Tijdens mijn zapmarathon op TV neem ik met een impulsieve druk op de knop een film op die ik graag in de bioscoopzaal had gezien maar er nooit effectief beland was... (klinkt toevallig bekend in de oren?)
Enkele ontgoochelende programma's later beslis ik toch rechtstreeks naar de film te kijken (een prent voor adolescenten, toegegeven, maar gezien ik nooit volledig de staat van volwassenheid bereikt heb, stoor ik me daar niet aan) boordevol rauwe emotie, intense muziek (met mijn eerste liefde: de cello !) die de worsteling van de liefde en het leven toont zoals hij soms is. Die ene druk op de knop beïnvloedt het verloop van mijn week ongezien en laat 'If I stay ' nog een week nazinderen in mijn hoofd. Tegen die tijd heb ik al: het boek gezocht in de bib (want een goede film is vaak gebaseerd op nog een beter boek), ontdekt dat er een vervolgverhaal bestaat (dat nog beter geschreven is) én de muziek van de 'film'band Willamette Stone al gedownload op m'n Spotify, een echte groupie waardig. Jaja dames en heren, de rockster in wording is dan ook de Amerikaanse versie van onze eigenste wijlen Berre Bervoets, dus heb ik mij éven laten meeslepen in dagdromen. De komende dagen loop ik op wolkjes, gedragen door die papieren liefde waardoor de dagelijkse beslommeringen als water van mijn pantser glijden.
Een voordeel van hoogsensiviteit: vanuit een groot inlevingsvermogen je met alle gemak in de sfeer van een film of muziek kunnen onderdompelen en meesurfen op de vibe die je helemaal kan (ver)vullen en intens laten genieten van het moment. Toegegeven, niet minder dan een sociaal aanvaard en legaal vluchtmechanisme maar dan toch eentje dat minder schuldgevoel achterlaat dan een lege chocoladewikkel. Het moet niet gezegd natuurlijk dat je je films en muziek best zorgvuldig kiest. Ik herinner me nog hoe ik met een ware Captain Hook - air de bioscooptrappen afdaalde: macht erotiseert nu eenmaal en Peter Pans maillot kon daar niet tegenop, ik had toen ook een lichte voorliefde voor the villain... (vandaar dat ik later met een zwartharige man getrouwd ben, géén toeval...) Als tiener sleurde mijn moeder mij graag mee naar drama's, ik werd er niet bepaald vrolijk van. Dat ik er dagelijks volledig zwart gekleed bijliep hoeft waarschijnlijk geen verdere uitleg... En toen ik de volledige serie Mistresses in ware binch-stijl verorberd had, was ik o-ver-tuigd dat iedereen die ik op straat passeerde wel iemand bedroog, leven de paranoia!
Ik ben dus redelijk gerust dat mijn adolescentenfilmpje nog onder onschuldig vertier valt.