Arbeid macht frei?

 ‘Is het niet raar om na een jaar terug te gaan werken?’ kreeg ik regelmatig voor de voeten geworpen.

Die eerste keer terug de groene oprijlaan van Sint – Gregorius indraaien, het plaatje klopte nog steeds. Ook al zijn er hier en daar wel enkele details veranderd.

De oudere collega’s blijven er even bij stilstaan: dat iemand na een hele periode afwezigheid er terug staat. Bij sommigen borrelt er spontaan een speech op die spijtig genoeg nog niet helemaal geredigeerd is. Maar de intentie is duidelijk en komt luid en klaar binnen: ik ben nu een rijpere dame (persoonlijk is dat bij mij gereserveerd voor dames op pensioenleeftijd maar kom). De exacte bewoording was ‘rijpere banaan’, waarop mijn antwoord luidde: ‘Alleen bij wijn is het een compliment om ‘rijp’ te zijn’. Anderen zijn iets subtieler en verklaren met opgeklaard gezicht dat ik meer maturiteit uitstraal: ‘Jij bent duidelijk een mama’(die net als alle andere moedertjes opgelucht zucht als ze haar prutskes afgezet krijgt binnen de marges van ‘ongeveer op tijd want de schoolpoort stond nog open!’, en enigszins puffend de volgende horde neemt richting werk, racend tegen de prikklok, al of niet met ontbijtbuffet wachtend in de auto).

Onverwacht een oude bekende tegen het lijf lopen in de wandelgangen wiens gezicht spontaan opklaart, me impulsief eens vastpakt of een vluchtige zoen op mijn wang achterlaat. Soms geladen woorden met de onderliggende boodschap ‘dat ze blij zijn dat ik er terug ben’ komen onverwacht diep binnen. Zelfs weken later laten mijn directe collega’s soms plots in een mijmering toch nog eens laten vallen dat het echt voelbaar is dat ik terug ben en dat het goed aanvoelt. Reacties die me verrassen en stil maken vanbinnen. Dat ik andere mensen beweeg tot zulke woorden of daden ontroert me. Op de werkvloer is iedereen technisch gezien vervangbaar maar voor sommige mensen maak je toch een verschil.

Wanneer ik mezelf in de leefgroep ga voorstellen aan een jongere als haar nieuwe ‘peut’ word ik spontaan door een andere jongere begroet met een wijzende vinger en een schreeuwerige: ‘Hey, ik ken die!’ (ook al heb ik hem al drie keer mijn naam gezegd) terwijl het betreffende meisje bij het horen van het woord ‘therapie’ me flagrant negeert en wegloopt. Sociale vaardigheden, het werk ligt voor me klaar :) .

 
Enkele weken later zijn we samen op stap op pedagogische studiedag. Of we nu gisteren of een jaar geleden voor het laatst samen zaten, het voelt nog even gezellig als altijd.

Dat ze met haar hondje met zijn rugzak op intake is geweest, deelt een opvoedster met ons in de auto, een typisch zorg – grapje :) dat het ijs al direct breekt. En ik voel me oprecht gelukkig met mezelf, genietend van dat gevoel, te midden van al die gezellige mensen. Zo’n moment spotten en meedrijven op die 'positieve golf’, ik zoek het zelfs veel bewuster op dan een jaar geleden.

Eigenlijk ben ik het afgelopen jaar meer veranderd dan ik aanvankelijk besefte. Als je een tijd ergens uit bent geweest, neem je je vroegere routines en relaties onder de loep. Bewust niet alles evenveel binnen te laten en filteren: het mooie sneller (h)erkennen en meer koesteren en anderzijds het destructieve sneller loslaten. Werkt bevrijdend en er blijft meer energie over voor leuke dingen, zoals dit schrijven.

Wat ik onderschatte is hoe belangrijk humor voor me is. Ja, mijn nieuwe knalroze Elton John - bril mét tijgerprint met lichtjes maakt het leven zoveel mooier. Sommigen krijgen die bril maar te pakken mits enkele pintjes, bij mij doen enkel watertjes het even goed.

Humor maakt het leven draaglijker en bant stress uit je leven. In de zorg werken is soms best een zware opdracht, maar hoe meer humor er heerst, hoe verder je de werkstress op afstand kan houden. Eén van de vele levenslessen die Marthe Litten met ons deelde tijdens een workshop. Dat besef overviel me bij het zien van een kadertje dat in de time – out ruimte hangt op OC Sint – Jozef (school voor bijzonder onderwijs voor kinderen en jongeren met een mentale beperking, motorische, fysische of sensoriële beperking, autisme of een gedrags- en emotionele problematiek).

Het frivole kadertje zette een op het eerste zicht vreemde boodschap in de verf: HOERA!

Ware het niet dat de A pas achteraf toegevoegd werd om het zoveelste herschilderen van de ruimte te omzeilen. Iets negatiefs zo kunnen ombuigen tot iets positiefs getuigt van kracht!

(tot ergernis van de originele boodschapper waarschijnlijk :)  )