De chloorgeur van een zwembad, pure jeugdnostalgie (een mirakel op zich gezien mijn hekel aan water in mijn neus en oren): als bij toverslag ontspannen mijn schouders en ontsnapt mij een gelukzalige zucht die anderen waarschijnlijk associëren met een exclusieve wellnessbehandeling waarbij je ingepakt in zeewier eindigt als een sushirolletje.
Serieus, ondanks het gladde verkooppraatje dat je overtuigde dat het een levensverruimende ervaring is voor lichaam en geest (ah ja, want je hoort ook boeddhistische walvissen op de achtergrond zingen of misschien roepen ze gewoon: ‘Sammytje, voor de laatste keer: kom bij u moeder!!’) voel je je achteraf toch nog altijd belachelijk als je daar zo ligt. Stel je voor dat iemand binnenkomt tijdens je plafond-starende-ervaring, die kan eigenlijk uitspoken wat die wil: je bestelen, zich op exhibitionistische wijze aan je openbaren tot zelfs mottige K3 – dansjes uitvoeren en meekwelen. En jij ligt daar, zo hulpeloos als een pasgeboren baby. Mogelijk bedoelen ze dat wel met levensverruimende ervaring: dat je daarna zo gelukkig bent dat je terug kan vluchten naar je vertrouwde, veilige leventje.
Begrijp me niet verkeerd: in een aan – het – vuur – gewarmd donsdekentje gedraaid als pannenkoek (of worm, kies maar) mét warme knuffel in je bed belanden, mijn dochter en ik knikken spontaan met brede glimlach: ‘Gezellig!’ Nog zo’n vleugje nostalgie dat van mijn moeder bij mij belandde en ik verder aan mijn dochters doorgeef en wie weet hoe lang die ketting nog wordt.
In onze stenen chef in de keuken steken plastic zakjes met zip – sluiting van allerlei formaten, veel meer dan ik ooit zal opgebruiken. En toch, vandaag diende een situatie zich aan: voor een goed doel koop ik van een leerling een bloemetje, maar vanuit mijn Alzheimerverleden weet ik dat ik best het afgesproken bedrag vooraf al klaarleg, of ik vergeet het. (en dan nog een keer, en dan nog een keer…) Klaarleggen dus, en dan kicks de nostalgie terug in: ik stop het in een doorzichtig plastic zakje met zip – sluiting zoals ik vroeger ook mijn melkgeld meenam naar school (alleen stond daar nog een jongetje met een hondje op, maar nee, zover gaan we nu ook weer niet uit nostalgie om echt een kopie te maken of mijn perfectionisme scheert weer hoge toppen, dus nee, ik luister niet naar dat truttenstemmetje). En dan ben ik dus gelukkig. Meer heeft dat soms niet nodig.
Kort samengevat: plak een chloortablet onder mijn neus, steek een plastic zakje in mijn polleke, rol me op als een pannenkoek en ik ben het gelukkigste meisje van de wereld, op slag 30 jaar jonger! (en míjn wellness werkt écht!)
Reactie schrijven