Mijn eerste schrijfsel, van toen de dieren nog spraken

Kriebels in je buik

Waar zit ze verstopt?
Een lekker boek lezen dat zo wemelt van de beeldspraak dat het kriebelt in mijn onderbuik. Terwijl iemands ziel blootgelegd wordt op papier, hoor ik haar gegiechel. Niet doorheen het gekwetter of pannengekletter maar in het kraken van de zetel verstopt haar schaduw zich terwijl ons prachtige landschap zich zachtjes voor me ontvouwt. In de weerspiegeling van de waterrimpels op het plafond dwarrelt de inspiratie in mijn ogen. In zo'n moment van ultieme rust begint het te kriebelen en borrelen en ontwaakt mijn passie: als uit een fontein spuiten plots gedachten vloeiend uit mijn pen. Vlug de stroom opvangen op papier vooraleer ze in mijn huid dringen. Als ik de bundel vluchtige schrijfsels in de papiermand gooi en mijn synopsis op computer herlees, verras ik mezelf en geniet als van een zonovergoten namiddag na van de energieroes. Ligt een verslaving op de loer?

Mijn burn – out was het beste wat mij kon overkomen, besef ik nu al terwijl ik er nog middenin zit. Ik wil niet terug naar mijn oude stressleven met fulltime werk: die uitgebluste schim die me aanstaart in de spiegel, mijn hoofd voelen transformeren in een eindeloze 'to do'-lijst en de gejaagdheid die mij (en mijn kilo's) letterlijk opvreet. De schaamte van thuis te zijn zit nog steeds in een hoekje verborgen. Zes maanden vond ik aanvankelijk een angstige gedachte, terwijl die tikkende tijdbom me nu nerveus maakt. Dus wat als ik eens voluit leef alsof ik nog een jaar thuis ben, schuldgevoel naar de hoogste boom katapulteer en ten volle geniét van mijn burn – out.

Als een emmer ijskoud water op mijn slaperige gezicht besef ik nu dat die automatische piloot uit moet en ik in actie moet schieten om mijn dromen te durven leven. Mijn kleine 'angstige ik' gerust stellen dat alles goed komt, dat ze met een gerust hart kan gaan spelen.
Ineens kijkt een wijdbeens meisje met armen in de zij me treiterig aan.

'Durf je?' dagen haar ogen me uit.

'Nee' geef ik met het schaamrood op de wangen toe.

'Komaan, Evy, gewoon doen! Stuur die column gewoon door!' gooit ze in mijn gezicht.

'Ik voel potentieel' klinkt een veel zachtere, rustige stem. 'Wat heb je trouwens te verliezen: dat je er compleet naast zit en uiteindelijk met je gezicht in de modder belandt? So what! Maar ken jezelf: genieten blijft de eerste prioriteit.'
Ik glimlach terwijl ik de stem herken. Dus zó klink ik als ik een beloftevolle stagiaire een hart onder de riem steek.