ontgroening

Vrijdag vond een memorabel moment plaats in zijn 40 - jarige leven:

geheel onverwacht kreeg papa zijn prinsessenontgroening...

Onze dochters gingen er echt met hart en ziel voor, ontroerend hoeveel moeite ze deden om hun papa een onvergetelijke levenservaring te bezorgen... Dat zijn nonchalante, ogenschijnlijk banale beslissing zo zijn leven veranderde en hem nimmer zorgeloos door het leven zou laten trippelen, zag hij niet aankomen. Papa werd getekend voor het leven en hoopt door zijn verhaal te delen met andere vaders hen te behoeden voor een gelijkaardig, wreed lot.

Laat je niet misleiden, de avond begon schijnbaar als elke doordeweekse avond: twee TV - verzadigde, (op)gepoetste, gepyjamateerde meisjes werden in uitgetelde, hangende toestand, weelderig gewapend met knuffels in de knuisten, naar bed gedragen.  Met nog een dikke zoen en knuffel bij de één en een dikke knuffel onder het laken en mogelijk kans op een droge zoen op de wang bij de ander te gaan, viel mijn oog erop. Mijn ogen knepen zich dicht, de ene mondhoek vertrok in een fringe... Ik zag de samengepakte donderwolken al in de verte al naderen terwijl papa als een nietsvermoedend lam de slachtbank binnen gehuppeld kwam, die arme ziel.

Plots ging het razendsnel, hij besefte niet wat hem overkwam. Ze voelden de zwakke plek in ons ouderpantser, ons onschuldig ogende meisjes van 2 en 4 jaar (jongens ook heb ik me laten vertellen, gelieve u ook niet vast te pinnen op de getallen, deze vaardigheid strekt zich nog ver uit in de puberteit en mogelijk adolescentie. Deze site kan niet verantwoordelijk gesteld worden bij afwijkende scenario's bij u thuis noch als getuige opgeroepen worden in de rechtbank). 
Terwijl die naïeve papa nog veronderstelde binnen enkele minuutjes zorgeloos naar buiten te wandelen, klauwden ze zich al vast op die zwakke plek. Pas toen alle registers opengetrokken werden en beide dochters synchroon hun sirenes lieten weergalmen doorheen de kamer en de vloer lichtjes lieten daveren, verwrong papa's rimpelloze, gelukzalig gezicht in een hulpzoekende grimas, om zich heen spartelend op zoek naar mijn steun die stilletjes de kamer uit geslopen was.

Lokaal werd een aardbeving 3 op de schaal van Richter waargenomen toen de battle transformeerde tot dé ultieme strijd der zussen terwijl ik proestend in de schommelstoel oogcontact met de vader van mijn kinderen ontweek. Slingerde oma's zelfgemaakte boerka toevallig rond, ik verdween eronder tot de orkaan geluwd was.

Ondertussen probeerde papa de absurditeit van de situatie te begrijpen en (tevergeefs) over te brengen op zijn dochters.
Als een ware Koning Solomon trachtte hij te bemiddelen, het zag er zelfs een tijdlang naar uit dat hij zijn zwaard zou moeten inzetten. Tot hij het tij wist te keren met zijn onweerstaanbare 'alé toe, doe het voor papa' - overredingskracht, inclusief een  'alle leven verpletterende' knuffel met bambi-blik (van wie denk je immers dat zij het geleerd hebben?).
Met gescheurde pyjamabroek (oeps, dat was vooraf al het geval en telt dus niet mee als 'collateral damage') overleefde hij zijn ontgroening. Gelukkig beschikt hij als rijpere papa over een groot relativeringsvermogen, fantastische sociale vaardigheden, een enorm knuffelgehalte en vooral een groot papahart!

 Aan alle vaders die nog niet in deze Bermudadriehoek belandden

en bereid zijn tot emigratie naar Kaap Hoorn (Zuid - Amerika):
JE LEGT NOOIT HET PRINSESSENLAKEN VAN DE ENE DOCHTER OP HET BED VAN DE ANDERE DOCHTER !!!
(zeker niet als het andere prinsessenlaken nog in de was zit)