Herfstbehang

In ons huis wordt het niet donker, toch nooit volledig. Een opkomende of ondergaande zon, een heldere maan: altijd schemert er iets binnen. In de stilte van de ochtend beweeg ik me graag door ons slapend huis. Op een goeie dag verloopt dat zorgeloos en zelfs 'blauwe plekken' - loos.  Maar dat beseft een mens meestal pas als het speelgoed onder je voet kraakt of erger: je voet zelf kraakt.

 In onze leefruimtes hebben we drie enorme ramen, samen vormen ze een glazen hoek. Ze halen de natuur rondom ons binnen zodat ons uitzicht en interieur met de seizoenen mee verandert. Met hun verschillende groottes en hoogtes zijn ze zo strategisch in elkaar gepuzzeld dat ze elk het zonlicht op een ander moment van de dag vangen. Een verlichtende verrassing - of verrassende verlichting? - die me soms laat stilvallen temidden mijn bezigheden. 

Ons uitzicht wordt nooit saai of monotoon want elk seizoen heeft zo zijn charmes. Maar pas echt bijzonder wordt het als het winteruur binnensluipt en we ons in het donker naar en van ons werk bewegen. Elk jaar overvalt het me terwijl ik als een mier rond krioel in mijn hoofd en huis: het herfstbehang op onze muren. Lijkt er de ene dag nog een stilleven van takken op onze muren geschilderd, waaien de takken enkele dagen later wild heen en weer door ons huis.In onze inkomhal, hoog in de woonkamer en zelfs een vierkantje bovenaan de slaapgang huilen de muren steeds vaker tranen met tuiten. Soms stormt het zelfs in ons huis. 

Ons levend tafereel lijkt wel gestolen uit het S.M.A.K., een 'installatie' waar Jan Hoet ongetwijfeld een smak geld voor gegeven had, een gemiste kans dus... Gezien we zelf geen hand hebben in de creatie van deze natuurlijke schoonheid kunnen we er alleen maar van genieten tot het ochtendgloren opkomt ... of de buren hun tuinverlichting doven.