Vandaag had eigenlijk al weken, nee, een maand geleden mogen plaatsvinden. 't Is zo’n dag waarop ik eindelijk besef dat ik alweer veel te lang in mijn huishoudcocon zit en (dringend!!) eens de wereld in moet, om mooie dingen te zoeken, te zien. Dingen waarvan je denkt: ‘Oh, dat wil ik graag nog eens doen’, maar samen met het huisvuil onder de mat en later naar buiten veegt. Vroeger had je me met zo’n aanbod overdonderd en bleef ik je een zuchtend vraagteken schuldig. Want tijd nemen voor jezelf was ‘not done’. Vandaag dus niet meer.
Schoonheid. Pittige schoenen vol karakter knipogen naar me en lonken om ze uit te proberen, verliefd op ze te worden. Juweeltjes die ik graag allemaal mee naar huis zou nemen moesten mijn voeten en mijn bankrekening het toelaten. Spijtig genoeg zijn beiden momenteel weinig toegeeflijk. Dankzij deskundige hulp kies ik mijn glazen schoentje uit en wandel buiten als een ware Assepoester. No way dat ik er eentje achterlaat op de trap! Daarvoor zie ik ze veel te graag.
Toegegeven, sinds ik deze vitrine voor het eerst voorbij wandelde en… terug achteruit wandelde om nog eens béter te kijken, behoor ik tot de club van de schoenenfetisjisme. Ook al vind mijn man dat ik voordien ook al veel schoenen had (is niet moeilijk, want hijzelf heeft in het totaal vier paar en elk aantal daarboven valt onder ‘teveel’). Dus de volgende keer dat ik me een impulsieve kledingaankoop beklaag, klop ik daar aan voor een schoen die het geheel ‘waw’ maakt.
Schoonheid, ik kan er niet genoeg van krijgen. Impromptu beslis ik naar Rinus Van de Velde te gaan. Weer een check op mijn to do - lijstje. Nu ik erover nadenk: kunst bezoek ik wel vaker impulsief en alleen (ok, de vorige keer sleurde ik mijn babydochter mee naar Michael Borremans, maar kunst begint nu éénmaal in de wieg). Want hoewel mijn man en ik beide best genieten van kunst, is kunst toch heel persoonlijk. Je kan niet uitleggen waarom je iets mooi vindt, het voelt gewoon goed of niet. Gezien ik de creatieve reus niet persoonlijk ken, zak ik af naar zijn tentoonstelling in het SMAK. Hoe iemand met houtskool, karton, verf en hout zo’n mooie beelden tot leven kan brengen, het werk van een waar kunstenaar. The power of the mind. Vol verwondering en toch zo bereikbaar. Mijn gedachten dwalen af naar mijn oudste dochters prachtige draak die met zo’n krachtige vegen gekleurd is, je ziet de kracht van zijn klapwiekende vleugels.
Op weg naar huis ontdek ik een kleine bistro ‘little things’ in Sint – Amandsberg die je als een ware propper binnenlokt met haar warm, origineel interieur met vintagelampen en kunst aan de muur. Feestelijke boeketten en talrijke vrienden die binnenspringen voor een hapje en een drankje verraden een enthousiaste openingsdag. Een glunderende serveerster brengt mij een English breakfast, die zo heerlijk blijkt te zijn als haar blik al verraadde. Alles voor de eerste keer uitproberen, bijsturen, … achter de toog worden volop plannen gesmeed en ideeën uitgewisseld. Hun enthousiasme werkt aanstekelijk. Een ideale afsluiter in schoonheid.
Op weg naar huis bedenk ik hoe onverwacht m’n dag gevuld werd met startende Passionista’s (sorry Rinus, je naam misschien veranderen naar Rina?) die hun droom waarmaken. Deugenieterig snoep ik
van hun energie die zij en hun werk uitstralen. Toeval? Naar het schijnt trek je mensen aan die kwaliteiten bezitten die je bewondert en waar je kan van leren.
Een dagje voor jezelf, ben jij er klaar voor?
Reactie schrijven