Die tricky vraag omzeil ik dezer dagen voorzichtig tot het bord warm eten voor hun neus staat. Ze mogen zelf raden wat de pot vandaag schaft. Waarom?!? hoor ik je denken. Laat het me je uitleggen:
Het besef kwam ruim een jaar geleden, toen ik na uren met hart en ziel kokkerellen zelfgemaakte vol-au-vent op tafel toverde. Fier als een pauw dat het gretig gesmaakt werd genoot ik, ondanks de dunne saus, van het resultaat. Haar lippen aflikkend zei onze jongste voldaan: 'mama, dat is heel lekkere...' - terwijl ik ondertussen twee centimeter groeide -'kippensoep'. En... ik zakte terug als een soufflé in elkaar. Mijn echtgenoot kon zijn lachen niet inhouden. Dat sausen mijn sterkste niet zijn, werd me bij deze nog eens fijntjes duidelijk gemaakt.
Een hele tijd later maakte ik tomatensoep met balletjes, toegegeven: om te scoren aan het thuisfront. Terwijl de kleine bordjes gretig werden uitgelikt kreeg ik een dikke pluim: 'mama, dat waren super lekkere... balletjes in tomatensaus'. De consistentie van mijn sauzen en soepen bleven dus verdere verfijning vragen.
Maar de klap op de vuurpijl moest nog komen. Vorige zomer had ik onze moestuin weelde - die alleen uit courgettes en aubergines bestond - verwerkt tot Provençaalse saus, met een lekkere intense smaak al zeg ik het zelf. Ik had destijds een portie voorgeschoteld aan mijn kroost om te moeten vaststellen dat ik de onpopulaire groenten zelfs in sausvorm niet aan hen verkocht kreeg. Nu, enkele maanden later, haalde ik een doos saus uit de vriezer in de hoop dat hun smaakpapillen aan geheugenverlies leden en mijn brouwsel een nieuwe kans kreeg. Zonder succes weliswaar. Nu had ik de dag voordien bolognaisesoep gegeten in een hippe Gentse soepbar, met de ongemixte ingrediënten van een bolognaisesaus eigenlijk. Dus kwam ik op het lumineuze idee om thuis 'Provençaalse soep' te maken: de mixer zetten in mijn saus dus. Mijn man zag het met lede ogen aan, probeerde de boel nog te redden tot een lekkere, weliswaar dikkere, soep. De soep werd gesmaakt, al merkte hij fijntjes op dat het eigenlijk een spaghettisaus was zonder gehakt. In mijn hoofd gaf hij me net een fantastisch idee! De volgende dag werden er gebakken gehakt en pasta onder gemengd en voorgeschoteld met geraspte kaas er over. De restjes waren verorberd en verteerd toen mijn man de metamorfose van ons avondeten nog even overliep voor onze oudste dochter die vroeg wat wij nu eigenlijk aten: het begon als saus, toen heeft mama er soep van gemaakt en nu eten we de laatste restjes terug als saus op. De verbazing viel van haar gezicht af te lezen. En ik heb nog drie potten in de diepvries zitten :)