Hun buikjes gevuld met snoep van de Goed Heilige man, met slaperige oogjes over hun suikerpiek heen, staat de naaldboom hen letterlijk aan het raam op te wachten.
Zetten we de kerstboom vanavond nog? Een vraag die al juichend en springend beantwoord wordt. Onze oudste haar oogjes blinken al snel even fel als de lichtjes in papa's armen.
'Jij bent hier stilletjes van aan het genieten, hé' fluister ik in haar oor.
Ze knikt zachtjes: 'Kerstmis is mijn lievelingsfeest...' glundert ze.
'Liever dan Sinterklaas of je verjaardag?' vraagt papa ongelovig.
'Mmhh' bevestigt ze gedecideerd met stralend gezicht.
En plots zitten twee meisjes fonkelend naar de kerstboom zitten te kijken. Een dochter en haar moeder, de laatste alvast zo apetrots dat ze alvast één dochter besmette met de magie van kerstmis. Als het ware met de paplepel ingegoten door mijn babydochters destijds borstvoeding te geven in het schijnsel van de kerstboom, een magische herinnering.
De magie van de onschuldige kinderhand die de namen voor de cadeautjes loot. Als kerstelfjes de namen op de cadeautjes aflezen en enthousiast elk pakje aan zijn ongeduldige bestemmeling bezorgen. Die twinkelende oogjes bij groot en klein bij de verwachtingsvolle spanning van het glinsterende pakje in hun handen. Pure magie.
In pyjama de dennengeur opsnuiven nog voor de kerstlichtjes weerkaatsen in je ogen. Een periode waarin tijd is om te genieten van elkaar en de stilte. Een kaars laten branden, een magisch ritueel waar zelfs onze jongste al stil van wordt en vol ontzag naar kijkt. Een van die zeldzame momenten in het jaar wanneer een mens eens durft stil te vallen, stil te staan, stil te zijn en stilte binnen te laten. In gedachten afdwalen naar geliefden die er niet meer bij kunnen zijn.
Amper een week later breekt het moment aan om de jaaroverzichten op TV en radio af te zetten, en misschien wel je eigen persoonlijke jaaroverzicht te laten afspelen in je hoofd. Alles opgesomd leek het afgelopen jaar precies een eeuwigheid te duren, terwijl het in een vingerknip voorbij vloog. Nog dat ene spannende moment dat voor kinderen zo snel mogelijk achter de rug mag zijn terwijl het voor volwassenen een eeuwigheid mag duren: het voorlezen van de nieuwjaarsbrief. Vol zenuwen hun nieuwjaarswens brengen. Bedolven onder de uitgepakte cadeautjes duikt de jaarlijks terugkerende vraag terug op in mijn (en misschien ook jouw) hoofd: 'Wat is mijn voornemen dit jaar?'
Doorheen de jaren evolueerde mijn voornemen van 'meer rust in mijn leven' naar 'meer rust in mijn hoofd'. En ondanks mijn verwoede pogingen mijn voornemens waar te maken, leek het me maar niet te lukken. Tot mijn lijf dacht: 'En nu is het welletjes geweest met die eindeloos herhalende plaat', ik strandde in mijn burn - out en fysieke en mentale rust de enige uitweg bleken. Me op mijn knieën gedwongen tot overgave voel ik me toch dankbaar voor wat ik me overkwam, doch soms gefrustreerd om de ketting die ik soms voel tegen wringen.
Een rustige kerst, genieten van elkaar, dan heb ik toch iets geleerd van het afgelopen jaar :)
Gezellige feestdagen, een fijn eindejaar en een mooi 2017 gewenst ...
liefs
Evy