Door de hetze van het jaarlijks verjaren ('k had het beter niet gedaan, dan was ik nu nog steeds 35 lentes jong...) en de festiviteiten die daarbij horen, haalde ik deze maand mijn deadline van 9080 niet. Voor wie benieuwd is naar mijn bijdrage aan de 100e editie van ons maandelijks gemeenteblad...
Woensdag 30 augustus 2017, 19u:
‘Ben jij Evy...?’ benadert een blonde vrouw me hartelijk doch twijfelend, terwijl haar man op de achtergrond blijft. Hij bekijkt me met een achterdochtige blik, overtuigd dat we één van hun lange feesttafels onterecht ‘ingepikt’ hebben. Ik knik. ‘Ik had je groter verwacht...’ bekent Sofie, de grafisch vormgeefster en mede - initiatiefneemster van ons magazine. Gezien wij een tikkeltje te vroeg zijn, behoren mijn man en ik per ongeluk tot het ontvangstcomité. Als eerste maken we kennis met Markus (Botanicus?), die zich toch precies beter op zijn gemak voelt in het groen dan op een receptie. Dat het elk jaar een gezellige avond wordt, vertrouwt hij ons met twinkelende oogjes toe. Naarmate de bekende papieren gezichten langzaam aan in levende lijve binnen sijpelen, voel ik me steeds meer gedropt op een BV - feestje. Ook ancien Eric ontmoeten we, leraar uit het Freinetonderwijs die er zijn carrière ondertussen al afsloot met een memorabele afscheidsspeech (die hij me bij deze nog te goed is!). Wanneer ook hij bedenkelijk naar me kijkt en laat vallen dat ik niet op mijn foto lijk, vraag ik me af: Sijpelt er een gevoel van grootheidswaanzin door in mijn schrijfsels? Ondertussen staan Dirk en Ann er ook bij, even gezellig als op foto doch iets kleiner dan de foto insinueerde. Ik ben dus niet alleen. Dat Pros geen afkorting is voor Prospère maar onze vormgever nooit zijn studentikoze bijnaam van zich af wist te schudden, ontdek ik tussen twee cava’s door. Even later staan we bij buurvrouw Kaat, samen mogen we ons de BH’s (= Bekende Hijftenaars) van de bende noemen.
Terwijl alle aanwezige BL’s de revue passeren, blijkt ook Sofie's familie ruimschoots aanwezig: zij die als Blijde Boodschappers het nummer verdelen dat je nu vasthebt. Stappentellers worden verslonden... allemaal voor de goede zaak. Dat bij het faillissement van LoMagezien Marks oogjes begonnen te fonkelen bij de gedachte aan een overname, weet Sofie te vertellen. Hij wist zijn vrouw te enthousiasmeren en samen waagden ze de sprong: zij nam loopbaanonderbreking als bediende en kwam bij haar man in de zaak werken. Dan nog een slachtoffer vinden om de inhoud te bepalen en bewaken. Met een pint aan de keukentafel werd schoonbroer Luc ingelijfd. En een nieuw ‘Lootsch boekske’ was geboren: in september 2008 stak het eerste exemplaar in je brievenbus, nu al 100 edities geleden… Last but not least komt onze hoofdredacteur Luc binnengewandeld. Dat ik gelukkig geen seutenrok draag, merkt hij bij onze kennismaking fijntjes op. Gezien ik op dat moment ons septembernummer nog niet ingekeken heb, ontglipte die insider me rakelings langs m’n linnen broek.
Met zijn warme, lage stem opent Bert Vervaet de avond ludiek doch plechtig met een speech. De redactie wordt in de bloemetjes gezet, Filip is echter de pineut en wordt voor één keertje zelf in zijn blootje gezet. De accuraatheid waarmee Bert zijn argumenten kracht bij zet, verraadt wel dat hij een liefhebber is van Filips blootwerk. Later op de avond vervoegt ook Daina, de andere fotografe, ons bij de babbel. Zo krijg ik voor het vertrek naar huis nog (ontmoedigende) raad over mijn toekomstige tienerdochters. Waar was dat slaapmutske toen ik het nodig had?
Tegen het einde van de avond zitten Pros en Dré fotogewijs tegenover elkaar te keuvelen, als was het een dagelijkse ritueel. ‘Lijk ik al wat meer op mijn foto?’ vraag ik Pros. Blijkbaar wel. In de ogen van anderen toch. Tegen de volgende bedenkelijke blik wapen ik me alvast met Napoleons woorden: 'ik ben groot, maar ben maar 1 m 61 hoog...'
