Aangepord door een vriendin en nieuwsgierig naar het onderwerp, breide ik mijn einde aan onderstaande verhaalaanzet voor de schrijfwedstrijd van Plusmagazine (Knack) ...
Verhaalaanzet van Jo Claes:
Martha had het al tot vervelens toe ondervonden: een leuke man ontmoeten was aartsmoeilijk, zeker als je op zoek was naar iemand die niet oliedom, zelfingenomen of oersaai was en er liefst nog een beetje goed uitzag ook. Daarom hadden zij en haar vriendin Kaat onlangs hun toevlucht genomen tot een datingsite. Op die manier, hoopten ze, zouden ze zich zeeën van tijd besparen en misschien eindelijk eens geluk hebben.
Bij wijze van proef en meer uit gekte dan wat anders hadden ze alle twee een afspraakje gemaakt met dezelfde man. Zijn naam was Koen Dulst en zijn profielfoto zag er veelbelovend uit. Hij had donker haar, een interessant gezicht en indringende ogen waaruit zowel iets mysterieus als iets duisters sprak, maar net dat beviel hen. Brave hendrikken waren er genoeg. Wat hen betrof, mocht een man best een scherp kantje hebben. Bovendien gaf hij er de voorkeur aan om meteen een afspraakje te maken in plaats van eerst wekenlang te chatten.
Kaat ging als eerste. Ze woonde aan de andere kant van de stad en Koen had een café voorgesteld dat een eindje uit de buurt lag. Martha was razend nieuwsgierig, maar er was afgesproken dat ze die avond niet zouden bellen. Kaat had beloofd om de volgende dag uitvoerig verslag uit te brengen.
Op zondag zat Martha urenlang op een telefoontje te wachten, maar er kwam niets. Ten slotte belde ze zelf, drie keer, maar telkens kreeg ze Kaats voicemail. Ze sprak een bericht in en vroeg hoe het afspraakje met Koen was geweest.
Op maandag kwam er geen antwoord. Op dinsdag evenmin. Martha belde opnieuw. Weer voicemail. Ze drong op een reactie aan. Alles was toch goed met haar? Ze begon zich zorgen te maken.
Woensdagavond vond ze een mail van Kaat in haar inbox met excuses dat ze niets van zich had laten horen. Ze had haar mobieltje laten vallen. Het scherm was stuk en het toestel was in reparatie. Pas volgende maandag kon ze het gaan halen. Vervelend, maar niets aan te doen. Bovendien had ze gisteren griep gekregen. Koorts, buikloop, overgeven. De arts had haar een week ziekteverlof voorschreven, dan was ze er waarschijnlijk weer bovenop.
Martha stelde voor om haar te bezoeken, maar Kaat antwoordde dat ze wel gek zou zijn. Of wilde ze ook ziek worden? En wat haar vraag betrof: het afspraakje op zaterdagavond was geweldig meegevallen. Koen was een boeiende en lieve man, maar dat zou ze zelf wel merken.
Zaterdagavond kreeg Martha een telefoontje van Kaats moeder. Ze kon haar dochter niet bereiken. Wist zij wat er aan de hand was? Martha legde uit dat Kaats mobiel in reparatie was en dat ze griep had. Misschien kon ze eens mailen of haar gaan bezoeken. Het besmettingsgevaar zou inmiddels wel geweken zijn.
Intussen was het tijd voor haar afspraakje. Vol verwachting nam Martha de bus naar het café dat Koen had voorgesteld. De zaak viel wel een beetje tegen. Het was een bruine kroeg en er zat nauwelijks volk. Gelukkig was haar date er al. Hij stond galant op en stelde zich voor. Het eerste wat Martha weer opviel, was die donkere blik in zijn ogen, maar voor de rest was haar eerste indruk positief. Koen zag er aantrekkelijk en verzorgd uit.
De uren vlogen voorbij. Koen was charmant, kwam intelligent over en kon boeiend vertellen. Omstreeks elf uur stelde hij voor om elders nog een afzakkertje te drinken. Het was een café dat nog maar pas was geopend en een beetje achteraf lag, maar het was beslist de moeite waard.
