Zou jij je toekomst vooraf willen weten als je er de kans toe kreeg?
Had je mij m’n huidig leven voorspeld, had ik je nooit geloofd.
Terugkijkend naar onze zestienjarige versie, is ons heden helemaal anders gelopen dan onze dagdromen op die overvolle bus naar school. Dat besef overvalt me wanneer ik een smsje krijg van een oude bekende uit de middelbare school. Zij zweefde al op een romantische wolk, dromend van een huisje tuintje boompje met kroostrijk gezin en haar prins op het witte paard terwijl ik vooral snakte naar een eigen stek voor mij alleen.
Terwijl onze levens zo’n grillige kronkels maakte dat we niet konden inschatten waar we nu zouden staan. Maar dat besef komt pas als je ouder wordt. Als kind pin je jezelf vast op je toekomstideeën terwijl nu ingrijpende gebeurtenissen van het afgelopen jaar me al verbazen.
Had je mij m’n huidig leven voorspeld, had ik je nooit geloofd:
Ik trouwen? Nooit!
Bouwen? Nee…
Twéé kinderen? Pff, nee…
Schrijven? Hoe verzin je het!
Zou jij je toekomst vooraf willen weten als je er de kans toe kreeg?
Vroeger zou ik gretig: ‘ja!’ gegild hebben. Terwijl andere moeders en dochters shopten of van een manicure genoten, was een waarzegger bezoeken één van onze favoriete moeder – dochtermomentjes. Dat het ook maar gewone mensen zijn met veel mensenkennis, een hoop vage vragen en een sterk intuïtief gevoel, was telkens ons uitgangspunt. Meer niet. En toch was het elke keer weer zo spannend dat ik de vlinders voelde krioelen in mijn buik.
Tot die ene keer, toen gebeurde waar elke scepticus voor vreest: de waarzegger deed een negatieve voorspelling. Hij zei me recht voor mijn raap (’t was een Nederlander, daarmee) dat mijn toenmalige relatie niet zou overleven. Vanbinnen voelde ik een stukje afsplinteren. Nee, ik was niet klaar om dat te horen, 'k zag mijn lief zo ongelofelijk graag.
Anderzijds peperde hij me in dat ik een mooi mens ben, van binnen en van buiten, dat ik moest leren geloven in mezelf, durven leven en mijn talenten ontplooien in plaats van als een bang kwezeltje op veilig te blijven leven. Tranen welden op bij het horen van al het moois dat hij in mij zag. (Ja, de onzekerheid en het gebrek aan zelfvertrouwen dropen in die tijd van me af).
Buiten op zijn stoep (’t was een Nederlander, daarom…) voelde ik me immens triest en warm tegelijkertijd. Ik had meer gekregen dan ik gevraagd had. Maar wat moest ik ermee? Breken met mijn geliefde die ik doodgraag zag? Zelfs toen mijn lief alles beaamde, brokkelde er nog een groter stuk af maar kreeg ik de woorden niet over mijn lippen.
Het duurde een hele tijd vooraleer alles ik kon plaatsen. Toch hadden die woorden een ongekend diepe impact op me en werden ze mijn drijfveer om te worden wie ik moest worden: een vrouw met meer haar op haar tanden. Anderen kregen die woorden misschien te horen van een wijze vader, een leerkracht of psycholoog met levenswijsheid. Ik dus van een waarzegger.
Wetende wat ik nu weet, sla ik nu zo'n toekomstvoorspelling wijselijk af: ‘nee, dank u, ik ontdek het wel terwijl ik het (door)leef’. Wat niet wegneemt dat ik het wel eens horen moest. Niet al zijn voorspellingen kwamen trouwens uit, ’t is tenslotte ook maar een gewone mens met veel mensenkennis, een hoop vage vragen en een sterk intuïtief gevoel.
Nee, ik zet mijn oren en ogen open en probeer de levenslessen van anderen op te slorpen zonder zelf zo nodig tegen die deur te willen lopen.
Dat de gelukkigste mensen niet altijd de meeste voorspoed kennen, leerde ik van Oprah Winfrey nota bene. (als ik Dr. Phil er bij sleur, shoot me!) De gelukkigste vrouw in het Oprah – publiek bleek een vrouw te zijn die al redelijk wat dierbaren verloren was, maar zich zeer geliefd wist door positieve mensen rond zich te verzamelen.
Niemand blijft zijn hele leven gespaard van tegenspoed. Hoe je omgaat met de hindernissen om je pad is heel verschillend, afhankelijk van je ingesteldheid, de portie weerbaarheid en veiligheid die je thuis meekreeg en hoeveel tegenslag er al op je bord terecht kwam. Iedereen heeft af en toe een meevaller nodig om op adem te komen. Op jonge leeftijd leren knokken om resultaat te boeken, geeft wel een zekere vechtlust waarmee je vlotter hogere hordes neemt. Zelf vond ik het altijd heel evident mijn best te doen om me door elke situatie heen te slaan. ’t Was pas door reacties van anderen in gelijkaardige situaties dat ik besefte dat niet iedereen zich even goed doorheen moeilijkheden slaat en er sterker uit komt. Mensen met een vastgeroeste ingesteldheid van ‘ik kan niet meer veranderen, je moet me nemen zoals ik ben’ roesten soms alleen door.
Met Miet Smet in het achterhoofd, dat de sleutel tot jong blijven is flexibel en creatief omgaan met wat er op je pad komt, geloof ik dat een mens een leven lang blijft groeien en veranderen. Ik ben trots op waar ik nu sta als ik terugkijk naar mijn kleine ik. Wat niet wegneemt dat er nog veel te leren valt. Om te eindigen met een ander politicus:’We pakken de problemen pas aan als we ervoor staan.’
Reactie schrijven