Al jaren liepen onze kinderen rond als kippen zonder kop die hun ei niet kwijt konden. Zelfs al konden ze geen kip meer zeggen doordat ze op kippenboutjes zaten te knabbelen. Het ei wou wijzer zijn dan de kip en bleef maar broeden op een oplossing voor het probleem: mama is allergisch aan huisdieren...
Tot hun oma opnieuw grootmoeder werd. Maar deze keer niet van kleinkinderen maar van kippenkuikens. Twaalf welgeteld. Een mens wil nu eenmaal niet de kip met de gouden eieren slachten. Zeker niet als zelfs een kale kip nog leggen kan. Kuikens dan maar weggeven aan gewillige slachtoffers? Onze kinderen waren er als de kippen bij.
Eerste fase van operatie 'huisdieren': de paasklok bracht een houten hokje. Gelukkig liet hij het niet uit de lucht vallen maar werd het huisje zachtjes afgezet met de tractor. Nog voor ik uitgelegd kreeg waarvoor het diende was de chalet al bewoond: onze twee dochters wrongen zich door alle mogelijke openingen. Ook op verjaardagsfeestjes werd de bungalow druk bezocht (en zelfs geveegd!). Noem het gerust hun buitenverblijf.
September brak aan en de Wyandotte Columbian - kuikens (jaja, geen kiekens zonder chique naam op onzen hof!) waren mooie witte chicks met zwarte highlights geworden, groot genoeg om hun nest te verlaten en de wijde wereld in te trekken. Eerst hun territorium afbakenen: na twee dagen klussen was hun buitenverblijf een feit. Dat er nogal lollen gingen verteld worden tussen onze kippen, verzekerde mijn stiefpa ons. Zoveel plaats om te scharrelen en vooral: het onkruid wieden tussen de boompjes.
Hun entrée was minstens memorabel te noemen: chicks by night. Blijkt dat ze in het donker zo blind zijn als een mol. Grappig dat mijn man (die ook niet goed ziet in het donker) één van de kippen in haar hok stak. Eén had teveel naar 'chickenrun' gekeken en nam spontaan de poten. Maar hij was sneller. Na één opgesloten nacht gingen de kippen vlotjes op stok en liepen ze niet meer op eieren. De eerste dag toonden ze al hun dankbaarheid door één ei uit te persen, tot grote ergernis van onze jongste dochter die bijna opvloog van frustratie. Belangrijke levensles op de leeftijd van drie: je kan een kale kip nu éénmaal niet plukken... Sindsdien trekt ze elke avond na school overenthousiast het kippenluik open, in blijde verwachting van een ei. Tot grote ergernis van de kip die soezend genoot van haar broedmoment. Weer een stresskip bij ons thuis.
En toch vond onze oudste dochter dat er iets ontbrak: een haan. 'Want mama, zonder haan kunnen er geen kuikens komen' argumenteerde ze. Ja, dat komt ervan als je àlle vragen beantwoordt in de auto, op weg naar de kleuterklas. Mijn man was er tegen omdat hij gehoord had dat drie kippen te weinig zijn voor een viriele haan. Hij vreesde dat hij hun poepkes zou mogen insmeren met vaseline. Dochterlief won: drie dagen later kwam een haan in het gezelschap, hun nonkel ... over incest gesproken. Het dier was amper in het hok neergepoot of hij vloog al op... de dichtstbijzijnde kip. 'Oma, wat doet die haan nu?' vroeg dochterlief wantrouwig. 'Spelen' suste oma.
Sindsdien zien we regelmatig kippen de poten van onder hun lijf lopen, zo ver mogelijk van de haan weg. Ik vrees dat we toch een pot vaseline op ons boodschappenlijstje moeten zetten. De man van ons huis kreeg dus gelijk. Of we breiden de haan zijn harem uit...
