Terwijl ik dit neerpen zijn de feiten al gedateerd: de blauwe plekken en tape al verdwenen (gips kwam er nu niet aan te pas maar dit plaatje past bij het verhaal, vandaar). Ja, corona brengt ook hier meer druk en hectiek mee in huis waardoor het schrijven al snel op mijn verlanglijstje belandde. Maar nu, terwijl mijn kroost nog slaapt op deze feestdag, laat ik je graag je batterij opladen met mijn laatste blunder...
Terwijl de kinesist nog dacht dat ik langskwam voor de blessure aan mijn linkervoet (zie vroegere foto) deelde ik mijn fijne nieuwtje: 'Ik heb de afgelopen weken een nieuwe blessure opgelopen aan mijn rechterbeen.' Al snel kreeg mijn been de bijnaam 'scheurbeen', niet zo bevorderlijk voor de mentale recuperatie lijkt me?
Elke keer ik de vraag kreeg: 'Hoe heb je dat opgelopen?' moest ik mijn relaas beginnen met: 'Ik waande me dertig jaar jonger...'
Ik waande me dertig jaar jonger toen drie jongeren tijdens onze weekendwerking in de leefgroep graag verstoppertje in het donker wilden spelen. Sinds kort kon ik terug lopen op mijn linkerbeen en door corona werd iedereen ingezet om onze drukke leefgroepen te ondersteunen. 'Laten we het met een pot spelen' stelde ik nog enthousiast voor.
Ik waande me zéker dertig jaar jonger terwijl ik me tussen een muurtje en de zetel probeerde te wurmen om me te verstoppen in mijn ultieme verstopplaats, tot mijn geknelde heupen me pijnlijk terug in de realiteit schreeuwden. Vakkundig negeerde ik dat signaal en leefde ik me volledig in in het spel. Twee jongelingen vonden blijkbaar dat het zoeken te lang duurde en sprongen als een duiveltje uit een doosje spontaan tevoorschijn. De opzet van het spel ging aan TGV - snelheid aan hen voorbij. Geduldig wachtte ik tot 'de zoeker' mijn schuilplaats gepasseerd was en toen...
Waande ik me zééker dertig jaar jonger terwijl ik me afzette op mijn linkervoet, recht schoot uit mijn penibele situatie en een spurt inzette richting 'de pot'. Om snelheid te maken schopte ik onderweg mijn sandalen uit. Halverwege mijn 10 - meter lange loopbaan schoot een pijnscheut door mijn rechterkuit. 'Die kramp stretch ik straks wel weg' flitste door mijn hoofd, terwijl ik verder rende/sprong, amper enkele meters verwijderd van 'de pot'. Dat het mijn laatste rennende meters zouden zijn voor de komende maand drong nog niet door toen ik mankend de finish bereikte. Euforisch bekeek ik mijn medespelers: 'Jullie zijn bevrijd!' terwijl ze me bekeken met een blik van: 'Euh? Wat was er het eerst: de kip of het ei? Die zijn er toch gewoon allebei?' Snel stretchen om de pijnscheut weg te krijgen bedacht ik nog naïef, redenerend als een dertig jaar jonger kuiken...
Maar enkele massages van m'n kiné - collega later stond m'n kuit keihard en mankte ik rond als een dartel lammetje. Terwijl ik 's avonds voor het laatst door de (toen nog tweerichtings-) coronagang naar buiten strompelde haalde mijn leeftijd me vlotjes in en voelde ik de bui al hangen: ik zou niet over één nacht ijs gaan...