Liefste lijf

Ja, ik schreeuw ik het over de virtuele daken (ja, met al die platte daken tegenwoordig is er echt geen uitdaging meer aan om het letterlijk uit te voeren, de lobbymachine van Sinterklaas haalde eindelijk zijn slag thuis, hij zou natuurlijk ook gewoon op pensioen kunnen gaan, maar nee!): morgen vier ik het ‘één – maand- jubileum’ van mijn buikkrampen!

Vreemd dat ik zo euforisch klink met die vermoeiende, opgeblazen buik- en hoofdpijn? Nochtans slik ik geen geestverruimende medicatie maar deze ochtend voelde ik me geweldig energiek en dat wijt ik aan:

•  mijn experiment met welke voeding voedend en belastend werkt:
  
  Vanuit de vraag of ik misschien intoleranties heb, is momenteel is suiker, brood en frisdrank geschrapt op mijn boodschappenlijst. Vooraleer jij je nu afvraagt of dat geen zware strijd is, stel ik je graag gerust: het valt goed mee want de gedachte aan dat eten en drinken geeft me al een misselijk gevoel (behalve gisteravond toen de buikpijn op de achtergrond verdween en de gedachte aan een ‘dame blanche’ mijn wilskracht tergde, maar een simpele gedachte aan die hevige krampen van de dagen voorheen volstond om de diepvriezer dicht te laten)

• mijn kostbare nachtrust:
  
  Gisteravond ben ik flink op tijd gaan slapen (de kinderen trouwens ook, wat een kettingreactie op gang brengt natuurlijk) waardoor mijn ‘oh ja, ik heb 9 uren schoonheidsslaap achter de rug’ – lijf (met kapsones, ik geef het toe, sinds het enkele dagen geleden het compliment kreeg dat het er 26 uitziet, jaja 26!!!, is er geen huis meer te houden met mijn ego!) deze morgen vlotjes uit bed wipte. Na mijn dagelijkse toiletbezoekje rond half 6 ging mijn schoonheidsslaapje nog onverminderd door tot 7 uur, joehoe! (ja, ik ben een moeilijke slaper en lig met gemak wakker van buikkrampen, piekeren of andere).

• Mijn gouden tip, hét spandoek in mijn hoofd:

                  ‘ik ga het me vandaag eens gemakkelijk maken’

Wat niet wil zeggen dat ik geen huishoudelijk werk doe of zo maar de eerste vraag die ik me stel is wel: ‘Wat wil ik vandaag graag eens doen voor mezelf?’(het is immers ook vakantie voor mij) Vanmorgen luidde het antwoord: ‘schrijven!’ met dit vers–van–de-pers resultaat als gevolg. De kindjes mochten even televisie kijken (ja, dat blijft ergens wel een taboe vanuit mijn 'binch TV – kijkend' verleden, maar ik zet me erover, ’t is voor een goed doel: mezelf!) terwijl ik er lustig op los tokkelde op mijn prehistorische laptop (hij reageert vertederd op de naam ‘Dino’). Gisteren vinkte ik zo trots een wens door op onze oudste dochters verlanglijstje: ‘mama, gaan we nog eens iets bakken?’ En dan neem ik huishoudelijke taken veel luchtiger op, mede doordat ze steevast begeleid worden door shakende muziek. Meer nog, ik werk langer en vlotter door. Het enige wat me soms nog laat struikelen (zeker als ik te weinig geslapen heb) is die venijnige, kronkelende adder op de grond: doorschieten. Dan lukt het me niet meer om prioriteiten te stellen en begin ik alles aan te pakken wat ik op mijn weg in huis tegenkom (je zou verbaasd zijn hoeveel ik zo tegenkom op mijn weg naar het toilet of mijn bed, soms is het uitzicht zo deprimerend dat ik zelfs overweeg om op de tast mijn weg te zoeken, complete verdringing uiteraard!). Met als gevolg dat ik alles begin maar niets afmaak en de chaos in mijn hoofd groter wordt. Dus, als mijn brein uitgerust is, stel ik me telkens de vraag: ‘Wat moét er nu gebeuren en wat kan ik uitstellen?’ Je hoort het, er is nog werk aan mijn winkel maar vandaag bereid ik rustig, mét lijstje, onze vakantie naar de Ardennen voor. Dus volgend weekend geen post (wat niet betekent dat ik niet schrijf, mijn blognovelle vraagt nog wel wat werk, maar ik verwacht in dat hol van Pluto geen vlotte Wi-Fi – verbinding te hebben), vele groetjes van dino en ik.