Stil mogen zijn bij elkaar

Voel jij je ook wel eens onwennig als Stilte meer ruimte aan tafel inpalmt dan jou en je gezelschap? Dat je pas veel te laat merkt hoe Onzekerheid zich opdringerig tussen jou en je gesprekspartner gewrongen weet? Terwijl Faalangst en Piekeraar ondertussen om ter luidst roepen dat zij de belangrijkste ego’s aan de tafel zijn trekt Pleaser aan de alarmbel en maakt Entertainer zijn intrede door de grote poort en steelt Hij al ratelend de show. (met zo’n circus in je hoofd, wie heeft nog animatie nodig, toch? Bij mij stond dat circus vroeger op speed Dial).

Hoe sociaal en extravert je ook bent, het overkomt ons allemaal weleens: je zit aan tafel en de conversatie valt stil. Begint het circus in je hoofd al te draaien? Want dat beeld van de perfecte avond met jou als gastvrouw vertoont zijn eerste barst. Eigenlijk loopt het al fout vanaf de gedachte: ’Alles loopt perfect! Mmhh, ja, ook ons huis ligt er natuurlijk piekfijn bij, jaja, zonder zweten zelfs!’ Terwijl mannelijke bronnen zonder blikken of blozen toegeven dat er bij hen ook een chickenrun door het huis raast vlak voor de gasten aankomen. Wie houden we eigenlijk voor de gek: elkaar of onszelf?

En wat als het nu stil blijft, een ‘never ending story’ in de maak? Krijgt het circus dan de bovenhand? Of zit het zo goed tussen ons dat wij stil mogen zijn bij elkaar?

Dat die stilte van het even uitgepraat zijn niet onwennig maakt en dat we gewoon onszelf blijven, maar dan met de mute-knop aan. Omdat we elkaars verhaal al door en door kennen, regelmatig kletsen en ons leven nu éénmaal niet zo spectaculair is als een roddelblad. Geen circus te bekennen. Geen nood om je beste versie steeds op te voeren. Gewoon jezelf durven tonen zoals die dag aan de orde is: de geïrriteerde, onzekere, verdrietige of misschien wel ronduit kwade versie van jezelf. En dat het er dan ook gewoon mag zijn, zonder enige veroordeling of afwijzing. Er zijn maar weinig mensen aan wie ik ons huis in al zijn chaos durf laten zien als ze op bezoek komen zonder als een stresskip losgelopen te hebben. Omdat je jezelf kwetsbaar opstelt en schrik hebt voor veroordeling, afwijzing of achterklap (een probleem wat voor mannen compleet onbestaande is, waar ze eigenlijk gelijk in hebben). Omdat we het allemaal zo geleerd hebben thuis, omdat we er zo graag bij willen horen, omdat het maatschappelijk verwacht wordt, omdat we zo graag pleasen...

Terwijl het toch zo’n opluchting kan zijn om gewoon je eigenste stille zelf te mogen zijn bij elkaar.