Martha stemde toe, al voelde ze zich een beetje tipsy na al de glazen cava die ze had gedronken. Koen hielp haar in haar jas. Buiten was het donker en koud. Na een paar meter hoorde Martha haar mobiel rinkelen. Ze haalde het toestel uit haar handtas. Het was Kaats moeder, zag ze op het schermpje. Ze drukte het gesprek weg. Dit was niet het moment.
Ze liepen een verlaten steegje in. Nog een goede honderd meter, stelde Koen haar gerust. Martha knikte. Heel even viel het schaarse licht van een straatlantaarn over zijn gezicht. Hij had toch echt wel een heel aparte blik.
Maar ze moest Kaat gelijk geven: Koen was een boeiende en lieve man waar Martha over werkelijk alles kon praten. Had Martha niet zelfs al een vonk gevoeld? Ze kon zich de sceptische reactie van haar vriendin al voor de geest halen maar nee, een tweede date zag Martha zeker zitten.
De frisse avondlucht werkte ontnuchterend: de lichte sfeer in Martha’s hoofd koelde af. Plots schrok ze op van haar trillende handtas: Kaats moeder had vast een voicemail ingesproken. Hopelijk was Kaat aan de betere hand, veilig en wel. Dat was meer dan ze over zichzelf kon zeggen. Wandelend in Koens schaduw werd Martha overmand door een angst die met elke stap groter werd. Hoe was ze in godsnaam in deze situatie verzeild geraakt, letterlijk en figuurlijk zo ver buiten haar comfortzone: zelfs bij klaarlichte dag zou ze deze buurt mijden als de pest, laat staan ‘s nachts, en dan nog in het gezelschap van toch een relatief onbekende man. Hoe leuk ze Koen ook vond, die blik in zijn ogen maakte het nare voorgevoel steeds groter. Dat het café heel bijzonder was, klonk Koen enthousiast. Speelde de mist in haar hoofd haar nog steeds parten of fonkelden Koens ogen steeds meer? Een koude rilling liep langs haar rug toen hij haar aan haar arm de bar inleidde.
Binnen hing een heel apart sfeertje: alle tafeltjes stonden opgesteld rond een podium waar een vrouw in schaarse glitterjurk rond een lange houten kist paradeerde, het leek wel een doodskist. Martha bevroor. Waar was ze in hemelsnaam beland? Koen leidde haar naar een leeg tafeltje achteraan, indringende ogen priemden in haar rug bij elk tafeltje dat ze passeerden. Galant bood Koen haar een stoel aan terwijl op het podium een mystieke man zijn intrede deed, de vrouw in de kist hielp en met veel show de kist op slot deed. Dit was zijn favoriete act: frivool geklede assistentes laten verdwijnen, terug verschijnen of in stukken zagen, fluisterde Koen zachtjes in haar oor terwijl ze traag haar jas uitdeed en op haar stoel hing. Deze plek joeg haar de stuipen op het lijf, ze moest hier weg! In de hoek rechts zag ze de letters W.C. oplichten. Vluchtig mompelde ze iets naar Koen vooraleer ze het licht volgde.
Ze schoof de grendel in het slot en plofte neer op het toilet. Traag en diep ademde ze in en uit, hyperventilatie was nu niet veraf meer. Dat ze wat meer moest leven, had Kaat haar aangemoedigd. Maar dit was gewoonweg te ver buiten haar comfortzone. Langzaamaan voelde Martha haar ademhaling vertragen. Rustig die voicemail van Kaats moeder beluisteren bedacht Martha terwijl ze haar handtas openritste. Kaat leek behalve nog wat niezen en hoesten al veel beter, ratelde de stem onwennig in haar mobieltje. Ze droeg wel een truitje met lange mouwen bij dit warme weer dus de koorts was blijkbaar toch nog niet helemaal weg. En toen ze Kaat had willen knuffelen had ze telkens heel prikkelbaar gereageerd. Nog niet volledig de oude dus. Ondertussen had ze wel al een nieuw mobieltje - de reparatie van de oude bleek te duur - ze met een nieuw nummer erbij. De reden hiervoor had te ingewikkeld geklonken. Binnenkort zou Kaat haar wel bellen om eens af te spreken. Ze had alvast vele groeten van haar.
