De zotte sokken van pipi langkous

Daar, tijdens dat willekeurige moment tijdens de voordracht, viel dat ene puzzelstukje op zijn plaats, waardoor plots die knoop waar ik al 3 jaar mee rondliep, ontwarde. Het kind kreeg een naam: nood aan nabijheid. Een normale basisbehoefte voor een kind van haar leeftijd.

Al die tijd dacht ik dat het niet klikte tussen ons, vreesde ik geen goede moeder te zijn, bij iedereen een verklaring zoekende om te achterhalen waarom het dagelijks zo’n uitputtingsslag was tussen mijn oudste dochter en mij. Terwijl ze gewoon het liefst altijd rond mij vertoefde, als zout op mijn huid. Dat mijn man haar gedrag helemaal niet als verstikkend beschouwde, werd een bron van frustratie en dé oorzaak om aan mezelf te twijfelen als moeder. Terwijl die verschillende manieren van kijken wel te verklaren viel. Een moeder- en vaderrol zijn even essentieel maar niet even groot: een moeder is nu eenmaal onmisbaar in een thuis. Vanuit mijn opvoeding is een mama overal en altijd beschikbaar voor haar kinderen. Ik had immers zelf een lichtend voorbeeld dat altijd voor ons klaar stond. Maar ik ben een heel andere persoon dan mijn man en moeder (man, dat is een inzicht dat kan tellen!): ik ben veel (stress)gevoeliger, ga veel dieper in relaties en situaties (en laat ze ook moeilijker los) en kan echt lastig worden van teveel drukte om mij heen.

Met de geboorte van onze tweede dochter ondervond ik dat de dynamiek van twee karakters ook een grote invloed heeft. Hoe twee persoonlijkheden met elkaar klikken of juist niet, bepaalt mee hoe je op elkaar reageert.  

Nabijheid. Een last valt van mijn schouders. De oorzaak was dus niet zo persoonlijk als ik altijd gedacht had. Twee jaar later ken ik haar en mezelf al een stuk beter. Dat ik soms erg kan genieten van en nood heb aan stilte en solitude en vooral quality – time met mezelf om leuke dingen te doen voor mezelf. Dat die constante beschikbaarheid maar een mythe is en dat delegeren en creatief denken een wereld van verschil maken. Dat zij helemaal geen moeilijk karakter heeft maar ook een heel gevoelig meisje is. Dat prikkels soms heel hard bij haar binnenkomen en ze soms met zichzelf geen blijf weet. Dat ze af en toe eens moet bijtanken op mama’s schoot vooraleer ze zichzelf terug onstuimig in de wereld stort op zoek naar avontuur. Overlopen van energie en tien dingen tegelijk willen doen, wij kennen dat gevoel, hé oma.

Altijd gedacht dat ik haar niet begreep omdat ze anders was. Maar hoe meer ik mezelf leer kennen, hoe meer vanzelfsprekend zij voor mij wordt. Wat lijken wij soms op elkaar en soms ook niet. Snappen waarom ze voelt wat ze voelt omdat ik het ook al gevoeld heb.

Terwijl mijn jongste rust in mij naar boven brengt en met een blik precies weet wanneer mama nood heeft aan een knuffel. Toen ik mijn been aan de deur stootte (nee, ik was nooit de handigste thuis en net als mijn oudste kweek ik blauwe plekken, die je met een stift kan verbinden tot een figuur) en even vloekte in stilte, kwam zij naar mij en legde haar voorhoofd tegen het mijne. Dat kleine gebaar ontroerde me en werkte trouwens pijnafleidend (noem het maar een emotionele pleister. Trouwens mama's: een zoentje geven op een wondje verlicht écht de pijn! Ik heb het zelf al mogen ondervinden, compleet psychosomatisch uiteraard, maar daarom niet minder echt).

Zo’n moment dat in mijn emotionele top 10 staat.

Door mijn kinderen leer ik mijzelf kennen. Twee heel verschillende meisjes die elk een andere kant van me ontplooien. Mijn oudste dochter is overtuigd dat ik àlles kan, dus in: ‘Mama, kan jij eens een draak voor mij tekenen?’ hoor ik nu steevast een nieuwe uitdaging. Zo ga ik op woensdag en zaterdag vaak mee schilderen met mijn vingers, knutselen met confetti,… Grapjes uithalen met papa of elkaar, met mijn dochters woorden: 'Vier zotte sokken bij elkaar' (vier verschillende sokken weliswaar). Of op wandelzoektocht naar koeien en paarden of dochter met de fiets van school halen. Samen met hen ik het wonder van een ontluikende bloem (her)ontdekken. Zo trekken ze me mee, uit mijn zetel en comfortzone.  Wie voedt wie hier eigenlijk op?