Had iemand me een jaar geleden gewaarschuwd voor corona, kreeg die waarschijnlijk de smalende reactie: 'Duizenden doden en een platgevallen wereldeconomie door een biertje dat naar afwaswater smaakt? Yeah right!' Toch blijkt corona een schoolvoorbeeld van het vlindereffect: hoe het eten van een Chinese delicatesse als vleermuis de gehele wereldeconomie misvalt en lijken uit de kast laat vallen als fascistische UGent -profs en verborgen wietplantages ...
Terwijl Maggy De Block haar keel schor roept met de nu al legendarische woorden: 'Blijf in uw kot!' kijken we elkaar hoogstens even vol ongeloof aan. Nee, de boodschap sijpelt pas echt binnen als de regering in sneltempo op de avond voor vrijdag dertiende beslist dat de scholen op maandag dichtgaan. In een golf van paniek zie je de Belg op TV aan het hamsteren: pasta, koffie en w.c. - papier op grote schaal (stockeren ze een volwaardige mummificatiekit in hun kelder om rustig te kunnen inslapen?). Pas als ik m'n wekelijkse boodschappen op zaterdag doe, komt corona veel dichterbij: de eerste supermarkt met openlucht - wachtrij passeer ik. Bij de tweede supermarkt parkeer ik, al komt de ongeziene sfeer van hysterie in en rond de supermarkt me al tegemoet terwijl ik uit m'n auto stap. Een vrouw roept me toe: ''t Is al helemaal leeg gekocht!! Er is niets meer!'. Ondanks m'n gegniffel bij het zien inladen van 15 pakjes koffie besef ik: dit moment is historisch, zeker voor een na-oorlogs kind als ik. Of wordt een nieuw tijdperk ingeluid? WO III: mens versus natuur? Vreemd genoeg voel ik me rustig en nuchter mijn boodschappen doen, gelukkig zelfs als ik het pand verlaat met drie vierde van mijn boodschappenlijst.
Terwijl we vrijdag nog bezorgd naar elkaar keken: 'Sturen we ze morgen nog naar school?' krijgen we enkele dagen later al spijt van onze beslissing... Op maandag komt het bericht binnen dat een klasgenootje van onze dochter kenmerken van corona vertoont en nu begint onze kleuter zelf koorts te maken. We hebben een nodeloos risico genomen beseffen we, zeker voor mijn man die als diabeet tot een risicogroep behoort. Een week eerder dan onze natie, luisteren we naar ons Maggy en gaan wij in lockdown: boodschappen worden aan onze voordeur achtergelaten, nichtjes en neefjes worden vanop afstand toegewuifd. Buiten onze bubbel lijkt het leven gewoon verder te gaan: fietsers en wandelaars passeren in de verte onder een stralende zon, boven ons doorklieven vliegtuigen naarstig de hemel tot een oxo - spel, alsof ze voelen dat hun laatste dagen in de lucht geteld zijn.
Een week later stuitert onze kleuter opnieuw vrolijk in het rond. Ondanks we met z'n allen gezellig samen thuis zijn en we ons warmen aan de gulle lentezon blijft het zorgeloze vakantiegevoel toch uit. Terwijl een nieuwe dagstructuur uitgeprobeerd wordt waarin huiswerken gemaakt en kinderen geëntertaind worden met thuiswerk ergens tussen geperst, schakelt het huishouden ongemerkt een versnelling hoger. Onze mailbox bulkt uit van de suggesties om de verveling tegen te gaan maar de goede bedoelingen van de sociale media ten spijte, vinden we als ouders amper een moment rust.
De psychische druk van corona is voelbaar tot in de huiskamer. Tot met het wegvallen van de sociale verplichtingen ons leefritme een versnelling lager schakelt. Verveling stimuleert creativiteit in de keuken en daarbuiten: dozen vol papier worden getransformeerd tot teletijdsmachines en voeldozen, tijdens het opruimen worden schatkisten vol speelgoed herontdekt, opruimacties worden beloond met het samen bakken van dessertjes.
Ondertussen breekt buiten de lente met haar bloemen en groene knoppen zich aan ons op. Geen crisis houdt haar tegen. Pas als ik naar buiten trek om onze wintertuin lenteklaar te maken, wordt het eindelijk stil. Rondom mij en in mijn hoofd. Ik kan mezelf zelfs horen denken. Terwijl ik net als mijn dochters even verderop in het zand zit te graaien, worstelend wroeten met penen, voel ik me op slag dertig jaar jonger. Eigenlijk doe ik hetzelfde als toen, al veredelt de leeftijd mijn geploeter nu tot 'tuinieren'. Voor het eerst in maanden kom ik echt tot rust. Een pijnlijk besef dat ik opnieuw als een kip zonder kop op automatische piloot leefde, geneert de natuur zich stil.