Ik ben een gevoelsmens: negatieve ervaringen komen soms keihard binnen en dan vergt het tijd om terug op m’n positieven te komen. Een mens probeert te leren uit haar verleden en te anticiperen op de toekomst. Mijn idee van anticiperen was een stoer schild rond me bouwen zodat het me niet meer raken kon. Tot ik Lisa ontmoette: mijn zorgvuldig opgebouwde pantser werd zo ontwapenend plots ontmanteld door een vijfjarig meisje met blonde haren en blauwe ogen vol prinsessendromen.
Tijdens vakanties bracht haar mama kleine Lisa voor therapie naar de praktijk. Terwijl ik de wachtzaal kwam binnen gewandeld zag ik Lisa met open mond mijn mosterdkleurige rok en topje in zich opnemen. ‘Mama!’ riep ze verontwaardigd uit terwijl reusachtige donderwolken boven haar hoofd dreven. ‘Het is wél rokjesdag vandaag want kijk, de juf draagt er ook één! En jij zei vanmorgen dat het broekendag was!’ Lap, mama delfde (opnieuw?) het onderspit.
Dartel als een hertje huppelde ze gewoonlijk achter me aan, klas uit en refter in, om twee keer per week met haar babbeljuf te oefenen en spelletjes te spelen. Ik zeeg neer op het houten kleuterstoeltje naast haar en op gelijke ooghoogte genoten we van elkaar. Lisa, een sprankelende onschuld met het hart op de tong. Dat mijn haar niet mooi lag vandaag maar dat zij het wel zo mooi zou maken als dat van een prinses, pakte ze me in terwijl haar kleine kleutervingertjes al naarstig mijn haarbandje losmaakten en door mijn haar wroetten. Die kleine, kriebelige kleutervingertjes friemelend door je haren, als ik m'n ogen dichtdoe voel ik ze nog. Even later stopten de vingertjes plots en klonk een laaiend enthousiaste ‘klaar!’.
‘En? Ben ik nu zo mooi als een prinses?’ vroeg mijn vijfentwintig jarige ik. Haar glunderende oogjes knikten heftig en ik was verkocht, verknocht aan die kleine blonde prinses die zo nonchalant mijn wereld binnen trippelde. Ongemerkt smolt mijn pantser weg voor al dat onstuimig enthousiasme. Een week later tijdens het opruimen sloeg ze plots haar armpjes om mij heen, knuffelde me met haar hele lijfje en zei: ‘Ik vind je lief’. Wat voelde ik het ongekend diep binnenkomen. Iets in mij veranderde, liet zich warmen aan die liefkozing. In dat moment stond de wieg van wie ik nu ben. Lisa toonde mij hoe het anders mocht en hoe eenvoudig het zijn kan. Het ligt voor het grijpen, liefst met je twee open armen en dat warme lijf met dat groot kloppend hart ertussen. Je kwetsbaarheid tonen is geen zwakte maar een sterkte.