Het begon heel onschuldig, aan de rand van het peuterbadje van het provinciaal zwembad: 'Zou je niet op Facebook gaan met je blog? Zo bereik je meer vrienden...' Het zaadje was gepland en werd veelvuldig besproeid met chloorwater door mijn ijverige, giechelende peuterdochter. Voor ik het goed en wel besefte had het zaadje zich ook al een weg geforceerd in mijn novelle, waarop mijn kritische teergeliefde terecht de commentaar gaf dat mijn beschrijving van Facebook - gebruik authentiek moet zijn. Dus voor ik het goed en wel besefte begaf deze Facebook-maagd zich met één teen op onbekend terrein, waarschijnlijk tien jaar te laat, maar kom...
Terwijl mijn blog zich nog onwennig in haar nieuwe jas kronkelde, verscheen er al een opdringerige papparazi - balk vol 'mensen die je misschien kent'. Oké, vanaf minuut één werkte dit ding mij enorm op de zenuwen. Ik heb nog maar recent ontdekt dat deze balk uitgeschakeld kan worden, hallellujah !! (maar blijkbaar niet in alle schermen) Gezien ik in mijn eigen gehucht geen bekend of berucht persoon ben, meer bekend als 'de dochter van...' en 'de zus van...'. kijken mensen mij meestal verbaasd aan met een blik van: 'ach, zo zie jij eruit als jij buitenkomt !'. Ik val wel onder de term 'sociale wezens' maar nét niet tot de categorie 'dorpsfiguren' (denk ik, hoop ik?) Waar ik me vroeger graag wentelde in mijn anonimiteit, keek ik nu paranoia om me heen bij het zien van de mensenmeute die Facebook met mij associeerde, blijkbaar alleen al door het vrijgeven van mijn telefoonnummer bij de vertrouwelijke gegevens.
Terwijl ik door de anderen hun Wall of Fame struinde, bleef ik me afvragen of deze hele onderneming wel zo'n goed idee was gezien de visie achter mijn blog (what you see is what you get: the good, the bad and the ugly, onder het mom dat taboes dienen doorbroken te worden) haaks staat op de typische 'het gras is altijd groener aan de andere kant' - politiek van Facebook. De indruk wekken dat bij mij alles van een leien dakje loopt druist in tegen wie ik ben, hoe ik in het leven sta en de rebel in mij barst los en wil het liefst tegen zoveel mogelijk schenen schoppen. Dus eventjes, heel eventjes, overweeg ik een foto te posten van mijn 7 à 8 - maanden zwangere zelve (en 12 kilo zwaarder) op handen en knieën en mijn middenvinger naar de camera gericht gezien mijn teergeliefde echtgenoot veel te veel nagenoot van zijn subtiele tip aan onze oudste dochter om lekker paardje te rijden op mama's rug (12 kg baby + 15 kg dochter = 27 kg extra springend plezier aan mijn lijf). Maar gezien die rebel het met een heel klein parlofoontje moet doen, post ik een brave, warme foto met mijn kinderen, nadat ik net een lekkere cocktail genuttigd heb (terwijl papa net een afbeulend uurtje met hen in het zwembad achter de rug heeft) waardoor ik niet geneigd ben ze aan een haakje te willen hangen.
Mijn eerste blooper vond enkele dagen eerder plaats dan het besef bij me inzonk: bij het zien van de huidige foto's van enkele oud - leerlingen die ik vroeger als logo begeleidde reageerde ik zo uitbundig dat ik kwistig op de 'vriendschapsverzoek' - knop duwde en weelderig berichten naar hen stuurde vol (mijn hen wel bekende) ironische humor. Maar dat deze berichten overduidelijk zouden gelinkt worden aan een sociaal onaangepast persoon onder een vreemd Engelstalig pseudoniem met Gilles - de - la - Tourette, daar had ik geen rekening mee gehouden. Want zij hebben geen weet van mijn blog en weten niet dat ik onder deze naam post en reageer. Met hangende pootjes heb ik me dan ook netjes verontschuldigd met het schaamrood op de wangen, chance dat dat nog gemaskeerd wordt.
Ondertussen fungeert mijn wederhelft als mijn allesziende oog a.k.a. 'Big Brother': bij elke miskleun die ik bega (zoals bijvoorbeeld op vrienden hun algemene pagina reageren op een foto) wijst hij me, in mijn hoofd veel te hard, terecht. Niet bevorderlijk voor onze relatie : ) maar ik leer gelukkig redelijk vlot bij. Dus word ik al erg vaardig in het deleten van mijn eigen posts :) Ook liet ik me al welwillend vangen aan het doorgeven van kettingbrieven, verstopt in een glad facebookjasje.
Maar wat een chaos, toch voor een chaotische, impulsieve beginneling. De eerste keren dat ik inlogde was ik binnen de vijf seconden vergeten wààrom ik eigenlijk ingelogd had (mijn homepage op punt stellen, een post plaatsen,...) en verloor ik mezelf in de mensenmassa, om een hele tijd later te beseffen dat ik mijn werk niet af had, terwijl ik constant binnensmonds op de paparazzibalk vloekte. En toen had ik de wereld van het chatten nog niet ontdekt...
Die ging enkele weken later voor me open: binnen de kortste keren zat ik even ongeduldig als de dansende bolletjes te wachten en werd ik bijna één met de bolletjes... In een opwelling duwde ik op het icoontje van 'videochat' terwijl ik eindelijk een bericht van een vriendin beantwoordde. Voor ik het goed en wel besefte, streamde de beeltenis van deze Vestaalse maagd (de beeltenis bovenaan is behoorlijk treffend, behalve dat het voileke enigszins vervangen was door een Jedi - achtige peignoir) plots mijn vriendins woonkamer binnen. Ik schrok even van mijn eigen beeltenis: mijn rode eczeemranden rond mijn mond leken wel uitgelopen lipstick. Snel trok ik mijn peignoir zedelijk dicht gezien deze Vestaalse maagd niet voorzien was van een te etaleren sjofele pyjama. Kwestie van me volledig in te leven in mijn rol van Vestaalse maagd, hé. Method acting noemt dat, geloof ik. Alhoewel dat normaal niet toegepast wordt op zo'n kleinschalig forum zijnde een videochat, maar kom. Zelfs veertienjarige Facebook-veteranen schudden nu waarschijnlijk hun hoofden bij het lezen van mijn beginners geklungel...
Eén van mijn persoonlijke highlights was toch wel het moment waarop de vader van mijn kinderen, wantrouwig door mijn steeds langer durende afwezigheid na het instoppen van de kinderen, mij droogjes volgende chatbericht stuurde: 'Kom jij nog terug naar de living? :)' Chance dat ik op Facebook zit, anders vond hij me nooit meer terug... in ons huis.
Reactie schrijven