Lekker genesteld in een zetel genieten van een gezellige televisieavond en het stormachtige landschap buiten: pure romantiek. Terwijl natuurs vuurwerk de hemel helder oplicht, flitst 'ben jij niet hoogsensitief?' door mijn hoofd.
Een al lang vergeten vraag, lang geleden gesteld. Volgens screeningstesten mij op het lijf geschreven. Tussen de symptomen loop ik mezelf tegen het lijf en ontdekte een verklaring waarom ik 'ik' ben. Ondanks gesnuffel in literatuur glipt het gegeven heel ongemerkt uit mijn hoofd tot het nu plots terug aan mijn deur staat.
Na stormachtige weken worstelend met het grote vraagteken van 'depressie', vallen bij het horen van dat ene woord alle puzzelstukken van mijn 'zijn' op hun plaats. Dat dit niet wegneemt dat ik me toch op de wankele koord tussen wel en geen depressie bevindt, bedenk ik me als balancerende koorddanser. En toch maakt dat ene woord 'HSP' mentaal een groot verschil: fierheid op mijn 'anders zijn' verdringt de schaamte en zwakheid die 'burn-out' en 'depressie' bij me oproepen.
Door de symptomen struinend schiet mijn vader door mijn hoofd bij het botsen op 'stemmingswisselingen' en 'verslavingen'. Bij 'depressie' passeert ook de rest van zijn DNA.
Dit vraagteken laat een veel milder licht op hen schijnen.
De afgelopen jaren vroeg ik me soms af wat ik van mijn ouders geërfd heb. Omdat ik me altijd het vreemde eendje in de familie voelde (aan beide kanten), bleef ik die zoektocht naar gelijkenissen voeren ter bevestiging dat ik hun dochter ben. De gedachte dat ik een HSP'er ben, voel ik zoveel rust vanbinnen, zelfs als ik aan mijn vader denk.
Bij mijn dochters schoot ik in hetzelfde automatisme terwijl zij heel natuurlijk als mijn dochters aanvoelen. Toen ik 'overgevoeligheid aan harde geluiden', 'veranderingen in details opmerken', 'anderen goed aanvoelen' las, dacht ik onmiddellijk aan mijn oudste. Die erfelijke link met mijn dochter brengt helderheid in mijn kluwen van vragen waarom het soms zo stroef loopt tussen ons. Misschien lijken we wel meer op elkaar dan ik op het eerste zicht zou denken. Bekeken door de HSP – bril overlaad ik mijn kinderen met veel prikkels vol drukte, stress en gejaagdheid terwijl haar papa rust, vrolijkheid en plezier uitstraalt (ja hij is echt een mindfullpapa). Logisch dat ze makkelijker tot rust komt bij hem.
Als ik alles loslaat (wat soms goed lukt) en mijn creatieve impulsiviteit een dansje met ons maakt, vinden we elkaar echt. En dan lees ik precies bewondering in haar ogen. Ja, ze lijkt op mij, vanbinnen en ook een beetje aan de buitenkant, ons mulatje.
Reactie schrijven
Nathalie (donderdag, 02 juni 2016 15:17)
Ohhh.... dit had ik inderdaad nog niet gelezen!!! Wat een telepathie... en (h)erkenning!! Trouwens, vergeten te vragen, maar hoe ben jij erachter gekomen dat je een HSP'er bent? Want die ene uitspraak van "mister X" vergeet ik niet snel. Vorige week, na zijn zin: "jij bent waarschijnlijk hoogsensitief", ben ik direct aan het googlen geslaan. En ik denk dat hij wel een punt heeft... en als ik het hier zo lees, herken ik het vallen van de puzzelstukjes.... ;)))