Nee, je kijkt niet naar een idylisch, rustgevend stilleven van een dorre tak die de rust in mijn leven vergroot. Er zit verd*mme opnieuw een barst in het scherm van mijn gsm! Die 'tak' wordt binnen afzienbare tijd een volwaardige boom met, als ik pech heb, lentebloesems in volle bloei. Achteraf bekeken bleek hij al lang aan de Prozac verslaafd, omdat hij niet meer kon leven met mij, de tikkende tijdbom, die hem elk moment met een schijnbeweging op de grond kon laten vallen. Post - traumatisch - stress - syndroom volgens het boekje.
Ja, ik heb het weer gekund: I - Phone nr. 3 donderde op enkele maanden tijd Mooi en Meedogenloos tegen de vlakte: mijn persoonlijke interpretatie van handmatig afzetten. Het pad geplaveid met vernielde GSM 's begint al aardig op Dorothy's brick yellow road te lijken. Het plaveien zelf laat ik aan mijn moeder en haar tractor over, die me leerde hoe zo'n pad aan te leggen. It runs in the familiy...
Exemplaar nummer 1 was een afdankertje van mijn teergeliefde, die een nieuw werktoestel kreeg. Na jaren zorgzaamheid kwam die dus in mijn pollekes terecht... 'k Geef toe dat ik al snel verslaafd werd aan die luxueuze, gebruiksvriendelijke mini - computer die ik onbewust waterboardde en zo ons weekendje weg met vrienden en kids direct feestelijk inzette. Al vloekend verliet ik het toilet, maar de vloek verliet mij niet meer tot het einde van het weekendje...
Exemplaar nummer 2 was een koopje dat ik over kocht van mijn collega. Terwijl zij zich nog zorgen maakte over de korte levensduur van de batterij en er zich uitvoerig voor excuseerde, had ik al vlotjes het hele apparaat om zeep gekregen door de Achillespees van de hoes in een mum op te sporen. Ja, op het eerste zicht leek ik een zorgzaam persoon te zijn maar dat was voor ze kennismaakte met mijn chaos... Ik heb de slechte eigenschap veel tegelijkertijd te willen doen en dan begin ik spullen te stapelen om extra wandelingen naar bijvoorbeeld de badkamer of slaapkamer te vermijden. Zo'n gsm heeft een glad oppervlak en wanneer hij recht naar beneden valt, blijkt een tikje boven de oplaadpoort fataal te zijn voor de helderheid. Een gsm - hoes met antislip kan de oplossing zijn of ik vermijd stapelen. Anderzijds moest ik toch iéts doen om die zorgfrons uit mijn collega's voorhoofd weg te werken. Pas op, ere wie ere toekomt. Het robuuste ding had al een aanslag van mij overleefd toen ik het onbewust met een afleidingsmanoeuvre probeerde om het leven te brengen. Met de mededeling 'ik gooi mijn bananenschil in de groene bak' bleek mijn coördinatievaardigheid onvoldoende op punt te staan om autonoom te functioneren en sloeg mijn zenuwstelsel danig in de knoop. Mijn brein gaf wel het signaal aan mijn vingerspieren om te ontspannen en het vastgeklemde voorwerp los te laten maar spijtig genoeg aan de verkeerde vingers: niet de banaan maar de gsm viel in de vuilbak. Zijn wraak was zoet: de welriekende geur van verdorven fruit teisterde nog enige tijd mijn reukorgaan...
Tijd voor nummer 3 dus... Ondertussen had ik het woord 'refurbished' ontdekt. Voor wie deze term nieuw is: nee, het is geen verwijzing naar de nostalgische pluizige plastic Furby's met grote Bambi - ogen die het zorgende gen in de kleine moedertypetjes activeert. Binnen de kortste keren weerklonk opnieuw serieus gevloek, ditmaal op de werkvloer. Ze hadden me bijna mogen afvoeren naar onze isoleercel. Ja, ik kan heftig zijn. Want nee, ik kon het weer niet laten: op dezelfde manier als numero 2 kwam exemplaar nummer 3 aan zijn einde.
Een week lang was ik overtuigd geen gsm nodig te hebben, tot ik uiteindelijk met het schaamrood op de wangen toch in de winkel belandde. Vastbesloten mezelf te straffen met een goedkoper en vooral robuster 'gooi me maar tegen de muur, ik kan er tegen' - type. Het probleem daarmee was allereerst dat het precies de hele tijd 'gooi mij, gooi mij dan!' lag uit te dagen, waardoor mijn afkeer van het ding aan een razendsnel tempo steeg. Het feit dat ik amper met deze Neanderthaler kon werken en elke oproep aangekondigd werd met een ronkend tractorgeluid - ja, de link naar mijn moeder was de rode draad bij dit apparaat, dat bij deze wraak nam voor de grootmoedermoord die mijn moeder op haar grootmoeder gepleegd had - dat me danig op de zenuwen werkte omdat ik nog geen stom telefoontje kon opnemen en binnen de kortste keren het ding gewoon kapot wou gooien tegen de muur. Nee, dit toestel was geen meerwaarde in mijn leven en zal waarschijnlijk binnen twintig jaar nog als ultieme test binnen elk agressieprogramma dienst kunnen doen. Maar ik gaf het op, voor adoptie. Terug naar de winkel. Voor een mildere gulden middenweg die nu mijn leven verrijkt onder de naam Wiko. Hoe kan het ook anders: it takes a Wiko to survive a wacko...