Vorige week vrijdag vierde onze jongste dochter haar derde verjaardag in de klas. Eindelijk! klaarde haar gezicht 's ochtends op. Als jongste van de peuterklas heeft ze er wel heel lang naar mogen uitkijken. Terwijl we de versiering op de (door haar) zelfgebakken taart strooien, beginnen de vlinders in haar buik wakker te worden. Verbaasd reageert ze even later als mama's en papa's haar spontaan feliciteren op weg naar de schoolpoort. Alles voor de eerste keer... hoezeer het haar allemaal overvalt, valt op haar gezicht af te lezen.
Terwijl haar nieuwe avontuur uit zijn startblokken schiet, keer ik terug naar de mijmering van het boek dat op me ligt te wachten. De uitgestalde blikvanger in de bibliotheek waar ik niet voorbij kon wandelen zonder het vast te pakken en de achterflap te lezen, zozeer intrigeerde de titel me: 'Als adem lucht wordt'. De sterke hoofding alleen al klitte zich aan mij vast en ik mij aan hem, tot het verhaal uitverteld bleek.
Als jongeman gefascineerd door de vraag: 'Wat geeft zin aan het leven?' wordt Paul in zijn studiekeuzes gedreven door zijn zoektocht naar wat het menselijk leven betekenisvol maakt. Hij
begint zijn zoektocht in de literatuur en filosofie, wat hem meerdere graden in literatuurwetenschappen in Stanford en een in wetenschapsfilosofie in Cambridge oplevert maar geen antwoord op
zijn vraag. Tot hij uiteindelijk zijn antwoorden in de medische wereld zoekt: hij vindt zijn roeping in de neurochirurgie en vanuit de dagelijkse praktijk blijft hij zoeken naar
antwoorden.
Het is een indrukwekkend autobiografisch verhaal over leven met de dood: eerst als filosoof, later neurochirurg en uiteindelijk als longkankerpatiënt. Paul is dan amper zesendertig jaar.
Terwijl zijn professionele carrière nog moet starten, overvalt de diagnose hem als een donderslag bij heldere hemel. Zijn toekomstplannen om een gezin te starten komen op de helling te
staan. Samen met zijn vrouw beslist hij toch hun gezin te starten. Amper acht maanden na de geboorte van zijn dochter, verliest Paul zijn strijd.
Een zware materie die verlicht wordt vanuit het menselijk perspectief waaruit de schrijver zijn eigen verhaal brengt. Een pakkend, ontroerend relaas dat voor elke arts in opleiding verplichte literatuur zou moeten zijn. 'De verwevenheid van leven en dood en het vermogen daarmee om te gaan, om desondanks en juist hierdoor betekenis te vinden. Een groot deel van zijn leven verwonderde Paul zich over de dood - en vroeg hij zich af of hij die met integriteit tegemoet kon treden. Het antwoord luidde uiteindelijk ja.' - Als adem lucht wordt door Paul Kalanithi, een aanrader.
Zo'n boek uitgelezen neerleggen laat thema's als geboorte en overlijden als bezinksel achter. Hoe dicht die begrippen soms bij elkaar kunnen liggen. Regelmatig hoor ik vriendinnen vertellen hoe ze een naast familielid verloren kort voor of na de geboorte van hun kind. Zelf weet ik ook nog haarfijn wie we rond welke geboorte verloren. Alsof het in zo'n periode veel dieper binnenkomt. Het laat me net iets bewuster stilstaan bij de verjaardag van onze jongste spruit.
Afgelopen zondag werd ze drie. Zeven mei 2014 om half negen 's morgens waren we er klaar voor. Laat mijn dochter maar komen! voelde ik mijn lichaam ontspannen tussen de opgewekte weeën door. Maar ze kwam niet. Ook niet na vier uur zware, op mijn benen trillende weeën. Tot de realist in me het laatste woord kreeg en een epidurale zich alsnog aan mijn naaldvrezende lichaam opdrong. Op het slome ritme van gedrogeerde weeën ergerde ik me mateloos aan de schreeuwerige tabloid in mijn handen. Wat lag ik hier in godsnaam te doen, ik wou bevallen! Maar de onverbiddelijk verder tikkende klok bleef de enige actie in de kamer. Het werd vijf uur 's avonds. Na uren bedrijvigheid, de ene baby na de andere krijste zich de materniteit binnen behalve in de onze, zat er bij mij nog steeds geen beweging in. Al ten tijde van de middeleeuwen liet de (vroed)vrouw een kaars branden bij het breken van de vliezen. Wanneer de kaars opgebrand was, moest de baby geboren zijn of de kans op een behouden aankomst in deze wereld kwam in het gedrang. Met de kaars in m'n hoofd sprak ik de vroedvrouw aan. Na enig veldwerk ontdekten ze dat de baby scheef bleek te zitten én met elke voortstuwende wee werd zij teruggetrokken door de navelstreng rond haar nek die haar steeds verder dicht snoerde. Tijd voor actie! Enkele weeën later zat ze goed en konden de weeën eindelijk hun werk doen. Binnen het uur knipte de gynaecoloog de navelstreng rond haar nek door vooraleer ze blauw het levenslicht zag. Rillend van de kou zette ze het op een schreeuwen en kleurde ze in een mum van tijd babyroze. Een wonder had plaatsgevonden. Als lucht adem wordt...
Reactie schrijven