'Arrgg, ik liet een steek vallen!' klinkt m'n oudste dochter gefrustreerd. 'Geen paniek' klinkt mijn stem rustig 'iedereen laat wel eens een steek vallen in haar leven'. Wauw, sinds wanneer klink ik ineens zo zen?? Dat zal waarschijnlijk wel aan m'n dampende Yoda - mok met thee vol levenswijsheid liggen...
Mijn dochter en ik zitten gebogen over het boek 'leren breien' (+6 jaar, jawel! Dus dit moet gewoonweg lukken) terwijl ze de eerste stappen in het handboek luidop leest. Waarschijnlijk hield ik een jeugdtrauma over aan de twee naalden want ik heb absoluut niks opgestoken tijdens die lessen in de lagere school: week na week porde ik mijn vriendin aan om me opnieuw de rechtse en averechtse steek uit te leggen voor ons moederdagproject waarbij het enige mooi gebreide stuk van mijn moeders hand zelf was. Het mooiste aan die lessen was mijn blauw geruite breitas, zeer lomp op - en uiteindelijk naast - de fiets. Bloed, zweet en tranen heeft breien me gekost en nog zou ik zo m'n resultaat in de vuilbak kieperen nadat m'n tranen ermee gedroogd waren.
Waarom terug dat trauma herbeleven, hoor ik je denken... Wel, een tijd geleden vond ik het garen van mijn leven en droomde ik van... een zelfgemaakte sjaal. Tijd dus om iets nieuws te leren en hierdoor nieuwe verbindingen in mijn brein aan te maken, altijd mooi meegenomen, toch?
Toch zit ik er nu ontspannen bij en heb ik er alle vertrouwen in want: dit handboek is voor kinderen vanaf 6 jaar dus als het hier niet mee lukt, weet ik het ook niet meer.