Vroeger genoot ik zo van intens te leven: met gesloten ogen nagenieten van die emotionele rollercoaster die piekte in een zalige roes vooraleer ik denderend in het onvermijdelijke daaropvolgende dal donderde. Een geromantiseerd beeld dat massa's energie kostte maar waar ik soms nog van dagdroom terwijl vriendinnen me juist bejubelen als ik hen toevertrouwd dat ik veranderd ben. Daar sta ik dan: als een chrysant in het feestgedruis. Terwijl het vraagteken door mijn hoofd blijft malen: wat als mijn vroegere drive nooit meer terugkeert? Het luidop uitspreken maakt het precies zo definitief.
Enkele weken later valt mijn oog op de voorpagina van een weekblad dat vanuit de 'kringloopfilosofie' de hele familie ondertussen al gepasseerd is en het heetst-van-de-naald- nieuws van vorige maand schreeuwerig ophemelt in de hoop dat ik toehap. Hap. Ja, het vlees is zwak. Met een half oog lees ik de al dan niet verzonnen ups en downs in BV - land en steun ik zo passief het wereldje van de tabloids. Tot er tussen al die oppervlakkige 'mijn leven is perfect' of 'mijn leven is erger dan een natuurramp' - nieuwtjes die tegen betaling of chantage gedeeld zijn met het blad, een artikel mijn aandacht trekt... een interview met Dirk De Wachter.
'Waar geloof vroeger betekenis gaf aan het leven, blijft nu een leegte achter. Hoe onze opgefokte genotscultuur met materialistische pretparkillusies die leegte tevergeefs probeert op te vullen. Steeds meer, andere en sterkere prikkels opzoeken, put ons neurologisch systeem compleet uit. We blijven chronisch vermoeid en en met een burn - out achter. Dat zingeving te vinden is in het samen leven met anderen, zorg dragen voor elkaar, iets betekenen voor anderen en dus ook iets betekenen in de wereld' verkondigt De Wachter. En hoe het leven soms een worsteling is met ons lot: vol mooie maar moeilijke momenten. 'Ook die moeilijke momenten aanvaarden, een plaats geven zodat je kan verder gaan met je leven. Het leven is zoeken en nooit vinden. Maar niet het geluk nastreven. Integendeel, we moeten leren een beetje ongelukkig te zijn. Zoek niet het opgeklopte geluk dat de leukigheidscultuur biedt, maar dat even vermoeiend als leeg is. Maar leer genieten van een bloem, een knuffel van een vriend(in), de twinkel in iemands ogen, ... en wees content. Anderzijds is de gewoonheid van het leven het grootste gevaar voor veel relaties tegenwoordig. Het beklag dat alles zo gewoon geworden is, de passie verdwenen, ... alles saai is. De kunst van het leven is juist alledaagsheid aanvaarden, zoals we ook met verlies en verdriet moeten omgaan. Net op de moeilijke momenten ontdekken dat we de ander nodig hebben. In dat 'gewone' leven, in je 'gewone' leven gepassioneerd kunnen bezig zijn met de dagelijkse dingen. Iedereen kan groots en meeslepend leven. Door zelf passie te creëren in je eigen bestaan.'
Terwijl ik die kleine synthese van (blijkbaar niet alleen) mijn leven zit te lezen, haal ik opgelucht adem dat de term 'burn out' niet puur werkgerelateerd maar maatschappelijk gerelateerd wordt. Een glimlach krult zich om mijn lippen en een voldane zucht ontsnapt terwijl ik dit opsla en mijn computer afsluit. De wrange knoop in mijn maag ontspant zich bij de wetenschap dat het er ook gewoon mag zijn. Nee, mijn antwoord op de vraag hoe het met mij gaat hoeft niet altijd een stralende 'super!' te zijn. Het leven durven nemen zoals het komt: de ongelukkige gevoelens ook hun plaats gunnen in mijn bestaan. Het bemoste vraagteken in mijn hoofd lost zich stilaan op. Hier kan ik iets mee: groots en meeslepend leven door passie te laten floreren en te genieten van de wildgroei van poison ivy en ander gespuis in mijn kleine bestaan.