Jouw tedere woorden van afscheid door je warme, flinterdunne stem overvallen en overmeesteren me, pijn en verdriet komen heel hard binnen. Hier ben ik niet klaar voor. En dat weet jij. Dus neem je me bij de hand voor onze laatste reis samen. Je wil me beschermen door jouw pijn voor me te verbergen en bereidt me voor op wat onvermijdelijk komen gaat: dat jij er straks niet meer zal zijn. Jouw zoveelste warme gebaar van liefde.
Je lijdensweg is moeilijk om zien maar geeft ruimte om losse eindjes en littekens een plaats te geven en elkaar langzaam aan los te laten. Jij bent mijn palliatieve zorg: de rust die je uitstraalt terwijl jij je lot leeft, blust mijn eerste pijn. Heel bewust kies jij je laatste woorden, je begrafenis en vul je ons met mooie herinneringen.
En dan breekt die laatste fase aan. Mocht ik kunnen, ik spoelde die door met een stevige draai aan je morfinepompje. Waken tijdens je laatste weken, dagen en uren is loodzwaar. Ook voor jou, want op enkele weken tijd verouder je jaren. Alle waardigheid valt van je af tot je hulpeloze, broze, zieke zelf gewoon ligt te wachten tot dit lichaam uitgevochten is.
Tijdens de begrafenis word ik omringd en gedragen door dat gevoel van samenhorigheid en steun van vrienden en familie. Maar daarna komt het gat, waar jij vroeger in mijn leven stond en bewoog. Pas nu voel ik ten volle de impact van wat jij voor mij betekende.
Af en toe zijn er nog momenten waarop ik vastloop en meer op mijn bord krijg dan ik aankan of die me zelfs terug katapulteren in de tijd. Die balans tussen de tijd nemen om stil te staan en vooruit te gaan met mijn leven, kan zo slopend zijn dat ik soms het noorden even kwijt ben. En toch, misschien komt de pijn en het gemis nu omdat ik het nu dragen kan, is het nu weer veilig om die stukjes pijn toe te laten, te voelen en een plaats te geven. Ons verhaal is nog niet af, maar dat is ok. Ons leven lang heb ik van je gehouden, mijn leven lang zal ik je koesteren.
Een persoonlijke aandenken aan jou, toevallig of bewust bij mij beland, doet aanvankelijk de glimlach verdwijnen en tranen verschijnen. Het verdriet vult, vervult, verorbert me soms volledig. Maar naarmate het verdriet slijt, schijnt er steeds meer een glimlach dan een traan door in mijn gemis. Je bent er nog. In jouw uitspraak die mijn lippen ontglipt, een herinnering die plots boven komt drijven. Je handtekening op mijn ziel heeft me onherroepelijk getekend. Dat is jouw nalatenschap in deze wereld.
Reactie schrijven