Mijn voorliefde voor (kinder)boeken kreeg ik met de paplepel ingegoten van mijn moeder. De jeugdboeken in m'n boekenkast zijn van huis naar huis naar huis - tja, ik ben maar drie keer verhuisd, in het totaal honderd meter om exact te zijn - meegezeuld. Dat onze boekenkasten een weergave zijn van onze karakters, lachten we vroeger makkelijk weg: ik één en al chaos, mijn man strak en georganiseerd. Tien jaar later weet ik wel beter...
De laatste tijd rees een probleem, het voorleesuurtje stond precies elke avond op 'repeat': onze kinderen kregen steeds dezelfde voorleesverhalen voorgeschoteld omdat een groot deel van de boekenkast manueel onbereikbaar was. Wie was er eerst: de ouders die de verhalen steeds meer inkortten of de kinderen die steeds meer details zelf aanvulden?
Alleszins, het was hoog tijd voor drastische maatregelen... (voor alle duidelijkheid: de linkse kast is de mijne, de kinderboeken op de andere kast geven al een klein idee van de woekerende boekenchaos op kinderformaat)
En dit is de inhoud... verspreid over onze keukentafel, die in mijn dromen op een dag mijn lege schrijftafel is. De enige die er al die tijd rustig onder bleef is mijn mediterende boeddha, en dan nog enkel door overmacht (hij is van hout gemaakt en kan er dus ook niet aan doen. Alhoewel Pinnocchio ook best wel wat drama kende doorheen zijn sprookje, de houterige eigenschap is dus geen garantie blijkbaar) . Tijd voor actie dus.
Toegegeven, met een deel van mijn verleden ingebonden voor me uitgestald, komt de nostalgie spontaan terug bovendrijven...
M'n gedichtenschrift uit het vijfde leerjaar, mijn eerste verzameling uitgescheurde kindergedichten, gedichten van Luc Van de Vijver,... Mijn voorbereidende werk voor m'n lessen voordracht 'avant la lettre'. Al van in de lagere school heb ik een voorliefde voor poëzie. Spijtig genoeg zijn reeds veel werken van o.a. Annie M.G. Schmidt, André Sollie , ... niet meer in de handel verkrijgbaar, leve de bibliotheek. Ooit heb ik zelfs een gedichtenbundel gekocht, puur omdat de titel me zo aansprak: 'Met gekleurde billen zou het gelukkiger leven zijn'. De cover bleek meteen ook het beste stuk van het boek te zijn, en dus heb ik hem losgelaten zodat hij andere lezers en boekenkasten gelukkig kan maken. De titel heb ik nooit zelf uitgeprobeerd alhoewel ik me kan voorstellen dat mijn jongste dochter daar zich volledig kan in vinden.
Zoals menig ander boekenworm begon het heel melig en eindigde het aanvankelijk altijd met een happy end... Niets zaliger dan een witte kerst met twee boeken met een lint rond onder de kerstboom. Met niets anders te doen dan cocoonen en lezen!
Maar ik werd ouder: gedaan met the happy endings...
Mijn eerste lovestory waar ik tranen-met-tuiten bij geweend heb voor het uit was. Zelfs toen ik het herlas, en me vooraf voornam het droog te houden, faalde ik telkens weer opnieuw. Nu weet ik beter: ik beloof gewoon niet meer dat ik het droog zal houden :) Thea Beckman: you rock!
Ik kreeg het boek van m'n moeder toen ik een tiener was, een periode waarin ze me vaak naar drama's meesleurde in de cinema. Als doemdenkende tiener schatte ik de liefde toen niet rooskleurig in ...
Een sterke vrouw die zich staande probeert te houden in de middeleeuwse mannenwereld. Nog een jeugdboek met stoere, vrouwelijke hoofdrol gebaseerd op waargebeurde feiten: drie onweerstaanbare verleidingen gebundeld met lijm en draad die ik destijds niet kon laten liggen op de boekenbeurs. Zelfs nu nog blijven schoenen makkelijker in een rek staan dan een boek. Een boekenwinkel met lege handen uitwandelen is een zware opgave... Al ben ik heel wat selectiever geworden, vooral door het nijpend plaatstekort thuis vrees ik. Momenteel heb ik weer wat ruimte, na een zware selectieprocedure weliswaar.
Harry Potter. Eerst ontdekt in de bioscoop en ruimschoots overtroffen in boekvorm. Fan of niet, je kan het niet ontkennen: J.K. Rowling kan schrijven, meer zelfs: in vervoering brengen. Gelukkig ontdekte ik de reeks in m'n laatste stagejaar - dankzij lagere schoolkinderen die volledig verslaafd waren - zodat ik m'n studies tot een goed einde bracht. Ja, voor deze boeken zou m'n blokperiode de mist ingegaan zijn. Je laten meevoeren naar een andere, magische wereld klonk me als dromerig kind namelijk als muziek in de oren. Later tijdens m'n zelfstandig werk als logopediste heb ik kinderen nog omgekocht tot werken in ruil voor verhaaldetails. Toen ik begon te lezen waren nog niet alle boeken uit. Met m'n eerste lief stond ik 's nachts om 23u in een Amerikaanse boekenwinkel in Leuven aan te schuiven voor de bookrelease. Een heel magische ervaring, weliswaar iets minder voor mijn slapende vriendinnen die ik midden in de nacht bestookte met een overenthousiaste sms. Bij een latere boekrelease was ik terug single en ging ik enkele dagen in volledige quarantaine om 'Harry Potter and the halfblood prince' te verslinden. Van victoriekreten ter pure euforische ontlading tot verdrietige rouwsfeer tijdens het lezen: met Harry beleefde ik het allemaal.
