Ze was net geen drie maanden oud toen ik onze jongste dochter onderdompelde in de wereld van Michaël Borremans. In de Bozar zette hij zijn werk tentoon: 'As sweet as it gets' terwijl ik met mijn slapende 'as sweet as it gets' in haar maxi-cosi naar binnen wandelde en daarmee haar lot bezegelde...
Vier jaar geleden opende Michaël Borremans onder veel media-aandacht zijn tentoonstelling in de Bozar, mijn nieuwsgierigheid was gewekt! De expo opende op mijn echtgenoot zijn verjaardag en bleef vijf maanden open voor het publiek dus was ik overtuigd dat we er wel eens zou geraken. Toch zou het duren tot de tentoonstelling op zijn laatste benen liep, dankzij een spontane aanbieding tot babysit voor m'n oudste dochter, dat ik met m'n baby richting Brussel trok.
Zijn werken kwamen diep binnen en staan zelfs nu nog in mijn geheugen gegrift: elegant uitgedoste vrouwen met zwart geschminkte gezichten en handen, geschilderde portretten die net echte foto's lijken maar met een surrealistisch kantje. Sprekende beelden die flirten met de grens tussen werkelijkheid en fictie. Terwijl we de eerste zaal rondwandelden gaf m'n dochter een gilletje: tijd voor verfrissing aan de bips. Terwijl ik op naïeve wijze meende haar pamper te mogen vervangen op de nauwkeurig gepositioneerde houten banken in het midden van de zaal, besefte ik niet welk kantelpunt te gebeuren stond: door haar bips te willen blootstellen aan Borremans' invloeden maakte ik mijn dochters fascinatie voor verf, textuur en kleur onbewust wakker.
Telkens ze de afgelopen jaren met verf mocht schilderen, eindigde er meestal meer verf op haar benen en armen dan op het blad. Toen we onlangs een trouw opluisterden bleek ze haar bovenbenen vol gekladderd te hebben met balpen. Lichtjes gechoqueerd trok ik snel haar jurk terug naar beneden, waardoor ze er eventjes opnieuw als een net en braaf meisje uitzag. Maar dat verf haar biologeerde was duidelijk. Ze had de aanleg ook in haar genen meegekregen: haar peter werd destijds als twaalfjarige tijdens een namiddagje speelpleinwerking omgetoverd tot een blauwe boeddha. Het was dus enkel een kwestie van tijd, omdat de Drang simpelweg te groot was. Dus toen we tijdens de laatste zomervakantiedagen gedreven een zwarte spin knutselden en haar zwart geverfde handjes traag door de lucht bewogen wist ik hoe laat het was: gefascineerd zat ze te kijken hoe de lichtinval de aanblik van haar blinkende zwarte handjes veranderde. Aarzelend vroeg ze of ze zichzelf verder mocht schilderen. Ik heb ingestemd, op twee voorwaarden: dat we schmink gebruikten in plaats van verf én dat het pijntje op haar knie 'naturelle' bleef. Zo veranderde ik ons blond prinsesje in een oogwenk in een zwarte weduwe met stralend blonde haren en blauwe ogen. Ze was in de wolken! Tot ze op weg naar het bad de spiegel passeerde en van haar zwarte spiegelbeeld schrok. Ze durfde zichzelf niet te trotseren om in het schuimende water te kunnen plonsen... tot haar grote zus voor de spiegel ging staan om haar af te schermen voor zichzelf.
Dat het niet haar laatste experiment was ben ik zeker. Als we later haar puberende versie enigszins meer richting bodypaint dan tatoeages kunnen sturen, slaak ik alvast een zucht van opluchting.
