Een citytrip naar een Europese stad. Op weg naar een wereldberoemde bezienswaardigheid deed er zich een vreemd fenomeen voor. Naarmate we het monument naderden via de lange toegangsweg, begonnen mensen zich steeds vreemder te gedragen...
Niet dat ik de grootste wereldburger uit Hijfte ben, maar hier had ik nog nooit over gehoord, gelezen,... laat staan zelf meegemaakt.
Had het monument zo'n spiritueel effect op mensen
dat ze spontaan in transcendente yoga - houding belandden, met Boeddha - glimlach dan nog wel !?!
Wanneer ik een karateka in ietwat slordige houding zag staan (ook al is het al jaren geleden, ik herinner me nog dat rechte romp, gefocuste blik en minimale spierspanning toch wel een vereiste zijn om serieus genomen te worden) vroeg ik me stilaan af waar dit heen ging.
Even later kruiste een Aziatische in pose onze wegen: krampen? stretch? spreidstand? stretch na krampen door spreidstand?
Terwijl het monument steeds groter werd voor onze ogen, werd ik steeds nerveuzer: zou ik ook besmet worden met het virus?? Maar nee, ik constateerde dat ik hetzelfde bleef: de hoek die eraf was, brokkelt niet verder af...
Zonnebril vergeten?
Groet aan zonnegod Ra?
Of het onvermijdelijke gevolg na een zonneslag?
Bij het zien van de eerste wulpse schone deerne die haar selfiestick op narcistische wijze verleidde tot de beste selfie met gebotoxte lippen zonder er gebotoxt uit te zien, wat best moeilijk leek gezien de grote Musti-kop op het kleinood, had ik best verwonderd staan kijken. Maar deze situatie bleek toch hoger te scoren op mijn schaal van bizarre fenomenen...
Man met Peter Pan - complex? Oh jee, kunnen we dit echt nog toeschrijven aan zuurstofgebrek? Ondertussen heb ik al meer foto's genomen van toeristen dan van het monument zelf. Sommigen hadden het wel door maar waren toch bereid hun belachelijke pose verder te zetten. Zelfs geld gooien voor hun voeten had niets uitgehaald voor de perfecte foto in dit Facebooktijdperk.
