Hem ’s morgens wakker maken is soms een regelrechte nachtmerrie, de dochters hebben het meestal vooraf al opgegeven (en ze zijn nog maar 2 en 4, als ik het ze nu al niet meer verkocht krijg!). Hij krijgt me zot met zijn ge-mhm, waardoor ik binnen de 10 minuten hetzelfde moet herhalen omdat hij me niet gehoord heeft. Zelfs zijn sokken zoeken hun eigen weg naar de wasmand uit pure frustratie, waar hij trouwens trots direct een patent zou op nemen. Zoals zijn geweldige idee om 2 vaatwassen te installeren in de keuken zodat je nooit meer de vaat moet legen, je verhuist gewoon de vaat van de ene machine naar de andere, IKEA had blijkbaar dezelfde ingeving, wat zijn genialiteit voor hem nog bevestigt natuurlijk.
Soms word ik zot van hem!
Daarenboven is mijn man een visser. Klinkt al saai. Als vlucht voor je praatzieke partner je op een klein stoeltje neerpoten om vanuit kinderperspectief de natuur in al zijn pracht en praal te aanschouwen en je laten opslorpen door de stilte, daar kan ik nog enigszins de charme van inzien: de mannelijke, stoere versie van de yogamat. Maar niets dus van dat alles. Want mijn man is geen gewone visser: hij is een virtuele visser. Hij zit uren achter zijn computerscherm naar een virtueel meerlandschap te turen, af en toe virtueel zijn hengel uit te gooien en binnen te halen door op een knopje te duwen. Althans, dat bewéért hij. Al snel blijkt het een vervallen aprilgrap en deze alinea dus fictie te zijn. Sorry, hij is dus geen loos vissertje.
Maar toch is hij onmiskenbaar dé prins op ons witte paard in onze prinsessenlevens. Ons ‘papaatje’ zoals onze prutsen hem zo liefkozend noemen. The man of the house die soms een spontane nestingsdrang voelt opwellen bij het zien van een hoop kussens of een doos lego – blokken. Met werkelijk àlles bouwt hij forten, kampen en hindernissenparcours. En als het net iets te lang stil blijft, broedt hij waarschijnlijk op een kriebelaanval. Ook al zie je hem van ver aan komen, best net altijd in de gaten houden! Ik hoop dat we het kind in elkaar blijven naar boven brengen. En nee, niet alleen als we vervelende taken op elkaar proberen af te schuiven…
‘Ah juist, ‘k mag niet vergeten met ons oudste nog te gaan autorijden. ‘k Heb haar beloofd uit te leggen hoe een vliegtuig werkt.’ Dàt zal haar leren de kritische vraag te stellen: ‘Papa, hoe komt het dat vliegtuigen en vogels kunnen vliegen?’ En even plots als de vraag in haar hoofd opkwam, komt het begrip aërodynamica in ons dochters leven binnengevlogen. Fantastisch!
Want die onverwachte bos bloemen, oprechte woorden en dikke smakzoen nam ik graag met glinsterende oogjes aan. En die berenkaart op moederdag ‘voor onze liefste alles’ vertelde me dat hij toch beseft wat ik hier allemaal doe. Na acht jaar verbaast hij me nog steeds. Een man van weinig woorden als het op de liefde aan komt, maar elk woord is wel er telkens boenk! op. Als het één ding is dat we gemeen hebben en ook aan onze dochters doorgegeven hebben (ja sorry meisjes, jullie zitten opgescheept met dat verdomde DNA), is onze intensiteit van leven, het genieten van ons leven. Als we kriebelen, kriebelen we met volle overgave tot er iemand naar het toilet moet spurten. Als we ruzie maken, danst de furie in onze ogen. Als we eten, likken we de vingers en ons bord af alsof het onze laatste maaltijd is.
Dus papa...
Reactie schrijven