muze

Terwijl ik me laat overspoelen door een film vol moord en intrige die mijn voorliefde voor schrijven roert, overvalt het me ineens: de persoon die me ooit inspireerde tot schrijven is niet meer...

Zijn afscheid vond plaats op een zonnige zomerdag in een klein pittoresk kerkje, te klein om al wie hem beminde te ontvangen. Met mijn stiefvader, de baby in mijn buik en een berg onbeantwoorde vragen rond de sprankelende en geestige architect die we jaren eerder leerden kennen op een avontuurlijke groepsreis naar Peru. Het nieuws sloeg in als een bom en stuitte op een berg ongeloof.

De drie dochters voorop, gevolgd door zijn vrouw en moeder. Alle belangrijke vrouwen uit zijn leven in een stoet achter zijn kist. Dit tafereel aanschouwend bekroop me het gevoel dat hun leven een andere wending genomen had sinds onze reis. Van hun liefde leek enkel de gedeelde liefde om hun drie mooie dochters over. Hoe zijn creatieve geest vertroebelde door donkere, neerslachtige gedachten en hem stilaan overheersten en verlamden, getuigden vrienden en familie daar in ons midden. Na vele jaren worstelen verloor hij de strijd en liet hij zijn tekentafel en potlood voor altijd rusten. Dat onze andere reisgezel, een psychiater, ook de zijne was, besefte ik pas rustend tegen de pilaar van het romantische kerkje.

Onze stille metgezel droeg in Peru meer dan de toegelaten acht kilo bagage op zijn rug de bergen in en verborg het achter zijn geestig masker met blinkende oogjes. Met zijn deugnieterige kwajongensblik lokte hij me tijdens die lange treinreis uit mijn tent, waardoor hij het onderwerp werd van mijn honende pen. Hij kon er net zo smakelijk om lachen als de wekelijks Humo - columns en vond het er wel in passen. Dat hij nu zoveel jaren later opnieuw mijn muze vormt, is mijn eerbetoon aan een onvergetelijk man. Verdwenen maar toch niet weg.