'Begin alleen aan dit boek als je het in één ruk uit kunt lezen' waarschuwde de flap me nochtans in niet mis te verstane woorden. Maar ja, deze vrouw censureert alles wat niet in haar kraam past tot ze alleen nog hoort wat ze wil horen (klinkt herkenbaar?). Nee, ik kon me niet houden, wat resulteerde in een frustrerende week, aan elkaar gebreid met gestolen momenten, waarin ik elk beschikbaar leesmoment met grote teugen opschrokte. Ze kregen gelijk, eens begonnen doolde ik als een drugsverslaafde rond met mijn boek onder de arm, op zoek naar een stil, verdoken hoekje. Een onbegonnen zaak met twee kleine prutsen op de loer.
Alhoewel er door deze levensbeslissende daad ondertussen twee ongelofelijk gezellige bedmomenten met elk van mijn prutsen in mijn geheugen gegrift staan waarin ze zich geduldig bewezen als volwaardige passieve meelezers (met pokerface) en bloedernstige, manuele pageturners (net als bodyguards die zichzelf veel te ernstig nemen en met dezelfde volle overgave een chiwawa beschermen als zouden ze Camp David betreden om de Palestijnse kwestie op te lossen). En dat allemaal om toch maar bij mama in het grote bed te mogen blijven liggen. Moet toch blijkbaar wel een waar privilege zijn gezien mijn prutsen meestal geen controle hebben over hun hyperactieve, onbedaarlijke friemelpoepen. Toegegeven, ze hebben al een lange weg afgelegd sinds ze met hun kleine knuistjes de pincetgreep onder de knie kregen door systematisch mama's bladwijzer uit elk boek te verwijderen, nog voor ik 'De Schreeuw' kon imiteren. (een mirakel dat ze niet beter kunnen vloeken). En toch. Eens de ontgoocheling voorbij dat er écht geen prentjes in dit boek staan (de jongste controleert altijd nog eens, in haar vorig leven was ze ongetwijfeld een non met een missie die naast de krantenkiosk elke Playboy eigenhandig censureerde, een hele grondig klein vrouwtje dus) begint de small talk over koetjes en kalfjes en betrap ik mezelf erop mijn eigen bloedjes van me weg te willen meppen als ware het smerige, bloedzuigende muggen.
Mr. Zusak wist me niet alleen aan zijn lippen gekluisterd met zijn prachtige beeldspraak, zijn meeslepende schrijfstijl waar ik waarachtig jaloers op ben. Nee, voor mij ligt een boek dat ik danig onder de indruk neerleg terwijl zijn magie nog op me inwerkt. De twists en plots wringen zich in bochten en voeren me mee, ver weg hier vandaan. Maar de boodschap komt duidelijk en klaar binnen: hoe mensen zichzelf kunnen overstijgen door de batterijen even uit hun routineleven te halen en tijd te nemen om naar dat van een ander te kijken en te zien wat ze voor die ander kunnen betekenen. Misschien is dat er gewoon zijn, luisteren, erkenning geven, aanmoedigen of gewoon meeleven in het moment. Geloven in die ander en bovenal onszelf en zo ons leven te boetseren naar onze dromen. Terwijl ik De boodschapper opzij leg, denk ik aan mijn persoonlijke boodschappers. Die welgemeende nieuwjaarswens met al haar bijhorende mijmeringen, dat ene schouderklopje, die aanmoedigende 'probeer maar' - blik of de subtiele 'denk je er niet aan om...' - hint die het zaadje verder liet kiemen. Hoe ze op dat moment een wereld van verschil voor me maakten en nog steeds maken. Het verschil tussen aarzelend blijven zitten en in actie schieten. Jij, ja jij, met je herkennende glimlach op je gezicht, bedankt.