25. augustus 2018

Ella Mortadella legt uit...

Onvergetelijke uitspraken van onze jongste dochter...

'Mama, ik moet je iets vertellen in je oor'
'Niet in dit oor, dat is kapot. Vertel het in mijn ander oor' (ik heb rechts een zwaar gehoorverlies door een hersenvliesontsteking dus wijs ik mijn linkeroor aan). Ella verschuift zich op wormse wijze doorheen de zetel, richting mijn werkende oor. Wanneer ze met haar mond voor mijn oor hangt, legt ze ineens haar hoofd tegen het mijne en fluistert ze wég van mijn oor. Ik heb er geen letter van verstaan.Met handen en voeten probeer ik haar uit te leggen hoe het wel moet. Maar twee pogingen en een voorbeeld later verkiest ze nog steeds mijn voorhoofd boven mijn oor. Dat kind is zo buitengewoon intelligent dat ze al begrepen heeft dat geluidsgolven zich tijdens het praten niet alleen via luchttrilling naar je binnenoor verplaatsen maar ook via beengeleiding, je schedel dus. Dat dit haar opzet niet was weet ik behoorlijk zeker maar eigen kind schoon kind uiteraard :)

Ze heeft mijn horloge afgesnoept. Toegegeven, de horlogekast heeft de vorm van een antiek wekkertje en ziet er behoorlijk nostalgisch uit. Het oranje klokje met paars bandje heeft iets kinderlijks. Met twee dochters in huis was het dus maar een kwestie van tijd vooraleer ik het kwijt speelde. De aankoop was pure nostalgie, zeker omdat het horlogebandje een magnetische strip bleek die rond je pols klikt. Mijn blonde mini - me ziet er zo fier uit als een pauw. Op het toilet. Met streng gezicht tikt ze op haar uurwerk terwijl ze me waarschuwt: 'Mama, het is al elf kilo over elf, wij moeten straks naar een feestje, hé!' Dringend tijd om van het toilet te komen, lijkt me.

'Mama, je mag alleen kijken maar je mag er niet aankomen, hé' kijkt ze me berispend aan als een kleine mama. Klink ik als grote mama ook zo? Vol ontzag kijkt ze naar het kleine niemendalletje waar alleen haar duimpje in past: 'Alleen ik mag aan mijn snaveltje komen.' Maar waarom ze daar een putje heeft, temidden haar buik, is haar nog een mysterie. Dat bij papa daar soms pluisjes wonen is nog een veel groter raadsel. Ooit las ik er zelfs een artikel over op De Standaard of de VRT - nieuwssite, volledig gewijd aan het fenomeen. Het moet dus wereldwijd een zeer intrigerend mysterie zijn.

'Ik wil een mama zijn' fluistert ze me toe terwijl ze zich in mijn schoot vol fleece nestelt. 'Dan mag ik wel aan de I - Pad komen, hé mama, want mama's mogen op de I - Pad' glundert ze. Vijf diplomatische seconden later polst ze voorzichtig: 'Ben ik nu al mama?' terwijl ze me inpakt met een stralende glimlach.

Onderweg in de auto met twee actieve prutsen op de achterbank, is een raadspelletje nooit ver weg. Zegt onze oudste tegen Ella: 'Zus, ik denk aan een dier en jij moet raden welk dier het is. Ik ga een tip geven: het vliegt en het begint met een V'. Terwijl 'vogel' en 'vlinder' door ons hoofd schiet, mikt Ella direct hoog en gaat voor: 'vleermuis!' Waarop mijn man en ik verbaasd naar elkaar kijken met een blik van 'kent zij dat woord al? Ze is pas drie...

Ontgoocheld komt ze aangelopen met een belletje uit de kerstboom in haar hand. 'Mama, het werkt niet!' roept ze teleurgesteld terwijl ze blijft proberen geluid uit het rode tinkelding te schudden. De ontnuchtering dringt het eerst door bij mama, die dit jaar immers heel goedkope, kindbestendige kerstversiering kocht waardoor enkele belletjes het niet blijken te doen in het pakje met 6 glimmende belletjes voor 1,99 euro. Maar de teleurstellende woorden komen in dovemansoren terecht. 'Nee mama, gewoon batterijtjes insteken, dan gaat het wel werken!' zegt ze met overtuigende blik.

Ella (4 jaar) kijkt naar babyfoto's van zichzelf en wijst zichzelf aan. 'Kijk, op die foto was ik nog een jongen want ik had kort haar!'

Bungelend aan de gammele wc - houder, zich net ontdaan van alle dringende redenen waarom ze naar ons toilet spurtte, hangt onze 3 - jarige kleuter geduldig te wachten tot haar verlichte poepedoese schoongeveegd wordt. Verzonken in haar fantasiewereldje staat ze theatraal op het randje van haar wereld, het opstapje voor de WC - pot. Als climax van haar monoloog hangt ze even later dramatisch te bungelen aan ons afhangende rolletjeshouder, in een poging zichzelf te redden van de ondergang, met de onvergetelijke uitspraak: 'Ik hou me vast aan het leven.' Mijn dochters laten geregeld de spraakwaterval in mij stilvallen...

We hebben net de kerstboom versierd en bewonderen ons resultaat. 'De lichtjes in ons huis zijn precies allemaal kleine zonnetjes, hé papa' zegt Ella vertederd terwijl ze op papa's schoot zit.

Verwonderd kijkt kleine Ella van drie me aan terwijl ik voor de zoveelste keer mijn neus snuit. 'Mijn neus zit verstopt' klink ik nasaal. Met verontwaardigde blik antwoordt ze : 'Maar nee, hij staat hier!' terwijl ze m'n neus aanwijst.