Het is een luie zaterdagavond: je zit lekker onderuit gezakt in een gemakkelijke zetel af te dwalen naar de nostalgie van je jeugd. De sfeer is zo gemoedelijk dat je zelfs ongehinderd de minder mooie herinneringen op het salontafeltje uitstrooit. Ze zijn bezonken tot een vredig niveau, een lange tijd geleden al. Tot iemand de beide handen naar je uitsteekt en voorzichtig de bril van je neus optilt.
Pas wanneer je de druk op je slapen en je neus voelt wegvallen word je je bewust van de bril waardoor je jaar en dag naar je eigen verleden keek, als door een licht blauwe exemplaar met donkere spikkeltjes. Je zicht wordt even troebel terwijl je ooglenzen afkicken van de externe lens. Je krijgt een ander model aangereikt door Sigmund Freud in eigenste persoon, met kakikleurig montuur en gouden biesje aan de binnenkant. Opnieuw passen je kijkers zich aan aan de nieuwe lens. Het duurt even vooraleer je de uitgestrooide beelden uit je herinnering terug scherp voor je op het tafeltje verspreid ziet liggen. Vertwijfeld kijk je, op zoek naar herkenning. Zwijgzaam knipper je één keer, twee... nee, zelfs drie keer met je ogen in de verwachting net dezelfde beelden terug te zien als voorheen. Maar de beelden zijn onherroepelijk vervormd. Met één blik door deze volwassen bril is onbezonnen teruggaan naar wat was op slag onmogelijk geworden. Even onmogelijk als het geloof in Sinterklaas terug toveren op je dochters gezichtje terwijl je het half afgewerkte sprookjeskasteel nog krampachtig achter je rug probeert te verbergen.
Plots valt de witte held van de sokkel terwijl de zwarte boeman hem probeert op te vangen. Naarmate nuance zich in de beelden mengt krijgt het verhaal meer kleur. Bizar hoe je je op zo'n moment nauwer dan ooit verbonden kan voelen met je ouders terwijl je nog nooit zover van hen verwijderd stond.
Een mix aan emoties giert door je lijf. Verwerken heet dat dan. Het verleden zien voor wat het was en het daar laten. In het verleden. Lijf en geest zijn in rouw. Rouw om wat was maar nog veel meer om wat niet was. Terwijl er altijd gedacht was dat het er ergens wel geweest was. Ach ja, de was was toevallig altijd was op wasdag.
Het gevoel, dat mijn beslissingen nog te weinig de mijne waren en vaak teveel in het teken stonden van anderen, heerste vaak. Waarschijnlijk dus niet toevallig dat net zo'n boek uit het boekenrek in mijn handen belandde. Eigenlijk kwam het gevraagde op mijn bord terecht, alleen niet in de verwachte vorm. 'fishsticks on the wall' zijn immers nooit gewone fishsticks die toevallig op je bord belanden. Toegegeven, het is intenser geworden dan gedacht maar stilaan sijpelt de essentie wel binnen: stoppen met pleasen ten koste van mezelf. Banden durven doorknippen als ze de eigen groei belemmeren. Als er hierdoor naasten afhaken, zouden ze dat ergens onderweg toch wel gedaan hebben na de zoveelste emotionele uitputtingsslag. In de hoop dat mijn rugzak weer wat lichter wordt.
Reactie schrijven