Martha’s wenkbrauwen fronsten enkele keren bij het beluisteren van de voicemail, ging dit over haar hartsvriendin? Zorgen voor later, eerst uit deze netelige situatie geraken. Ze keek om zich heen en zocht naar een openstaand raampje, een achterdeur, … iets om ongemerkt uit deze situatie te ontsnappen. Maar de enige uitweg bleek opnieuw door het café. Tijd voor haar sterkste troef: zich hieruit kletsen. Met haar ontsnappingsverhaal in de aanslag trotseerde ze terug de donkerte van het café.
Op hun tafeltje zag ze twee glazen cava klaar staan, de pleaser in haar kreunde. Nee... sterk zijn! balde ze haar vuisten. Koens blik klaarde op toen hij haar zag verschijnen, geen duistere blik te bespeuren. Haastig stond hij op om een stoel onder haar te schuiven maar Martha dreunde haar excuus af terwijl ze haar jas van de stoel plukte. Koen was zichtbaar in de war. Moest hij haar een taxi bellen? Tijdens het wachten samen nog een laatste glas drinken? Klonk redelijk... zwichtte de pleaser, één drankje en dan weg. Martha zonk neer op de stoel en net als de hele avond handelde Koen ook dit telefoontje af als een ware gentleman. Er leek iets veranderd aan hem, ook de sfeer voelde veel gemoedelijker aan. Terwijl Koen haar een glas aanreikte, bedankte hij haar voor de gezellige avond, ze was immers zo makkelijk om mee te praten. Alsof zijn volumeknop ineens opgedraaid werd, bleef Koen maar doorgaan: dat hijzelf niet zo sterk was in chatten, vandaar dat hij het liefst direct afgesproken had. Dat zijn date enkele avonden voordien slecht bevallen was en hierdoor eigenlijk al weer wou kappen met het online daten. Dat hij gelukkig deze date niet geannuleerd had...
Martha’s ademhaling stokte: ‘date slecht bevallen?’ Koen schuifelde onwennig op zijn stoel, de duistere blik was er op slag weer… Spijt stond op zijn gezicht af te lezen.
‘Eigenlijk kan ik er niet over praten, ik heb het haar moeten beloven…’ wimpelde Koen haar zenuwachtig af.
‘Maar… je doet toch niets verkeerd? Ik weet toch niet welke vrouw het was?’ klonk Martha onschuldig terwijl ze haar hand op het zijne legde en hem nog een glas cava bestelde.
‘Wel… Mijn eerste contact met vrouwen verloopt meestal niet zo vlot, ik heb nogal een intimiderende blik...’ begon Koen aarzelend. ‘Maar ik kan het niet helpen: als ik nerveus word, gaat het vanzelf. Als kind sprak mijn moeder van mijn ‘goochelaarsblik’’, glimlachte hij. ‘En sindsdien fascineerde de mystiek van de magie me mateloos. Harry Houdini is mijn grote voorbeeld. Enkele jaren geleden heb ik de inboedel kunnen opkopen van zijn grootste, net overleden fan. Als een kind nieuwsgierig naar wat ik vinden zou, deed ik er weken over om alle dozen door te snuisteren.
'En, bleek het de moeite? Want bij zo'n inboedelverkoop weet je toch nooit wat je koopt, misschien wel een kat in een zak...' klonk Martha geboeid.
Koens ogen fonkelden. 'Wel, kan je een geheim bewaren?' kwam hij samenzweerderig dichterbij. Martha knikte: 'Bleek dat hij de originele manuscripten bezat van Houdini's befaamde ontsnappingstruc onder water, die zelfs hedendaagse goochelaars nog proberen te ontcijferen. Iedereen dacht dat hij die geheimen meegenomen had in het graf. Maar alles staat netjes uitgeschreven in zijn schrift. Het is mijn grootste schat!'
