De kracht van een kaarsje

Naar Oostakker Lourdes met mijn mini - Moeke Maria, haar nichtje en neefje. Omdat die verhalen over haar en Juzes (jaja, je leest het goed) wel tot de verbeelding spreken. Omdat hun ouders vlak na schooltijd naar het oudercontact moeten. Omdat mijn laatste bezoek uit mijn kindertijd dateert.

Het nieuws verspreidt zich als een lopend vuurtje en ik krijg een cent in m’n hand gestopt om een kaars te laten branden voor de familie. Wij dus trippel trippel met z’n viertjes, als een kroostrijk gezin, het bijhorende winkeltje binnen om onze voorraad kaarsen in te slaan.

Met een kaars in de hand toch even de bedoeling uitleggen om te voorkomen dat enkele meters verder de hel uitbreekt. Tenslotte, 3 kinderen tussen 3 en 6 jaar met een brandende kaars in de hand, toch een beetje sturen opdat tikkertje vuurbal niet geïntroduceerd wordt, eindigend in een bosbrand met hysterische mensen met verschroeid haar die getuigen voor de camera van het VTM - nieuws.

Dat je een kaarsje kan laten branden voor iemand die pijn heeft of ziek is. 

Dat je een kaarsje kan laten branden voor iemand die je graag ziet.

Dat je een kaarsje kan laten branden voor iemand die er niet meer is.

Dat je een kaarsje kan laten branden om gewoon dank u te zeggen.

Op hun gezichtjes zie je de boodschap zachtjes binnensijpelen. Ze worden er stil van. Op weg naar de uitgang roept de winkeljuffrouw me na: ‘Mama, proficiat!’, de luistervink. 

Trots als een pauw met kaars in de hand, wachten ze hun beurt af om ze één voor één te mogen aansteken. Terwijl een gedachte naar een naaste uitgaat, vat elke lont vuur. Een ritueel dat iets intiems uitstraalt en stil maakt. Even je dagelijkse routines onderbreken en een moment nemen om aan iemand dierbaar te denken en er een wens naartoe te sturen.

Toen wij binnengingen voor de bevalling van onze oudste dochter ging het nieuwtje als een lopend vuurtje de familie rond (wij wonen dicht bij elkaar, dus een ontbrekende auto gaf ons al snel weg). Dat er minstens in één huis een kaarsje voor ons brandde, weet ik zeker. En toen ik op de bevallingstafel zware weeën lag op te vangen, voelde ik naast de pijn mij ongelofelijk graag gezien. Niet alleen door mijn man, die er echt voor me was. De kamer werd gevuld met warme wensen van familie wiens gedachten naar ons uit gingen, waardoor die bevalling voor ons als koppel een intens mooie ervaring was, krachtiger zelfs dan ons huwelijksceremonie.

Wetenschappelijk is bewezen dat een massa mensen met eenzelfde focus, energie vrijmaken en zo dingen in beweging kunnen brengen. Zelf laat ik thuis regelmatig een kaarsje branden voor iemand die wel een steuntje kan gebruiken. Of dat effectief een verschil maakt, weet ik niet maar voor mij is het een gebaar van graag zien. Volgens mij is er geen mooier cadeau dan graag gezien te worden…