Waarom terg ik toch keer op keer weer de grenzeloze creativiteit van mijn lichaam om alarm te slaan? Al borrelde en morrelde mijn buik al enkele maanden onheilspellend, als een nietsvermoedende doofstomme bleef ik maar lekker zorgelijk doorgaan. Na zes weken onverstoorde lokale fysieke staking besliste ik dan toch aandacht te geven aan mijn emotioneel verwaarloosde ingewanden en plande ik na een alles verloochenende bloedanalyse een verder onderzoek in het ziekenhuis waar ik mijn bloedjes ter wereld bracht. Onder het mom van ‘we mogen ons niet laten paaien doordat ze een afspraak heeft bij een specialist’ bleven mijn darmen zich zo hevig verzetten dat ik me stilaan afvroeg of ik niet onbewust een operatie had ondergaan en mijn darmen een donorgift van een rebellerende vakbondsactivist bleken te zijn.
Toen ik op het laatste moment overwoog de afspraak bij de specialist af te zeggen, uit vrees voor een reactie als: ‘Er is geen probleem mevrouw, uw klachten zijn puur psychosomatisch, ’t zit allemaal tussen uw oren’, voelden Dunne en Dikke Darm de bui al hangen en zetten ze de grote middelen in. Inspelend op mijn zwak voor lekker eten, verleidden ze me met een heerlijk ruikende mango. Maar eens verorberd bleek ze als een ware femme fatale te keer te gaan in mijn lijf. De verleidelijke furie, laten we haar voor het gemak Glenn Close noemen, maakte met haar fluweelzachte handjes subtiel haar intrede en liet een onweerstaanbaar jeukend gevoel achter in mijn handen en rond mijn mond. Vervolgens blies Glenn als een volleerd huurmoordenares op automatische piloot een bommetje op in mijn buik. Welwillende enthousiastelingen verstopt achter ons keukenblok, popelend van ongeduld om me te feliciteren met mijn nakende zwangerschap, beslisten afgaande op de kermende geluiden uit mijn buik toch maar om stilletjes in ware paracommandostijl over onze bestofte vloer naar de achterdeur te sluipen. Kermend van de krampen graaide ik tevergeefs in de EHBO-koffer op zoek naar darmverlichtende pilletjes, wat duidelijk het eerste teken van mijn ijlen was gezien er bij mij, de pillenleek, niets te stelen valt. Uiteindelijk plofte ik met lijkbleek gezicht uitgeput neer in wat ik dacht dat ons bed was maar eerder aanvoelde als een Indiaas spijkerbed. Een treiterig Lucifertje prikte me over mijn hele lijf met fijne naaldjes, met zinderingen en rode netelroosblaasjes als cadeau. Als een gek krabde ik in wild het rond met een Marslandschap om u tegen te zeggen. Zelfs nu konden ook blinden meegenieten van mijn kwaal. Tot mijn lichaam zich als een drugsverslaafde volledig ontspande en ongemerkt wegglipte in een zaligmakende roes, na het zetten van een spuit vol cortisone. In ware Doornroosjestijl zakte ik weg in een diepe, diepe slaap…
Gezien de specialist toch potentie zag in mijn klacht, mocht ik een week later terugkomen
voor uitgebreid onderzoek. Na maanden negeren ging ik dan toch de confrontatie aan met mijn ingewanden: enkele dagen later mocht ik mij aanmelden voor een gastroscopie: in veel te weinig
verdoofde toestand een buis in mijn keel en maag laten proppen terwijl ik ondertussen onbewust mezelf bekwijlde. Ik keek er zo erg niet naar uit dat ik die morgen als een kip zonder kop door ons
huis raasde. Ja, mijn wederhelft mocht het bekopen. Na alle horrorverhalen en het advies om toch niet alleen naar het ziekenhuis te gaan (ja, er blijken verbazend veel autobiografische
colonverhalen te circuleren binnen mijn vriendenkring, ben ik toevallig in de kliek van de Colonveteranen, beter bekend als ‘de ColonKliek’, terecht gekomen misschien?) had ik taxi echtgenoot ingeschakeld om me mentaal en emotioneel bij te staan doorheen deze
reis.
Driving Miss Daisy was er niets bij, want al in de auto mocht
hij het horen dat zijn ‘wife’ - radar duidelijk kapot was. Hoe kon hij nu niet voorzien dat ik zenuwachtig zou zijn en de muren ging oplopen? En waar bleven die bemoedigende woorden en die
astmaopwekkende dikke knuffels? Ja, op zo’n momenten is de spontaniteit bij mij ver te zoeken en zou ik hem létterlijk met de paplepel inlepelen welke woorden ik wil horen. Ook al klinkt hij dan
artificiëler dan een robot, de autist in mij is toch gerustgesteld als ze het gehoord heeft. Bij de aanblik van het ziekenhuis werd hij helemaal nostalgisch. Hij zag de echo volledig zitten en
hoopte stilletjes dat er toch nog een klein kloontje van hem in mijn buik zou blijken te zitten. Terwijl hij zijn ingebeelde schijnzwangerschap met ingehouden tranen in stilte verwerkte, slaakte
ik opgelucht een zucht bij de identificatie van de onruststokers: een darmontsteking.
Gezien deze duidelijke medische klacht werd de testbatterij aangepast: ik zou later voor een uitgebreider maag- en darmonderzoek onder volledige ‘ik-heb-geen-flauw-benul-wat-ze-met-mij-zullen-uitsteken-maar-dat-geeft-me-niet’ narcose moeten terugkomen. Alsof ik samen met die mededeling de verdovende infuus onmiddellijk gestoken kreeg, viel alle ‘angst om de pijn’-stress van me af en liep ik zo happy als een smiley naar mijn laatste test. Een uurtje later zat ik daar, in Niemandsland temidden de hoge ziekenhuistorens zakjes lucht te vullen. Ja je leest het goed: mijn uitgeademde lucht was momenteel onbetaalbaar kostbaar. Even vluchtig als het BV-schap weliswaar: van zodra het zijn geheim aan de laborante prijsgaf (ben ik lactose – intolerant of niet?) kelderde de populariteit van mijn eens zo kostbare CO² in vrije val tot ze plots even welkom bleek als Jehova’s Getuigen aan de voordeur. De humor in alles wat op mij afkwam overrompelde me: de verpleegster die ‘bij benadering’ naar mijn lichaamsgewicht informeerde, de arts die goedlachs kwam informeren naar de luchtdruk in mijn reeds gevulde zakjes (aan zijn glimlach te oordelen staken zijn assistenten er regelmatig een zakje helium tussen want wat was er tenslotte zo spannend aan het beroep van gastro – enteroloog?).
Een wereld ging voor mij open. Om innerlijke 'schoon'heid te bereiken ontdekte ik het farmaceutische assortiment der lavementen: kiezen tussen 'the original' en 'sinaasappelsmaak' leek ineens een levensbepalende keuze. De Sinterklaasversie sprak me het meest aan en werd door de apothekeres stilletjes beaamd. Innerlijk gelaveerd, uiterlijk gebaad, als voor een zaterdagse fuif voelde ik me terug een tienermeisje. Wat er ook al dan niet moge uit voortkomen, ik heb me nog nooit zo schoon gevoeld als op die dag...
Reactie schrijven