'Wauw, dat is inderdaad een grote schat' klonk Martha onder de indruk.
'Ik houd hem wel verborgen... maar: in het zicht, in ware Houdini - stijl! Omdat het vanavond zo met jou klikte, wilde ik je graag mijn passie met je delen’ glunderde Koen. Alsof Martha plots een andere bril op kreeg, keek ze opnieuw om zich heen.
‘Ik begrijp wat je bedoelt maar niet wat dat met je slechte date te maken heeft…’ klonk Martha twijfelend.
‘Net die blik heeft me parten gespeeld bij mijn vorige date. Aanvankelijk liep alles goed: de sfeer was gezellig, fllirterig zelfs… Maar naarmate de drank vloeide, werd ze steeds vrijpostiger, handtastelijk zelfs. Ze vond mijn blik ‘mysterieus’ en was overtuigd dat ik 'een echt alpha - mannetje was, zoals zij ze het liefste had. Aan brave kneusjes had ze al genoeg tijd verloren', fluisterde ze zwoel in mijn oor terwijl haar hand ondertussen ongemerkt van mijn knie naar de binnenkant van mijn dij bewoog.’
Martha reageerde gechoqueerd: ze herkende haar vriendin wel in zijn verhaal maar dit ging toch wel ver, zelfs voor haar. Tenzij...
‘Net dezelfde reactie als ik had!’ antwoordde Koen.
‘Wat heb je toen gedaan?’ klonk ze vol ongeloof, dit leek wel een stationsromannetje.
‘Ik heb haar hand van mij weggeduwd en duidelijk gezegd dat dit niets voor mij is’.
‘Hoe reageerde ze toen?’
‘Mijn afwijzing leek haar nog meer op te winden, ze dacht dat ik één of ander ziek spelletje met haar speelde. Ze fluisterde in mijn oor dat ze wel hield van duistere mannen met een scherp kantje.’
‘En toen?’ vroeg Martha gespannen.
‘Toen heb ik mijn glas in één teug leeggedronken en een kelner om de rekening gevraagd. Daar schrok ze wel behoorlijk van. Ze excuseerde zich en bood me nog een laatste drankje aan om het goed te maken. Om niet voor bot versleten te worden, heb ik ingestemd. Ze ging bestellen aan de bar. Toen ze terugkwam met de drankjes, leek ze precies een andere vrouw: lief en attent... ‘
‘Dus de avond eindigde toch nog goed?’ klonk Martha opgelucht.
‘Geen idee, eigenlijk...' aarzelde Koen opnieuw. 'De rest van de avond kan ik me niet meer herinneren. De volgende morgen werd ik naakt wakker in mijn bed, met de slapende blonde nimf naast mij.’ klonk hij gegeneerd.
‘Hoezo, je kan je niets meer herinneren… had je teveel gedronken?’
‘Helemaal niet, ze moet iets in mijn koffie gedaan hebben…’
‘Wat een nachtmerrie... wat heb je toen gedaan?’
‘Het duurde even vooraleer de herinneringen van de avond voordien terugkwamen. Terwijl ik mijn slaapkamer rondkeek zag ik een GSM, opgesteld op een statief, naar mijn bed gericht. Ik schoot recht, volledig in paniek. En toen werd zij wakker.’
‘Wat zei ze?’ Martha zat ondertussen op het puntje van haar stoel.
‘Mmhh, die duistere blik is er weer, daar heb ik vannacht erg van genoten…’ imiteerde hij een zwoele stem. ‘Ze had alles gefilmd. Of ik het toch niet erg vond? vroeg ze nog’
‘Dat meen je niet!’ klonk Martha verontwaardigd.
‘Toen ben ik volledig geknapt: ik sprong uit bed, pakte haar telefoon en kwakte die tegen de grond. Zij ging volledig door het lint en mij te lijf: krabben en slaan.’ Hij stroopte zijn hemd omhoog om de krassen en blauwe plekken te tonen. ‘Toen heb ik haar - hardhandig, toegegeven - vastgepakt aan haar armen en haar buiten gegooid. Haar kleren volgden door het raam.’
