Een hersenspinsel zag heel impulsief het levenslicht na een juweeltje van een herinnering, onstuimig vervaardigd deze morgen om zeven uur dertig lokale tijd door mijn jongste dochter en ik...
Mammie, gaan we onderduiken in Het Diepe Donker?
fluister jij met twinkelende oogjes.
Wat is toch dat frivool geflonker?
vragen mijn wenkbrauwen even later in boogjes.
Met jouw wiebelige beentjes,
als steunberen van ons tent,
aan het uiteind die ongeduldige teentjes,
die lichtpuntjes laat golven tot bewegende prent.
Liggen wij te turen met zijn tweeën
naar die met sterren bezaaide rood fluwelen nacht.
't Zijn eigenlijk maar de gaatjes in ons deken,
doorprik jij mijn bubbel, fluister jij zacht.