PUSH IT, REAL HARD... PUSH IT!

Wil je weten hoe het er momenteel in mijn hoofd aan toe gaat?

Duw dan op onderstaande knop!

 'Mama, kijk eens naar mij!'

'Mama, ga je met me meespelen?'

'Mama, zus heeft mij geslagen!'

'MAMA, ik moet pipi doen!'

 

Als een gek blijf ik mijn dochters en vooral mezelf achterna hollen terwijl ik mijn lichaam verder blijf pushen. De dochters krijg ik ingehaald maar mezelf vreemd genoeg niet. Eén ontspannende activiteit volstaat niet meer om mijn batterij terug op te laden. Dat warme bad met ontspannende muziek, de natuur in om mijn boodschappen met de fiets te doen, ... Bij elke poging overlaadt mijn brein me met een ellenlange to do - lijst tot ik mezelf verder de vermoeidheid in sleep. En ik krijg die malenmolen moeilijk stilgezet.

 

'Het gaat niet meer' schreeuwt mijn lijf terwijl het alle registers opentrekt om mij bewust te maken van de rij flikkerende alarmlichtjes die mij constant uitputten. Die opgeblazen buik, barstende hoofdpijn, overgevoeligheid aan geluid, dronken gevoel in mijn hoofd, de vermoeidheid, … Ik zoek overal antwoorden behalve bij mezelf. Terwijl ik het eigenlijk wel weet.

 

Uitgeput val ik in bed, een diepe zucht geeft de essentie van mijn gedachten feilloos weer. Naast mij ligt een tekst uit de les Mindfulness, met Oriah Mountain als kritische observator van dienst. Haar woorden sijpelen zachtjes binnen:‘Waarom wil ik zo zelden de persoon zijn die ik echt ben?’

 

En daar wringt het schoentje nog steeds. Na zes weken vakantie met onze twee prutsen (waarvan 4 weken parttime gewerkt), eist het gebrek aan tijd voor mezelf zijn tol. Ik ben dus nog niet volledig dezelfde van voorheen en begin te vrezen dat ik dat ook nooit meer opnieuw zal zijn. Aanvaarden dat ik anders ben dan vriendinnen en familie, minder draagkracht heb dan hen en die tijd voor mezelf levensnoodzakelijk is, zijn nog steeds mijn blinde vlekken. Ik wil nog steeds de sterkere versie zijn van mezelf. Dat steekt. Maar het besef ontlaadt ook onmiddellijk en duwt mijn mildere bril op m'n neus. Impulsief begin ik deze woorden te typen, stilaan ontspant mijn lichaam zich en geniet ik van de quality time met mezelf.

 

Loslaten. Ik dacht dat ik dat al deed. En dat is ook al zo op vele fronten maar nog niet op àlle fronten. Soms schiet ik nog door en activeert mijn automatische piloot zichzelf tijdens stressmomenten. Poetshulp die normaal werk verlichtende gedachten bij me zou moeten oproepen, bezorgt mij stress. Want het huis moet helemaal opgeruimd zijn, alle voorbereidingen moeten af zijn, … ik ben een levende paradox.

 

Het klinkt ook zo gemakkelijk: simpelweg loslaten. Maar het betekent ook: controle afgeven, en dat is verdomd moeilijk als je anderzijds als vrouw tegelijkertijd verwacht wordt als drijvende kracht de touwtjes stevig in handen te houden in je huishouden en gezin,… Moeilijke oefening dus: vasthouden, loslaten, aantrekken, loslaten, ... Onderweg naar de keuken zie ik mijn gestrande echtgenoot in de zetel liggen terwijl onze jongste haar schoonheidsslaapje houdt en de oudste na een hyperactieve ochtend (rara, op wie lijkt ze?) tot rust komt voor de TV. Het kan dus wel en gebeurt zelfs al in ons huis. Maar ik zie het niet altijd. Misschien mijn mindfulman soms wat meer imiteren. (aan jou, zoeteke, er staat 'soms', jij mag mij gerust ook imiteren :) )

 

 

 

 

De vragen leven door Rilke (vertaling van ‘Dreamer’ – Oriah Mountain)

 

 

En als het nu niet nodig is om te veranderen?

 

Niet nodig jezelf te proberen transformeren

 

in iemand die meer meedogend is, meer aanwezig, meer teder, meer wijs?

 

Welke invloed zou dit hebben op alle plaatsen in jouw leven waar je eindeloos probeert beter te zijn?

 

Wat als de vraag niet is: ‘Waarom ben ik zo zelden de persoon die ik echt wil zijn?’

 

maar: ‘Waarom wil ik zo zelden de persoon zijn die ik echt ben?’

 

Hoe zou dit veranderen wat je denkt te moeten leren?

 

Wat als worden wie en wat we echt zijn niet gebeurt door streven en trachten

 

maar door de mensen en plaatsen en beoefeningen te erkennen en ontvangen

 

die voor ons de warmte van aanmoediging zijn die we nodig hebben om ons te ontvouwen?

 

Hoe zou dit de keuzes die je maakt, over hoe je dag door te brengen, vorm geven?

 

Wat als je wist dat de impuls om zodanig te bewegen dat er schoonheid in de wereld komt vanuit de diepte zal ontstaan en je zal leiden iedere keer je gewoonweg aandacht schenkt en wacht.

 

Hoe zou dit vormgeven aan jouw stilte, jouw beweging,

 

je bereidheid deze impuls te volgen

 

om gewoon los te laten.