‘Excuseer meneer, uw taxi is er’ klonk de waard.
Verbijsterd nam Martha afscheid van Koen: ‘We smsen nog?’
Deze avond was één grote rollercoaster geweest, wat en wie moest ze geloven? bedacht ze terwijl de taxi haar door de stad reed. Ze had Kaat wel herkend in Koens verhaal maar ze kon toch onmogelijk een vreemde geloven boven haar soulmate? Het zou anders wel haar vreemde reacties van de laatste dagen verklaren. Plots piepte haar GSM, ze opende het bericht van een onbekende nummer: ‘Wat vond je ervan?’
'Ontgoochelend' typte ze terug.
'Hij? Wat deed hij dan verkeerd?' volgde binnen enkele seconden.
'Nee, jij!' smste Martha koel terug. Plots begon haar gsm dringend te rinkelen.
'Waarom???' klonk haar vriend verbaasd.
'Zo slordig en doorzichtig... je enige verdienste is dat hij echt denkt dat het jou om de seks te doen was. Ik veronderstel dat je weer in geldnood zit? Heb je gevonden wat je zocht of werd hij te vroeg wakker?' antwoordde Martha koud.
Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Ze zag Kaat zo voor zich aan de andere kant van de lijn, inschattend hoeveel Martha wist en hoeveel ze prijs moest geven: 'Dat laatste, de opstelling van de gsm was puur in scène gezet voor het geval ik niet tijdig vond wat ik zocht, er is helemaal niets gebeurd die nacht...Wat gaf me weg?' klonk Kaat nieuwsgierig.
'Het hele seksverhaal klonk me nogal vergezocht, tenzij het de aandacht moest afleiden van iets anders... Houdini's schrift vol trucs misschien?' klonk Martha nog steeds afstandelijk. 'En gezien je me nu pas contacteert, veronderstel ik dat je mij nodig hebt om je buit binnen te halen?' probeerde Martha haar woede in te houden. 'En ik die dacht dat wij hartsvrienden waren! Nog één ding wil ik weten: wist je al dat hij Houdini's schrift had toen je voorstelde met hem te daten?' brieste Martha.
'Ja' klonk stil van de andere kant. woedend gooide Martha de telefoon dicht.
Haar telefoon trilde opnieuw: 'Iets te gaan eten deze week?' vroeg een onbekend nummer.
Haar gezicht klaarde op: 'Graag, ik ben vrij'.
Een week later was het telefoontje nog niet verteerd. Martha wist gewoonweg niet wat ze doen zou: Kaat helpen of laten stikken... Nu zat ze gezellig in een romantisch restaurant, te tafelen met Koen. Dit mocht blijven duren voor haar. Eens de rekening betaald, zocht Koen ook precies verloren minuten, kwartieren, uren... tijd om nog samen te kunnen vullen en het afscheid verder voor zich uit te schuiven. Samen wandelden ze naar zijn auto, reden naar zijn huis. 'Zin in een slaapmutsje bij mij?' een overbodig excuus waar een hele avond op gewacht zat. Maar de drank bleef vergeten in de kast, er was alleen nog oog voor elkaar. Elke aanraking, toevallig of niet, liet zich nazinderen tot ze zeker wist dat haar vraag beantwoord zou worden. Vurig zoende ze hem op de mond, verspreidden kleren zich op de grond alsof de dringende noodzaak zich niet langer liet verdringen. Lichamen rilden en zonken weg in een gelukzalige roes.
Terwijl de ochtendzon door de gordijnen straalde, draaide Koen zich gelukzalig om en voelde een koude leegte naast zich. Deze keer dacht hij echt dat het anders was geweest. Hoe had hij zich weer kunnen vergissen? Terwijl de wrange nasmaak van de vorige nacht inzonk, viel zijn oog op de Houdini - affiches aan de muur. Er hing er eentje scheef. Zonder het zelfs te controleren wist hij gewoonweg dat hij die nacht nog een schat verloren had. Een leuke vrouw ontmoeten was aartsmoeilijk...
Einde.