The halflife memoires of Auntie Lucy

  waar hij zelf om vroeg én carte blanche voor gaf

 

Iedere familie heeft zo zijn curiositeit, zijn vreemde eend in de bijt waarvan je denkt: delen wij dezelfde genen? De onze wemelt ervan, maar de meest opvallende is toch wel nonkel Luc. Gezien hij echt one of the girls is, past ‘auntie Lucy’ hem meer op het lijf geschreven. Een wandelende one – womanshow vol entertainment.

                                                  

Al in de buik moest hij plaats en aandacht delen met zijn tweelingzus. Als eerste gemaakt, als laatste eruit. Zijn eerste zwarte schaap – trauma dat hij nooit meer te boven gekomen is.

 

Op éénjarige leeftijd stond hij in zijn park te dansen van furie omdat hij nog ‘vast’ zat terwijl zijn jongere tweelingzus al rondliep, de verklaring waarom hij later graag op glamourous music zoals ABBA en Wuthering Heights van Kate Bush danste? Dat hij ontpopte tot een ware danser, was een de zoveelste hint. Ondertussen heeft hij dat glamoureuze leven achter zich gelaten, alleen tijdens zijn maandelijkse party en het Eurovisiesongfestival beginnen zijn ogen opnieuw te flikkeren.

 

Zijn vraag om een pop van Sinterklaas deed pas veel te laat een belletje rinkelen bij zijn ouders. Het was eerder een oorverdovende Klokke Roeland toen hij thuis een bommetje gooide met de aankondiging: ‘Ik heb een huis gekocht’ en er vervolgens nog een atoomboom bij zwierde: ‘met een man!!’ De verrassing miste zijn effect niet: mijn grootouders zaten wezenloos voor zich uit te staren, te bekomen van de shock. Welkom in de familie, nonkel Geert!

  

Als entertainer vond hij altijd al een publiek. Als man van 6 miljoen struinde zijn 14 – jarige versie van de keuken naar de slaapkamer.  Zijn zussen plasten bijna in hun broek van het lachen.

 

Op zijn vijftiende zette hij zichzelf in de kijker met een blauwe bles in het haar. Een statement die de legendarisch quote van tante Maria opleverde: ‘Ge zijt geklasseerd!’ Twintig jaar later gaf hij grif toe dat ze eigenlijk wel gelijk had. Waar waren de boerka’s toen je ze nodig had?

 

Met zijn blauwe bles dus naar de meisjes. Maar in plaats van haantjesgedrag te etaleren, ging hij mee met hen shoppen en vertoonde hij meer kapsones dan een bridezilla! Kapsones waar Geert trouwens nog altijd onder lijdt, zoals bij de voorbereidingen van hun 25 – jarig jubileum.

  

Als kind dreigde hij me naar zijn donker hol te trekken, ja onze eigenste Dutroux-look–alike kon mij als klein meisje de stuipen op het lijf jagen. Hij noemde dat ‘assertiviteitstraining’ natuurlijk.

 

Op de tonen van ABBA door elkaar geschud worden tot je duizelig bent én je op het randje van overgeven staat (dansen noemde je het, geloof ik?) Mijn enig mogelijke reactie als 6 – jarige: ‘Joehoe! Nog een keer!!’

Maar ik nam mijn wraak. Zeer koeltjes en een tikkeltje berekend: Hit him where it hurts… Dansen op zijn ABBA – LP’s, maar dan op 78 toeren laten draaien, moehaha! Waar denk je dat de bedenkers van de Minions de mosterd haalden? Jaja, bij yours truly.

 

Sinds hij uit zijn apenjaren is, staat hij altijd met raad en daad voor iedereen klaar, zoals die keer dat tante Maria hem onderweg in de auto overviel met de vraag: ‘orale sex, is dat de penis in de mond?’. Een wonder dat hij toen geen auto-ongeluk veroorzaakte. (Voor seksuele voorlichting is hij ook mobiel bereikbaar, dé werkelijke reden waarom hij zich na zoveel jaren verzet zich uiteindelijk toch een GSM aanschafte.)

 

Eén van zijn andere familiale afwijkingen is zijn onweerstaanbare drang om huisvuil mee te smokkelen in huis. Arme Geert. Kringloopwinkels zijn bij uitspraak door de rechtbank verboden terrein voor hem. Hij put wel troost uit zijn collectie afgedankte radio’s.  

 

Met zijn hart op de goede plaats, altijd bereid mensen in nood te helpen. Zoals dat kortgerokt meisje dat ’s nachts aan de Dampoort bij een bushalte rondhing en hij een lift aanbood. Uit haar antwoord bleek echter dat ze niet zozeer nood had aan vervoer: ‘You want fucky fuck?’ waarop nonkel Luc zich zo snel mogelijk uit de voeten maakte. Laat dat nu net iets zijn waar hij haar niet mee kon helpen.

 

Met tante Maria als meter bleek de doopvont immens besmettelijk. Hij is een onverbeterlijke sensatieslet die ‘temptation’ met immer zwoele stem en idem demonische blik in de ogen uitstraalt. Hij is even paranoia als De Mol en ziet overal intriges. De letterlijk onmogelijkste roddels voor de fun verspreiden en met volle teugen genieten als ze ontploffen in andermans gezicht (in Decascoop Gent lopen er nog altijd Floor Managers rond die geloven dat hij zijn Prins Albert op een keer vastgeklemd zat). Of die keer dat hij op de roltrappen in de INNO voorbijgangers choqueerde door ‘XTC!’ te fluisteren met een tictac in zijn open hand.

 

Dat hij een ware ‘material girl’ is, bewees hij mijn 10-jarige ik toen ik trots thuiskwam met mijn lampje van de rommelmarkt. Zijn ogen blonken zo bij het zien van dat zeldzaam juweeltje dat hij me overstelpte met het ene na het andere bod. Moedig sloeg ik alles af, tot we in de speelgoedwinkel belandden. Na menig onderhandelen verkocht ik hem mijn lampje van 20 frank (straatwaarde van een halve euro) tegen een flashy dragqueen Barbieoutfit van 10 euro. And she scores! 

 

Hij is echt de tante Maria van zijn generatie: graag snoepen, roddelen en zijn mond staat geen seconde stil. Maar als hij mij, de tante Maria van míjn generatie, tegenkomt resulteert dat soms in een clash, met beiden een koele blik van onder onze hoed: (enkele Kerstmissen geleden: ‘Move aside ho, you’re not the only bitch in the house!’)

 

Naast zijn modegevoel en winkelverslaving (als tiener wist hij al zijn zus’ zakgeld af te troggelen zodat hij meer kleren kon kopen in de stad, hij met volle zakken en zij met lege handen naar huis) heeft hij zijn plaats als ‘one of the girls’ ondertussen wel al verdiend in de familie. Het mooiste beeld van was de begrafenis van tante Maria: tante Lucy zat aan de vrouwenkant terwijl nonkel Martin(e) bij de mannen zat.

  

Lieve sugardaddy,

Little sister is watching you...