6:30
Een toiletbezoek duwt me uit bed. Het is al licht buiten dus steek ik m’n hoofd even uit ons vakantiehuisje. Het tafereel voor me laat mijn mond openvallen van verbazing: alsof ze op me zaten te wachten krijg ik een stille goeiemorgen van een giraffe, enkele struisvogels , zebra’s en gnoes,… Een jonge giraffe vlak bij de omheining van ons huisje trekt rustig grashalmen uit de grond met haar lange, blauwzwarte tong. Nee, zelfs toeristen in pyjama zijn dagelijkse kost voor haar (normaal gezien niet letterlijk maar je weet maar nooit, voor alle zekerheid draag ik mijn pyjama met grumpy face, die heeft nu ongetwijfeld mijn leven gered, of toch alleszins mijn gezicht van een kwijlerige giraffenlik). Snel trippel ik naar haar toe. Even later sta ik ook een grashalm uit de grond te sleuren en bied ik de elegante verschijning een ontwortelde homp gras aan om in haar gratie te komen. Ze kijkt me koeltjes aan van onder haar lange wimpers met een blik van: 'Serieus, jij biedt mij een ontwortelde graszode aan en daar moet ik dan nog blij om zijn?' Nee, vlak naast me verricht ze liever haar eigen, meer verfijnde trek- en sleurwerk.
Voor me paradeert een struisvogel in ware ‘walk like an Egyptian’ - stijl (maar dan zonder het armwerk uiteraard) nadat hij mij zijn Idool - inzending liet horen. Hij strekte zijn lange hals uit en liet een diep geluid opstijgen uit zijn keel, alsof hij wou zeggen: ‘Had ik nu deftige neusgaten gehad, won ik zeker deze wedstrijd als levende didgeridoo…’
7:00
Mijn uitzicht mag je gewoonweg idyllisch noemen… De opkomende zon kleurt de boomtoppen oranje terwijl ik onder een golfplaten terras deze woorden typ en voor mij steeds grotere kuddes giraffen, zebra’s, struisvogels, gnoes zie verzamelen. Denk aan de openingsscène van 'The lion king' waarbij Simba aan het volk getoond wordt maar ... dan zonder Simba en de helft van het filmscherm. Oké, vergeet het maar, I rest my case...
Ze staan te wachten. Op hun ontbijt. Enkele jonge zebramannetjes krijgen het met elkaar aan de stok. Een vergeten ruzie die nog voor het ontbijt uitgevochten diende te worden, een lang uitgestelde krachtmeting, hormonaal opstootje, krachtpatserij voor een mooi wijfje… wie zal het zeggen? Zijn het wijfjes misschien en worden oude zebra’s ook uit de sloot gehaald?
Rondom mij beginnen exotische vogels in ware kakofonie te kwetteren. Had ik nog kunnen twijfelen, trekken ze nu alle registers open om me over de streep te trekken: ik waan me nu écht in Afrika (maar dan de dichtere, goedkopere versie: de Beekse Bergen). Hun wekkerfunctie schiet in actie door de rommelende geluiden in hun buiken… Binnen zes minuten bereikt hun lied waarschijnlijk zijn climax en openen de deuren? Het zal dan zeven uur zijn. De zebraruzie lijkt nog niet bekoeld, flakkert nog eens op. Ondertussen kruipt een welpje op mijn schoot, één van de mijne wel te verstaan.
7:30
Een familie giraffen troept samen alsof een toerist hen net aanbood nog snel een familiefoto te maken terwijl ze wachten in de steeds onrustigere rij voor het ontbijt. De meute blijft nog steeds gedistingeerder zijn beurt afwachten dan een meute klanten die een failliete Brantanowinkel plundert. Een enkele struisvogel kan zich niet meer beheersen en begint met haar hals heen en weer te zwieren terwijl ze haar vleugels in een new wave trance links en rechts beweegt. Niemand zal ooit begrijpen wat hier zonet gebeurde, inclusief zijzelf vermoed ik.
7:35
De poorten gaan open en iedereen schuifelt rustig naar binnen. Enkele giraffen beseffen nu pas dat ze aan de verkeerde poort staan, oeps... Maar ze hebben tijd, wachten geduldig hun moment af… een mens kan er nog iets van leren. Al snel verdwijnt iedereen op zijn beurt naar binnen tot wanneer enkel nog de oren flapperende giraffen - want ja, de vliegen zijn nu ook al wakker, zelfs op die hoogte - overblijven met de struisvogels die als zwarte verenbollen van standbeelden op de grond zitten. Even later verdwijnen de laatste elegante exemplaren naar binnen en blijven de verenbollen alleen achter op het terrein met een blik van ‘Zie je wel? We own this place, en ja, wij hebben altijd het laatste woord!’
Met bijna de volledige beestenboel binnen ruimen dierenverzorgers de voederplaatsen op, vullen manden met nieuw hooi en hangen verse groene takken op. Plots hoor ik een olifant toeteren, heel dichtbij. Uit ons huisje eigenlijk… papa is wakker. Na dit magnifieke spektakel is het de hoogste tijd om onze laatste welp wakker te maken en onze dag te laten beginnen om onze Blijde Intrede doorheen het park te maken. Alsof daar ook maar één dier op zit te wachten...