Onze oudste dochter heeft een heuvel die naar haar vernoemd is. Of is zij nu naar de heuvel vernoemd? Zeer verwarrend en vaag thema... Ook al hebben we dit nog nooit aan onze jongste verteld, ze weet het. Dus besloot ze actie te ondernemen om haar eigen trek - pleister op te eisen!
Volgende episode speelt zich af afgelopen woensdag, tussen 12.20 en 12.30, op weg naar de school van grote zus:
Gezien het ideale tijdstip voor haar powernap in haar tweejarige leven steeds verder uit haar gezichtsveld verdwijnt doordat haar chaotische moeder een overload aan actie in een machteloos uurtje probeert te proppen, verkleint met elke nieuwe wal de kans op haar schoonheidsslaapje zienderogen. Bij wijze van passief peuterpuberverzet dan maar de duim in de mond. Direct, in the face en onomzeilbaar. Geniaal! Ik heb nu al spijt dat ik visoliepillen slikte toen ze in mijn buik zat.
In de hoop de doos van Pandora zachtjes voorbij te sluipen tot buiten gezichtsveld, draag ik haar de schoolpoort binnen. Me onbewust van mijn sabotage van haar meesterlijke plan tot eeuwige roem, gaat ze over tot actie: 'Mama, stappen !'.
Nog geen vier stappen op de grond ziet ze hem: haar heuvel. Het is liefde op het eerste zicht. Terwijl ze naar hem toe snelt, zie ik haar versmelten en één worden met de heuvel. Ja, ze gaat tegen de vlakte. De doos van Pandora vliegt met een ruk open en gunt me nog enkele seconden stilte vooraleer een luide aria weerklinkt. (het is altijd erger als het ingeleid wordt door een stilte) Een emotionele en vooral luide tornado wordt uiteindelijk bezegeld met een wiegdans en een zoen (van mij aan mijn dochter, NIET mijn dochter aan de heuvel, alhoewel dat niet volledig onvoorstelbaar is gezien onze dochters veel levenloze dingen thuis kussen en knuffelen zoals bijvoorbeeld kaas! Vraag me niet waarom, misschien wordt het later duidelijker als ze koeien en konijntjes ook kussen vooraleer we het als avondmaal klaarmaken...)
Onvermijdelijk trekt het gezang de aandacht van de juf en ouder die wat verderop stonden te praten en wiens gesprek door de geluidshinder verstomt. De juf komt toegesneld om hulp te bieden. Met de belofte van een trek-pleister die haar de welverdiende aandacht zal bezorgen, bedaart dochters gemoed. Bij het bedanken voor de hulp blijken we ons bij deze op onze eigenste unieke manier voorgesteld te hebben aan de juf van onze oudste volgend jaar. Ik weet al welk tafereel door haar hoofd zal schieten als ze me bij de kennismaking in haar klas verwelkomt. Ja, we did it again...
Ondertussen pikkelt onze jongste dochter voldaan voor me uit. Haar missie is geslaagd: haar mini - heuvel prijkt als souvenir op haar voorhoofd. Laat grote zus dat maar eens overtreffen!
Reactie schrijven