Opgebrand... tot de kern blootligt

Had je me bij de aanvang gevraagd hoe het voelde, was ik je het antwoord schuldig gebleven. Want ik liep er met mijn open ogen in en besefte zelf niet wat er gebeurde én nog te gebeuren stond. Woorden schoten tekort.

De symptomen waren er maar ik zag ze niet: het constant gespannen zijn en reageren, het gewichtsverlies, de oververmoeidheid die niet minderde na enkele keren uitslapen, het geheugenverlies (dat een jaar na datum soms nog parten speelt), nooit volledig tot rust kunnen komen, me verliezen in perfectionisme, alle energie kwijt zijn, huishoudelijke taken aan een veel trager tempo uitvoeren terwijl ik me daarna heel moe voelde, de tijd niet meer goed kunnen inschatten waardoor ik altijd te laat kom (is nu nog een probleem), apathische reacties tijdens gesprekken, trager en monotoner spreken tijdens telefoongesprekken,… Pas na enkele maanden sijpelde het door dat ik de voeling met mezelf ergens onderweg verloren was. En het ergste kwam pas toen ik thuis was en volledig stilviel.

Dat ik al een hele tijd doorraasde in het ijltempo dat zich steeds minder míjn leven en steeds meer ‘een modaal Belgisch leven’ noemde, had ik wel door maar geen idee hoe ik die trein stoppen moest. Ik werd (en word soms nog) geleefd. 

Hoewel een burn – out gelinkt wordt aan teveel werk en stress op het werk, past het bij mij in een veel groter plaatje: mijn prestatiegerichte ingesteldheid in het leven. En door extra druk met een baby en een bouw barstte de bubbel.

De wijzere ik weet nu beter: op elk moment in je leven kan je kiezen in te grijpen, hulp in te schakelen als je voelt dat je door het bos de bomen niet meer ziet en het je even niet meer alleen lukt. Liefst een buitenstaander met een andere (professionele misschien) blik op je situatie. Het kan immers iedereen overkomen in elke levensfase van het leven: of je nu een hypotheek probeert af te betalen temidden verbouwingen en kleine kinderen, het verlies van een partner verwerkt, gek wordt van je puberende kroost, een bore – out op het werk doormaakt omdat je onderweg in je comfortzone wegzakte terwijl je job eigenlijk een andere kant uit ging dan gedacht. 

Vroeger waren 24 uren in een dag niet genoeg voor alle plannen in mijn hoofd, terwijl ik me er nu wel bij neergelegd heb dat de meeste ideeën op mijn lijstje zullen sneuvelen. Dus wikken en wegen (gelukkig ben ik een weegschaal) en prioriteiten stellen, kiezen. En trager leven. Alsof het de laatste jaren van je leven zijn.

Wat niet wegneemt dat er soms een serieuze kanteling in je leven nodig is. De wending die ikzelf nam, was tot voor een jaar geleden ondenkbaar en zelfs onbespreekbaar voor mij. Parttime werken en tijd voor mezelf waren taboe, zo was ik niet opgevoed.

Therapie en later medicatie starten waren grote drempels om te overwinnen. Iemand nabij kennen die het ook allemaal doorgemaakt had, gaf mij de moed om die taboes te doorbreken.

De schaamte van thuis te zijn zonder fysieke klachten, heeft me heel lang achtervolgd en zelfs geïsoleerd van vrienden en familie. Adviezen als ‘zou je niet beter terug werk hervatten, dan herstel je misschien vlotter’ verraadden mij hoe moeilijk het voor je omgeving is te begrijpen wat er met je gebeurt als je een burn – out doormaakt. Terwijl die ingesteldheid er juist voor zorgde dat ik daar beland was.

Als mijn ervaringen voor iemand iets kunnen betekenen, deel ze dan met hen. De gedachte mee een taboe te kunnen doorbreken, maakt de rebel in mij gelukkig. Want de blik van een gemeenschap veranderen, begint soms bij één persoon.