Gisteren ben ik getrouwd. Mmhh inderdaad, felicitaties zijn op hun plaats: vrijdag 27 september om 06:55 om precies te zijn. Waarom jij hier niet van op de hoogte was...? Het aanzoek vond vrij impulsief plaats, amper een kwartier voordien. Het summum van romantiek, toch?
'Ik wil graag met je trouwen...' fluisterde ze in mijn oor terwijl we elkaar knuffelden. 'Later als ik groot ben...' Maar ik weet wel beter, die later wordt nooit want tegen die tijd heb ik al mijn glans in haar ogen verloren en staat er een rij jong geweld om haar aandacht te springen. Letterlijk. Omdat ze vol zitten met hormonen.
Die houdbaarheidsdatum indachtig schoof ik het hele gebeuren dus mindfulnessgewijs op naar 'het hier en nu'. Onlangs had ze al een hint laten vallen, in het bijzijn van haar vader - om toch naar zijn goedkeuring te polsen - tijdens het winkelen in de proevertjeswinkel: 'Ik ga trouwen en dit is mijn bruidsboeket' klampte ze zich vast aan een knisperend pak prei.
Dus toen ik antwoordde: 'Waarom niet nu? Je hebt enkel een mooie jurk en een bruidsboeket nodig' spurtte zij prompt naar de ijskast, om... een pot pickles. Ja, zo zit mijn klein vrouwtje nu éénmaal in elkaar: compleet onvoorspelbaar en precies haar moeder?? Gezien de fragiliteit van het hele gebeuren, verving ik de glazen pot in haar handen door mijn bruidsboeket uit een vorig leven. Met mijn wit hoedje op haar hoofd straalde ze zoals alleen een bruid doet. Daar ik al een broek aan had, zou ik de man zijn en de lokale nachtuil mocht de ceremonie verzorgen. Vijf minuten voor het rinkelen van zijn wekker werd hij hiermee gebombardeerd, slaapdronken lag hij in zijn altaar. Huwelijken zijn nooit perfect natuurlijk. Een toevallige getuige schudde - geëmotioneerd uiteraard, de tranen zaten ergens wel te wachten - haar hoofd terwijl ze de palm van haar hand tegen haar voorhoofd drukte. Misschien een lokaal felicitatiegebaar, wie weet, ik moet me nog inwerken in de lokale gebruiken.
Zoals elke bruidegom nam ik me voor mijn bruid gelukkig te maken. De euforie was dan ook compleet toen de kersverse bruid prompt de trouwmenu mocht kiezen. Toegegeven, ik werd zélf ook even emotioneel toen ze boterhammen met choco en 'specu' - opnieuw die lokale invloeden - koos. Het werd een onvergetelijk feest, opgeluisterd door een bende trollen - want wie krijg je last minute nog te pakken - die wanhopig in touch wilden komen met hun gevoelens door 'Can't stop the feeling' in koor te kwelen, tot de rest van de Disneybende het niet meer kon aanhoren en hun five minutes of fame opeisten op ons klein podium in de virtuele doos. Om te kosten te drukken werden onze feestgasten enkel uitgenodigd voor het dessertenbuffet op onze trouwbus, op weg naar school.
Die ochtend staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. En chaoot als ik ben zou je verwachten dat de timing volledig in de soep draaide die ochtend maar niets was minder waar... De rest van de ochtend bleek 'mijn vrouwtje' niets teveel gevraagd op deze heuglijke dag, zolang ik maar haar aanspreektitel niet vergat te gebruiken. Vlotjes zette ik mijn kersverse bruid, onze Chinese vrijwilligster van een getuige en de twee andere feestbeesten af aan school. En de ceremoniemeester? Tja, die heb ik achtergelaten aan het altaar.