Vorige week outte zich opnieuw een burn - out'er binnen mijn vriendenkring. We vormen nu stilaan een klein groepje, een zelfhulpgroep opstarten dwaalt nu niet direct door mijn hoofd, maar groepskorting om naar de bioscoop te gaan is ongetwijfeld een haalbaar doel.
De afgelopen maanden waren woelig voor veel mensen rondom me. Terwijl ze hun verhaal met me delen, voel ik me vereerd dat ze zich zo fragiel en puur voor me tonen en hun zielenroersels met me delen. De kracht van hun emoties roert en ontroert me en ik probeer stil te zijn en te luisteren, voor hen een vriendin te zijn. Niet de pleaser te proberen uithangen door te zeggen wat ze misschien wel willen horen of hun probleem voor hen te proberen oplossen met een alwetende waarheid. Nee, niet in mijn eigen valkuilen lopen maar stil zijn en écht luisteren. Oké, soms ben ik doorgeschoten en heb ik mezelf een paar keer mogen terugfluiten.
Terwijl hun verhalen zo herkenbaar in de oren klinken, zo menselijk, probeer ik milde details toe te voegen in hun soms harde zelfoordelen. Omdat we allemaal wel eens in dezelfde valkuilen struikelen. Omdat ze nooit zo streng zouden oordelen als ze aan de andere kant van de tafel zaten. Door mild te zijn naar hen, voel ik me ook milder worden naar mezelf toe. Ik ben trots te kunnen zeggen dat ik niet meer dezelfde ben van een jaar geleden. Ik vecht minder tegen mezelf en begin mezelf eindelijk te aanvaarden zoals ik ben, in mijn wervelende chaos vol geheugenverlies die ik soms (nee, meestal) met me meebreng.
Terwijl ik mijn situatie soms kapot analyseer over waar het fout gelopen is, vertrouwt een vriendin van een generatie verder me toe dat met het ouder worden je energie sowieso mindert, kinderen of geen kinderen, workaholic of niet, ... En ik besef dat die burn - out vroeg of laat toch een feit geweest was. Een andere vriendin vertrouwt me toe dat ze niet meer de draagkracht heeft van enkele jaren geleden. Terwijl ik haar geruststel dat mijn gras niet groener is dan het hare, treft het me als een bom: ik word nooit meer dezelfde van voor mijn burn - out. Ik hoor het me uitspreken en voel mijn lijf vechten tegen de woorden. Spijt. Schaamte dat ik nooit de sterke dochter meer zal zijn die mijn moeder zo graag ziet. Maar ik weet dat het waar is en zie mezelf toch nog even graag. Ook al steken die woorden nog als ontsmetting in een schaafwond.
'Je hebt nu wel je jarenlange nieuwjaarsvoornemen vervuld: meer rust in je leven...' probeert het naïeve en irritant perfecte engeltje in kraakwit maatpak me te troosten terwijl het eigenlijk de ketchupvlekken op haar outfit zijn die me geruststellen. Ondertussen trekt het cynische duiveltje haar wenkbrauw op (dat er ongelofelijk sexy uitziet trouwens in die lange zwarte, diep uitgesneden jurk met rood bontje rond de hals, want ja, mijn engeltje en duiveltje hebben het net zo koud als ik natuurlijk, ondanks het feit dat een duivel uit de hel het nooit écht koud krijgt maar kom, 't is mijn hoofd, dus ik mag kiezen) en denkt: 'Mmhh, had jij je oude energie terug, was je al lang opnieuw doorgeschoten in je oude gewoonten...' Da's ook waar. Om een catfight te vermijden sus ik ze in de wetenschap dat ze allebei gelijk hebben (ja, het trieste relaas van een diplomatieke Weegschaal).
Wie is de belangrijkste persoon in jouw leven? De allereerste keer dat ik die vraag beantwoordde, dook mijn naam zelfs niet op in mijn top 5. Terwijl ik nu de vraag aan iemand anders stel, prijk ik zelf al in mijn top 4, nog op wisselende positie weliswaar, maar kom in een gezin met twee kleine (en een groot soms) kinderen is de leiderspositie niet altijd realistisch. Nog niet.
De prijs voor 'grappigste burn - out van het jaar' gaat ongetwijfeld naar het jongste lid. Ja, het is nog maar januari dus het klinkt wel enigszins verwaand deze prijs al voorzichtig op te eisen maar haar verhaal was dan ook sterk. Kijk, zelf een burn - outer zijnde, herinner ik me dat de schaamte me zo lang achtervolgde dat ik pas laat durfde uit de kast te komen bij vrienden en familie. Daarom dat de directe manier waarop ze me het nieuws meedeelde me zelfs compleet verraste, vooral omdat haar verhaal begon met een schijnbaar niemendalletje van een gebeurtenis. Om een lang verhaal kort te maken: ze ging naar haar bedrijfsarts met de vraag om de airco zachter te zetten en werd naar huis gestuurd met een burn - out. Terwijl die airco wel onverstoord mag verder draaien... Een valkuil waar ze naar eigen zeggen dus maar heel toevallig in gesukkeld is. Maar de humor waarmee ze de situatie opneemt, vind ik bewonderenswaardig. Wat ken ik toch een ongelofelijke mensen, realiseer ik me.