Alles de eerste keer doormaken zonder jou, ik wist dat het zwaar zijn zou. Toch treft het me harder dan verwacht. Elke belangrijk moment nu zonder jou, gelukkig omringd met mensen van wie ik hou. Blijft balen zonder de mensen uit mijn verhalen.
Geen verjaardag eenzamer dan deze, vol met gemis van wie er niet is: mijn twee collega's die beslisten hun genen voort te planten en te verspreiden op deze aardbol (groot gelijk, warme mensen altijd welkom) en ons Nicole. Wat mis ik zo hard ons team: het gelach, het plezier in die gestolen kleine momenten, het relativeren en de brede schouders. Verdomme, wat zie ik jullie graag.
Lieve Nicole, moest ik vandaag kunnen kiezen wat ik wou, dan werd het een dag met jou. Om al die dingen te zeggen die eigenlijk niet meer gezegd hoeven, met dialogen als:'... mmhh, ik weet het. Ik begrijp het...' tussen mijn gesnik door en je warme knuffel kunnen proeven. Misschien maar beter niet want de blijdschap zou het niet winnen van het verdriet. 'k Zou je niet meer kunnen lossen... En dat is niet gezond.
Tien november komt eraan, dit missen sleept dan al 365 dagen aan. Die avond staat voor altijd in mijn hart gegrift, klinkt misschien geschift. Voelde ik vroeger spijt, weegt nu de dankbaarheid. Dankbaarheid voor jou en zoveel lieve mensen in mijn leven... Mensen om mee te delen en om te geven, die me hopelijk mijn rijm-manie vergeven :) Dus vandaag pak ik ze eens goed vast, mijn drie onvervangbaar warme schatten, want wat ze in mijn leven betekenen valt gewoonweg niet te vatten.