En toch bleek Boom helemaal anders te zijn dan Vicky aanvankelijk dacht....
Ze was helemaal niet van plan geweest in te gaan op zijn uitnodiging toen ze haar lievelingsliedje hoorde op haar eerste kampfuif. Als ze gewoon lang genoeg aarzelde zou hij wel afdruipen. Want wat als hij haar zou uitlachen, belachelijk maken als ze haar stoere harnas liet zakken? Nee, nog meer vernedering kon ze niet aan. Zich staande houden was al moeilijk genoeg. Ook al verleidde de muziek haar nog zo hard, ze zou eraan weerstaan. Tot ze plots twee handen haar in zijn armen voelde duwen en Boom haar door de mensenmassa leidde, nog voor ze een woord kon uitbrengen.
Terwijl Boom haar in zijn armen sloot en haar zelfzeker door de muziek leidde, genoot Vicky stiekem. Ze voelde haar hele lijf ontspannen in zijn sterke takken. Terwijl de tonen fragieler werd, liet hij haar door de lucht zweven en ging Vicky op in het frêle timbre en verliet ze deze wereld voor die mooiere, waar ze al zo vaak heen gevlucht was als het thuis teveel werd om te dragen. Door de lucht zwevend borrelden kriebels op uit haar buik, een gelukzalig gevoel stroomde door haar aderen en verspreidde zich door haar hele lijf terwijl ze steeds sneller en sneller door de ruimte zweefde. Die vertrouwde adrenaline-roes die haar plastic gezinsleven in de oorlogszone draaglijk maakte. Toen doofde de muziek uit. De magie verdween. Met een blik vol emotie keek ze naar Jack op om hem te bedanken voor de onvergetelijke dans. Maar de woorden bleven vastzitten en de naar lucht happende vis was terug. Angst drapeerde vertrouwd zijn jas rond haar schouders, onwennig maakte Vicky zich los uit Jacks greep en vluchtte ze in de massa.
‘Ach, hier zit je verstopt!’ liet Jack zich met een zucht op het bed vallen terwijl Vicky druk inpakkend door haar slaapkamer raasde. Hun onvergetelijke kamp was voorbij.
‘Waar zou ik anders zijn?’ vroeg ze verstrooid terwijl haar ogen over de chaos van haar volledige inboedel flitsten.
‘Ik zag je niet bij het ontbijt.’
‘Geen tijd, mijn koffer al beginnen pakken. Teveel werk om mijn rommel allemaal te beteugelen’ pufte ze.
‘Vergeet je niet je adres te geven?’ klonk hij zo nonchalant mogelijk terwijl hij haar tersluiks aankeek.
‘Ja ja, straks! Nu moet ik eerst de verloren voorwerpen gaan uitvlooien, want mijn ma vermoordt me als ik opnieuw de helft kwijt ben’ klonk ze gefrustreerd terwijl ze al uit het zicht verdween. Even later strompelde ze met volgeladen armen terug de slaapkamer binnen en zag ze Jack bij het etiket aan haar koffer zitten en geconcentreerd een papiertje vol krabbelen.
‘Wat ben jij aan het doen?’ vroeg ze verwonderd.
‘Je adres overschrijven, voor het geval je het vergeet...’ antwoordde Jack zo luchtig mogelijk terwijl hij de emotie in zijn ogen angstvallig voor haar verborg door zijn blik op zijn papiertje te richten.
‘Waarom zit jij zo op hete kolen? Ik had je toch beloofd dat ik het je wel zou geven?’ klonk ze geïrriteerd.
‘Je weet toch nooit dat je het zou vergeten in de drukte van het afscheid…’ ontweek hij nog steeds haar blik. ‘En nu weet ik tenminste zeker dat ik je verder kan blijven stalken…’ grijnsde Jack zijn tanden bloot. ‘Ik ga mijn koffer eens beginnen pakken. Tot straks bij het afscheidsconcert…’ keek hij haar vluchtig aan vooraleer hij de kamer uitging. Op haar bed lag haar kampboekje open. Vicky grabbelde al haar spullen van haar bed en propte het zootje in haar koffer.
Anderhalf uur later stond iedereen het beste van zichzelf te geven op wat nu al de geschiedenis in ging als een onvergetelijk muziekkamp. Onder luid applaus vulden zich vele tienerharten met het verdriet van het afscheid. Vriendinnen vielen in elkaars armen en maakten al plannen om elkaar zo snel mogelijk terug te zien toen plots Boom voor Vicky’s neus verscheen. ‘Hey Kleine, ben ik eindelijk van je verlost!’ grijnsde hij breed en uitdagend.
‘Ik heb iets in je kampboekje geschreven, maar je mag het maar lezen als je thuis bent… Tot volgend kamp?'
'Ik dacht dat je zo opgelucht was van mij verlost te zijn?!?' ging één wenkbrauw de lucht in.
Die brutale blik, Jack voelde de temperatuur op slag 10 graden stijgen. 'Tot volgend kamp, Kleine...' keerde hij zich snel om.