Koffiekan, theekan, ... alles kan.

Gisteren trakteerden mijn man en ik (gezien ik mijn kinderen niet stilletjes aan een haakje kan hangen voor enkele uren, is hij onontbeerlijk om zoiets mogelijk te maken) mij op een dag retraite bij Breathworks. Verjaardagscadeautje voor mezelf. Naast meditaties kregen we ook volgende creatieve oefening (om 'out of the box' te leren reageren op situaties): schrijf een verhaaltje rond de voorwerpen die je hieronder ziet staan. Het werd een zeer inspirerende opdracht voor mij en wakkerde mijn vuur weer laaiend aan. Hieronder lees je het resultaat van mijn hersenspinsels:

Op een maanverlichte nacht werd de oorverdovende stilte in een verlaten dreef bruusk verstoord door een zacht snikkend geluid.

‘Waar komt dat geluid toch vandaan?’ vroeg het Huis zich af terwijl het zijn rolluiken, deuren, kasten, … werkelijk àlles opentrok, steeds sneller en sneller, verwoed op zoek naar dat stille niemendalletje van een geluid. Tot Huis in de keukenkast, verstopt achter twee kannen, een klein hikkend, snikkend houten Dekseltje aantrof.

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Huis behoedzaam met een stemmetje zo stil als zijn balken maar kraken konden. Die vraag was de druppel die Dekseltje liet overlopen: hij barstte zo hard in tranen uit dat hij bijna wegdreef op zijn eigen diepe tranenpoel. 

‘Geen idee…’ haalde Glimmende Koffiekan haar dop op.

‘Hij is al een tijdje bezig…’ fluisterde Voluptueuze Thermoskan gegeneerd.

‘Sssstttt…’ suste Huis zoals alleen een huis ruisend kan. ‘Kalmeer nu toch eens en vertel rustig wat er gebeurd is, dan zien we wel wat we kunnen doen’

Dekseltje, danig onder de indruk van Huis z’n grootsheid, stamelde: ‘Iiiiikk… ik ben mijn Pot kwijt. Vanavond kwam dat mensenkind hem halen en ik heb hem sindsdien niet meer teruggezien.’ Terwijl de herinnering aan zijn vriend terug kwam bovendrijven, volgden de waterlanders gedwee mee. 

‘Oh jee’ zuchtte Huis als een wervelwind die ging liggen, ’ik vrees dat ik jouw Pot gebarsten in de vuilnisbak zag liggen…’ bracht hij zo kleintjes uit als een zachtjes tussen de bladeren ruisende wind.

‘Aai aai aai’ jammerde Dekseltje terwijl hij zich onbedaarlijk klepperend op de grond liet vallen.

‘Wat nu?’ vroeg Voluptueuze Thermoskan ‘We kunnen hem toch niet laten begaan, straks breekt zijn knopje nog af. Dan schiet er helemaal niets meer van hem over.’

 ‘Tja, wat moeten we er mee? Ik bén al perfect zoals ik ben, met zo’n klein dekseltje kan ik werkelijk niets aanvangen behalve mijn marktwaarde zien zakken. Glim ik zelfs niet al minder nu hij hier naast mij ligt in te storten?’’ bracht Glimmend Koffiekan hooghartig uit terwijl haar dop trots de hoogte in prijkte.

 ‘Wat doen we dan met onze kleine trieste vriend?’ liet Huis zich met een zuchtje wind ontsnappen.

‘Zelf heb ik hem niet nódig, ik ben immers volledig zelfvoorzienend. Maar hij is wel fraai om naar te kijken en misschien wel fijn gezelschap als hij uit zijn poel spartelt? Ik zou er wel uitspringen op het jaarlijkse Thé dansant’ dacht Voluptueuze Thermoskan voorzichtig luidop.

‘Wil je Dekseltje dan adopteren of zo? Hoe belachelijk, ’t is geen zicht! En trouwens, jij hebt toch al een dop!’ spotte Glimmend Koffiekan minachtend.

‘Dat is helemààl geen gek idee! Als wij je zicht belemmeren, kijk je maar lekker over ons heen of de andere kant uit, zoals jij graag overal bovenuit steekt…’ kaatste Voluptueuze Thermoskan vinnig terug.‘Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer het idee me bevalt. Ja, Dekseltje is meer decoratief dan functioneel maar er is meer dan genoeg Thermoskan voor iedereen.’

Naast hen was het ondertussen zo stil geworden als een suikerpotdekseltje maar kan zijn. ‘Wil jij mij opnemen, als was ik jouw eigen dekselse dekseltje?’ vroeg Dekseltje met een klein stemmetje. ‘Geen wonder dat je zo voluptueus bent, nog een geluk of je zou overstromen van warmte…’

Vrolijk sprong Dekseltje bovenop Voluptueuze Thermoskan zijn dop, alsof hij nooit ergens anders behoord had.