Met vastberaden blik was ze thuisgekomen. Achteloos keilde ze haar boekentas tegen de muur vooraleer ze recht op de knutselkast afstapte. Mijn dochter was iets van plan.
Binnen de kortste keren lag ze op haar buik op de keukenvloer, druk in de weer met wasco's om haar boodschap in de verf te zetten. Rode en groene tinten trokken mijn aandacht.
'Wat ben je aan het schrijven?' vroeg ik nieuwsgierig van achter het aanrecht.
'Een liefdesbrief' klonk ze zorgeloos.
'Ah... voor wie?' klonk ik zo nonchalant mogelijk met één oog op haar en één oog op het snijmes in mijn hand.
'Voor een jongen uit mijn klas' klonk ze ongedwongen. 'Zo. Klaar.' Trots deelde ze haar creatie.
Het was een korte brief. To the point, een doorslagje van haarzelf. Letter voor letter reeg ze gevoelens en gedachten aan elkaar, afgebakend door punten. Maar... niet de hare, die van haar vriendin. Woorden achterlaten op papier was een grote worsteling voor die vriendin: soms viel er één af, vrat de ene letter de andere met huid en haar op, veranderde een woord onverwacht in een kriebelkrabbelmonster... Ze had al vaak haar vriendins blad zien veranderen in een waar slagveld, zomaar, midden in de klastijd. Zonder aarzeling had ze zelf voorgesteld de brief voor haar te schrijven want... 'als je kan helpen, doe je dat toch?' sprak haar blik boekdelen.
De brief was voor hem, haar klasgenootje dat vooraf al aankondigde de liefdesbrief aan flarden te scheuren als hij er één kreeg van haar, de vriendin. Maar daar had mijn dochter iets op gevonden: 'Ik heb hem achteraan geplastificeerd, zodat hij niet kapot gescheurd kan worden' glunderde ze fier. 'Morgen geef ik hem aan haar af, dan kan zij hem aan hem afgeven' inspecteerde ze tevreden haar werk. 'Hij' was diezelfde jongen die in de derde kleuterklas zelfzeker aan mijn man verkondigde dat hij met onze dochter zou trouwen, later, als ze groot waren. Dat was geloof ik nog vóór hij zijn kleren uitspeelde in onze woonkamer en een onesy aantrok.
'En... heeft ze de brief afgegeven?' informeerde ik de volgende avond gretig naar mijn soap.
'Ja' antwoordde mijn dochter terwijl ze hongerig haar koek verorberde. 'Maar hij heeft hem toch verscheurd en in de vuilbak gegooid'
'Oh, spijtig! Heeft hij hem gelezen?'
'Nee, maar mijn zelfgemaakte ring heeft hij wel gehouden' klonk ze trots.
Nu leverde dat haar enkel opgetrokken wenkbrauwen op, binnen tien jaar ongetwijfeld veel tienerdrama... Of het begin van een mooie schrijfcarrière... wie weet??