Door een hoge hal en zware houten deuren, deze plek komt me vaag bekend voor. Ik was hier eerder. In de massa opgeslokt en dieper naar binnen gevoerd, hoor ik allerlei stemmen die klinken als zenuwachtig kwetterende studenten op weg naar een examen. Wacht eens even, ik bén ook omgeven door zenuwachtig kwetterende studenten op weg naar een examen. Terwijl we de Sixtijnse Kapel binnenwandelen (oh my lord, de Sixtijnse Kapel ?!? Dat zat er natuurlijk wel aan te komen met mijn sektetrauma rond Radio Maria, een dochter die later Moeke Maria wil worden en die nu al Gods Woord staat te verkondigen met wijzend vingertje, zeer beangstigend!) valt me plots te binnen waarvan ik deze plek ken: de afgelopen weken heb ik hier een cursus gevolgd. En dan realiseer ik me dat ik helemaal niet gestudeerd heb voor dat druk besproken examen. Aan de grond genageld van angst passeert mij de massa piepkuikens die netjes de legbatterij vult. Pas als iedereen al druk zijn examenformulier vol pent, zak ik neer op een vrij plaatsje. Daar zit ik dan, als een verkrampte dodo, beseffende dat ik de enige ben in mijn soort. Spijtig genoeg blijkt ook de toezichthoudende rector op zijn hoge troon een rasechte dodo –spotter te zijn: voor de hele zaal etaleert hij zijn afkeuring alvorens mij een examenformulier in de hand te duwen.
Bij het scannen van de vragen maak ik me enkel de bedenking: 'Moeilijke vragen voor een dodo'. Wachtend op het dodelijke schot blijf ik stil zitten op mijn nest.
‘Gaat het?’ hoor ik opeens zacht naast me. Duidelijk een dierenliefhebber. Ik draai mijn hoofd naar rechts en zie daar mijn oma naast me zitten. Mijn verbazing blijkt duidelijk uit mijn standaard dodoblik (then again, een dodo ziet er altijd verbijsterd uit, niet moeilijk dat ze al uitgestorven zijn). En haar vriendinnen uit de Boerinnenbond zitten aan mijn andere kant. Gezellig kletsend. De sfeer slaat volledig om: ik voel me op een theekransje met gezellig gekeuvel op de achtergrond als ik besef dat dit eigenlijk een vrijblijvende cursus is. Dus beslis ik lekker mijn cursus erbij te nemen om de vragen relax in te vullen. Op de achtergrond hoor ik zacht gebonk. Andere dodo’s?
Blijkt mijn dochter te zijn die op onze slaapkamerdeur klopt, een meer geavanceerd zoogdier waar ik best trots op ben, komende van een dodomoeder :)
Glimmend van trots zweef ik mijn dag door: ik ben erin geslaagd m’n stress en perfectionisme in mijn dromen los te laten, halleluja! (mijn dochter wil later Moeke Maria worden, dus kan ik maar al beter wat vromer worden, niet?)