Zij

Het borrelt, prikkelt, schampt me bij het voorbijgaan en kijkt me met uitdagende blik na: durf ik zelf een blognovelle schrijven?

Een novelle. Langer dan een kortverhaal maar korter dan een roman.  Dat smakelijke Italiaanse woord dat ‘nieuwtje’ betekent, legt me mogelijk een torenhoge berg verwachtingen op, piept het stemmetje in mijn hoofd. Eens het zaadje zich in mijn hoofd genesteld heeft, schiet het als Jaaks bonestaak in razendsnel tempo doorheen mijn hele lijf tot het uitgroeit tot het wilde idee om het een vaste plaats te geven vanaf september wekelijks een nieuwe episode te posten van mijn novelle.

Maar de goesting wint het van de dwang, dus ik knijp mijn neus dicht en dompel me onder in mijn eigen vroegere puberteit (oei, oei, ik laat een briefje achter voor het geval ik er niet meer uit wakker word). Zelf heb ik niet zo’n spectaculair liefdesleven achter de rug, ik was als tiener een veel te bang kwezeltje dat meestal zo zot werd van de hormonencocktail in haar lijf (mezelf dus) en te weinig zelfbewust in de wereld stond om ‘op jacht te gaan’. En toch was er die zomer op het speelplein toen ‘sex in the air’ hing, een unieke herinnering ook al was ik meer toeschouwer dan deelnemer. ‘Melrose Place – the teens’ in ons eigenste achtertuin.Tien jaar later had ik mezelf wel gevonden en wou ik als een ‘carpe diem’-vrijgezelle door het leven, doch voelde ik mezelf blokkeren en deed ik een ontdekking: ik leef te intens voor dat vluchtige wereldje met one – night – stands.

Ik heb het ooit één keer in mijn leven met iemand uitgemaakt: een vaardigheid die ik onverdiend meende te beheersen. Na mijn voorzichtige babbel dacht ik oprecht het er goed vanaf gebracht te hebben. Opgelucht gaf ik hem een zoen op de wang en wandelde naar zijn voordeur. Tot hij me bij de deur met bambi – oogjes doodlief vroeg: ‘Maar je gaat me toch bellen, hé’. En toen wist ik dat ik de sléchtste relatietherapeute ter wereld zou geworden zijn.

Dan maar teren op de passionele liefdes en gebroken harten van anderen. Romantische popmuziek vult onze keuken, woonkamer,... zelfs de slaapkamer (ja, ik schrijf echt overàl). Terwijl ik mijn man laat proeven van ons toekomstige leven met vroegrijpe tieners luister ik naar echt foùte muziek als Justin Bieber, One Direction, Shawn Mendes, Ed Sheeran …, films en series als 'Gilmore Girls' om mij in te leven en inspiratie op te doen (ik hoop dat er geen blijvende hersenschade blijkt achteraf, zo ja, let me know!) Of dit leidt tot iets moois of dit was het punt waarop het bergaf met me begon te gaan (bij deze, Lieve Getuige, gelieve in te grijpen bij de eerste alarmsignalen!).

Maar nee, het wordt geen zeemzoet met chocolade overgoten romantisch verhaal. Ik wil vooral een spannend verhaal schrijven dat boeit, met een waaier vol emoties, luisterend naar de (werk)titel 'Zij'. Voor de snelle denkers onder jullie: ja, er zit een vrouw in... :)