Geschiedenis heeft me altijd geïnteresseerd, sommige fenomenen ronduit gefascineerd. Teken aan de wand zijn m'n boeken over heksenvervolging, Holocaust, kindhuwelijken in Jemen, desertie in het Amerikaanse leger tijdens de Irak-invasie, kindsoldaten tijdens WO I,... Waarom doen mensen wat ze doen? Wat is hun drijfveer? Vanuit interesse in het onderwerp - WO II en Holocaust - trok ik destijds naar de cinema voor deze verfilming. Terwijl ik de vertelstem het verhaal hoor ontvouwen bedacht ik mij: 'man, dat moet een goed boek zijn' waarop ik eens cinema uit de bib indook. En inderdaad, het boek was nog beter dan de film. Ik HOU van Markus Zusaks beeldspraak en prachtige zinsbouw. Geen wonder dat hij er tien jaar over deed om het op papier te zetten.
Een verrassend verjaardagscadeau van m'n moeder dat als statement wel kon tellen: 'Dochter, 't is ok dat jij anders bent '. Al bleef het nog een tijd naast m'n bed liggen, toen ik eraan begon ging er een nieuwe wereld voor me open. Waarom ik zo graag verdwaal in boeken bijvoorbeeld, werd me nu wel duidelijk. Voordien had ik me wel de vraag gesteld of HSP bij mij van toepassing was maar bij dit boek had ik echt het gevoel een handleiding tot mezelf in handen te hebben. Een zeer waardevol geschenk met een sterke symbolische waarde dat ik nog regelmatig ter hand neem.
Een boek waarbij ik steevast bij de eerste alinea plat lig van het lachen. Gewoon door de herkenbaarheid van de situatie. Mijn mans eerste reactie destijds: 'Moet ik de ambulance bellen of zal het lukken?'
Ontwapenend boek dat het leven schetst zoals het is: met al zijn ups, downs, midlifecrisissen, ...
Toen ik het boek net uit had, was er net grootouderfeest op de meisjes hun school waarbij ze een oproep deden om taarten en cakes te bakken voor het feest. Ik zette mijn zelfgemaakte, gebakken experiment in het schoolkeukentje tussen alle semi - professionele baksieraden en besefte: 'Ik ben een ploetermoeder' en vooral 'en dat is best ok'.
Een verrassing uit onverwachte hoek bleek dit erfstuk van mijn mans tweeënnegentigjarige grootmoeder. Toen ik aan mijn schoonmoeder vermeldde dat ik nieuwsgierig was naar de schrijfstijl van Dimitri Verhulst kreeg ik prompt pit Maria haar exemplaar cadeau en het is me erg bevallen. Zijn scherpe, spitsvondige doch donkere humor kan ik wel smaken. Al ben ik enkel fan van de titel van zijn gelauwerde 'Helaasheid der dingen', 'De laatste liefde van mijn moeder' zou ik graag nog in m'n kast zien belanden, het plot van dat verhaal raakte me zo onverwacht diep. Ook zijn passionele dichtbundel 'Stoppen met roken in 87 gedichten' heeft zijn cm opgeëist in m'n vitrine.
Reisgidsen... een gelukzalige vakantiezucht ontspant spontaan mijn schouderspieren. Van de eerste tot de laatste: allemaal zonder kinderen. Even quality-time ter herinnering dat we meer zijn dan alleen ouders en onder het mom: don't be a stranger...
De cursussen thuisstudie 'kinderverhalen schrijven' die ik startte toen ik thuis was tijdens m'n zwangerschap van onze oudste dochter. Onder het motto van 'doe eens iets zots voor uzelf' schreef ik me in en stuurde ik elke twee weken netjes mijn huiswerk in. Popelend van ongeduld opende ik telkens mijn verbeterde huiswerk. Op het overzicht kon je ook quoteringen zien, man wat was ik een streber. Ondertussen zou ik de opdrachten al anders aanpakken dan toen, waaruit blijkt dat mijn schrijfstijl al veranderd is. Na de geboorte van onze dochter werd ik een brosser maar heel sporadisch sla ik ze nog eens open voor schrijftips. Wie weet komen ze nog van pas in de toekomst...
Tot slot, de gepimpte versie van mijn mini - thuisbib. Mijn man was zo onder de indruk dat hij spontaan met een zucht vroeg: 'Nu is het de beurt aan mijn kast zeker?' Waarop ik luchtig antwoordde: 'Helemaal niet, mijn kant is gedaan, de rest trek ik me niet aan.' 'Maar jouw kant is nu zo strak en georganiseerd...' klonk op jaloerse toon. 'MMhh, da's waar :)'
